Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1979, Blaðsíða 12

TVOLJOÐ
eftir
Pablo Neruda
Sveinbjörn Sigurjónsson
þýddi úr spænsku
Síðari'hluti
OÐUR
TIL
STORMSINS
/ nótt sem leiö
kom hann,
stormurinn,
trylltur,
blár, litur næturinnar,
rauöur, litur vínsins,
skrýddur vatnslokkum,
meö kaldan eld í augum,
í nótt sem leiö
kaus hann aö sofa á jöröinni.
Hann kom í einni svipan,
nýleystur frá sinni trylltu stjörnu,
frá himinhvolfi sínu.
Hann kaus aö sofa
og bjó um rekkju sína:
Hann sópaöi skóga og vegi,
sópaöi fjöll,
þvoði fjörugrjót,
og síðan,
eins og þaö væru fjaðrir,
svipti hann upp grenitrjám
til þess aö gera sér hvílu.
Hann þreif eldingar
upp úr púöurskjóðu sinni
og lét þrumur hrynja
eins og stórkeröld.
Allt í einu varð þögn:
Einmana laufblaö
sveif í lofti
eins og fljúgandi fiöla
og þá
áður en það bærist til jaröar,
greipstu það, stormur,
í hendur þínar,
lézt alla vinda
blása í lúöra sína,
nóttina þeysa hjá
á gæðingum sínum,
svo að þaut í frerum,
lézt tré skógarins
stynja vegna ógæfu
hinna fjötruðu
og jöröina hljóöa
eins og konu í barnsnauö.
Með einum gusti
þaggaöir þú
klið grasa,
máöir út stjörnur,
reifst sundur
eins og líndúk
hina óvirku þögn.
Heimurinn fylltist
hljómum, tryllingi og eldi,
og þegar eldingar féllu
eins og lokkar
frá skínandi enni þínu,
féllu eins og sverö
frá hermannsbelti þínu
og viö hugöum,
aö nú væri heimsendir,
þá
regn
regn
aöeins
regn,
jöröin öll,
allur himinninn
hvíldist.
Nóttin, blóöi drifin,
féll yfir svefn mannanna,
aðeins regn,
vatn frá tíma og himni.
Ekkert hafði falliö
nema brotin grein,
yfirgefiö hreiöur.
Meö hljómlistarfingrum,
með heljaröskri,
meö næturlogum
eldfjalla þinna
lékstu þér
að svífandi laufblaði,
gafst fljótunum mátt,
kenndir mönnum
að vera menn,
hinum veikbyggöu aö óttast,
hinum viökvæmu aö gráta
og lézt hrikta í gluggum,
en þegar þú varst
að því kominn
að tortíma okkur,
þegar ofsi þinn
leiftraði frá himni
eins og rýtingur,
þegar hvert Ijós skalf
og hver skuggi,
þegar veinandi grenitrén
bruddu hvert annaö
l myrkri viö sjóinn
þá ollir þú okkur engu tjóni,
þú varfærni stormur,
vinur minn,
þrátt fyrir ofsann.
Þú hörfaðir aftur
til heimkynna þinna,
og regn
grænt regn
regn, þrungiö draumum og fræjum,
regn, undirbúningur uppskeru,
regn, sem þvær heiminn,
hreinsar hann,
endurnýjar hann,
regn fyrir okkur
og fyrir fræin,
regn til þess að gleyma
hinum dauöu,
regn fyrir brauð morgundagsins,
þetta eitt
skildir þú eftir,
vatn og hljómlist.
Fyrir þetta
elska ég þig,
stormur,
treystu mér,
komdu aftur,
vektu mig,
upplýstu mig,
vísa mér veg þinn,
svo að leiöir okkar liggi saman
og stormþrungin rödd þín megi
enduróma í söng mínum.
OÐUR
TiL
FATANNA
Föt mín,
þið bíðiö þess á stól
hvern morgun,
að hégómagirnd mín fylli ykkur,
ást mín, von mín, líkami minn.
Varla hef ég brugöið blundi
og baðaö mig í skyndi,
þá smeygi ég mér í ermar,
fótleggir mínir leita aö holum
leggjum ykkar
og þannig umvafinn
óþreytandi tryggð ykkar
fer ég út og reika um hagann.
Ég berst inn í skáldskapinn,
horfi gegnum glugga,
sé hluti,
karla og konur;
framkvæmdir og barátta
móta mig,
stæla mig,
hreyfa hendur mínar til starfa,
opna augu mín,
gefa bragö í munn.
Á sama hátt,
föt,
gef ég ykkur lögun,
þen út olnboga ykkar,
ríf sauma,
og þannig þróast
líf ykkar sem eftirmynd af lífi mínu.
Þiö bylgizt í stormi
og endurómiö,
eins og þið væruö sál mín.
Á slæmum stundum
loðið þiö við limi mína
tóm, aö næturlagi
vekja svefn og myrkur
upp vofur
af vængjum ykkar og vængjum
mínum.
Ég spyr,
hvort kúla fjandmánns
muni einhvern dag
bletta ykkur
með blóöi mínu
og þiö síðan deyja með mér.
Kannski þaö veröi ekki svo leikrænt,
heldur einfalt
aö þiö hrörniö smám saman
meö mér,
eldist meö mér, meö líkama mínum,
og viö förum saman
í moldina.
Þess vegna
heilsa ég ykkur hvern dag
meö viröingu
og síðan faömiö þið mig,
og ég gleymi ykkur,
því aö viö erum einliöar
og þreytum áfram
baráttu gegn stormi
og strætum aö næturlagi,
einn líkami.
Seinna einhvern tíma
lýkur ferðinni.