Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1979, Blaðsíða 8
Wfln
zJÉiMk
Jön Helgason
Séð hef ég skrautleg suðræn blóm
aólvermd í hlýjum garði,...
Jón
Ilelgason
læddist 1899 i Hauftsuili I ilorKar-
tirfli uk varft ittræður I dan-
Eltir stúdontspril I Reykjavlk.
lauk hann prúfi 1 norrænum
Irædum vift Kaupmannahatnarhá-
skúla. þar sem hann slftar var
prúlessor um lanKt árahil ok
lorstöðumaður Arria MaKnússon-
ar-stofnunar I Kaupmannahúfn.
Þútt Jún hali átt heima erlendis
alla starfsævi slna. er hann
rammlslenzkur I skáldskap sínum
ok skipaði súr á bekk með ondvejí-
isskáldum með Ijúðahúkinni Ur
landsuðri, sem út kom 1939. Ljúð-
ið ÁfanKar. sem húr er birt. cr
Kott dæmi um kveðskaparstfl
Júns ok viðhorf. þar sem skáldið
lítur á land ug sögu sem úrofa
heild. Jún var ekki formbyltinKar-
maður I Ijúðlist. en merkustu Ijúð
hans hljúta að tcljast með því
bezta I íslenzkri Ijúðlist aldarinn-
ar. Tvær bækur með þýddum
Ijúðum hafa komið Irá hendl Júns.
en ritstörf hans f úbundnu máll.
voru einkum á sviðl fslenzkra ok
norrænna fornhúkmennta.
Fríö var í draumum
fjallapjófs
farsældin noröan heiðar,
Liöiö er hátt á aöra öld,
enn mun þó reimt á Kili,
þar sem í snjónum bræöra beiö
beisklegur aldurtili:
skuggar lyftast og líöa um hjarn
líkt eins og mynd á þili,
hleypur svo einn meö hærusekk,
hverfur í dimmu gili.
Þverhöggviö gnapir Þúfubjarg
þrútiö af lamstri veöra;
Ægir greiöir þvf önnur slög,
ekki er hann mildur héöra;
iökuð var þar á efstu brún
íþróttin vorra feöra:
Kolbeinn sat hæst á klettasnös,
kvaöst á við hann úr neöra.
Nú er í Dritvík daufleg vist,
drungalegt nesiö kalda;
sjást ekki lengur seglin hvít
sjóndeildarhringinn tjalda;
Tröllakirkjunnar tíöasöng
tóna þau Hlér og Alda;
Fullsterk mun þungt að færa á stall,
fáir sem honum valda.
Upp undir hvelfing Helgafells
hlýlegum geislum stafar,
frænda, sem þangaö fór í kvöld
fagna hans liðnir afar;
situr aö teití sveitin öll,
saman viö langeld skrafar,
meðan oss hina hremmir fast
helkuldi myrkrar grafar.
Alvotur stendur upp aö hnjám
öldubrjóturinn kargi
kagandi fram á kalda röst,
kvikur af fuglaþvargi;
býsn eru meöan brothætt jörö
brestur ekki undir fargi
þar sem á hennar holu skurn
hlaöiö var Látrabjargi.
Kögur og Horn og Heljarvík
huga minn seiöa löngum;
tætist hiö salta sjávarbrim
sundur á grýttum töngum;
Hljóöabunga viö Hrollaugsborg
heröir á stríðum söngum,
meöan sinn ólma organleik
ofviöriö heyr á Dröngum.
Æriö er bratt viö Ólafsfjörö,
ógurleg klettahöllin;
teygist hinn myrki múli fram,
minnist við boðaföllin;
kennd er við Hálfdan hurðin rauð,
hér mundi gengt f fjöllin,
ein er þar kona krossi vígð,
komin í bland viö tröllin.
:éwsasísuia:a