Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1979, Blaðsíða 7

Á torginu við Pompidou-listasafnið, scm telst mcð sérkcnnilegri nútima byggingarverkum. Ekki eru þó allir sammála um, að vei
hafi til tekizt og óneitanlcga ber húsið meiri keim af einhverskonar Kröfluvirkjun en listamiðstöð.
Okkur var sagt, að það væri fjögurra
tíma akstur frá Luxemborg til Parísar.
Þaö mun rétt vera, ef ekiö er á 100 km
hraða á hraöbrautinni alla leiðina og
ákvöröunarstaðurinn finnst tafarlaust,
en ef stoppað er í Reims til þess aö
geta sagst hafa séð dómkirkjuna þar,
sem þó reyndist ekkert sérstakt af
miöaldakirkju aö vera, og ef leitað er
að ákveðnu bílageymsluhúsi í París á
annan klukkutíma, þá verður ferðin
töluvert tafsamari.
Bílageymslan átti að vera í einu
úthverfinu, þar sem hægt væri að ná í
„metró í bæinn“, en þessi úthverfi hafa
gjarnan hundruö þúsunda íbúa, og
getur þá verið æöi erfitt aö finna
ákveðinn staö, sem ekki er alþekktur.
Ekki vantaöi þó hjálpsemina hjá þeim,
er spuröir voru til vegar. Bæöi kunnug-
ir og ókunnugir vildu gefa góð ráð, og
einn ók á undan nokkurn spöl til þess
að koma feröalöngunum á rétta leið.
Geymslan fannst, og lestin rann þaöan
mjúklega á gúmmíhjólum inn í miðja
borg.
Hótelið var á ágætum stað, aðeins
steinsnar frá óperunni, þó ekki Hótel
Royai fyrir ofan Café de la Paix, heldur
annars flokks hótel, aö vísu hreinlegt,
sem hafði ekkert konunglegt viö sig
nema verðiö, sem var jafnhátt og á
nýju Hilton hóteli á Florida á sama
tíma, aö sögn kunnugra.
Engin hætta er á, að mörlandinn
komi klyfjaöur bögglum eftir búðarráp
Valdemar Kristinsson
RÖLT
UM „
PARIS
PÁSKUM
í París um þessar mundir. Þó er gaman
aö líta rétt aöeins í verslanir, þar sem
margt fallegt fæst, svo sem í le
Printemps, enda var vor í lofti í París
þessa páskadaga, og allar verslanir
voru opnar jafnt skírdag sem föstudag-
inn langa. Sem dæmi um veröiö má
nefna, að í einni gönguferöinni kostaði
glas af kóki, aö vísu stærri gerðin, sem
svarar 1000 álkrónum! Annars var
hugmyndin að gerast menningarlegur
og eyöa töluverðum tíma í aö skoöa
myndlistina. Var því fljótlega tekin
stefnan á nýju listamiöstööina, sem
kennd er viö Pompidou. Á leiðinni
þangað, í Rue de Rivoli, er fyrrverandi
hús stórverslunarinnar Magasin du
Louvre. Þetta gamla hús er allt nýupp-
gert á einfaldan og látlausan hátt úr áli
og gleri og skipt niður í einingar, sem
flestar eru litlar, sumar jafnvel ekki
stærri en sæmileg herbergi. í hverri
þeirra er búð, og er þar verslað meö
gamla muni, sjálfsagt mismunandi
gamla og mismunandi merkilega. Má
þar sjá mikið úrval af húsgögnum og
öðrum húsbúnaði fyrri alda. Þarna er
sannkallaöur dýröarstaður fyrir þá,
sem áhuga hafa á gömlum hlutum, og
allir ættu að hafa ánægju af að ganga
þarna um og skoöa, enda fer einstak-
lega vel saman umgjörðin, sem gamla
húsiö myndar meö öllum nýju innrétt-
ingunum, og svo gömlu mununum þar
innaní.
Eftir nokkra göngu frá þessu forn-
söluhúsi sást nýja listamiðstöðin og er
hún nærri þeim staö, þar sem áður var
matvælamarkaöur Parísar, Les Halles.
Ekki kom útlitið á óvart, svo margar
myndir er búiö að birta af henni.
Reyndar minnir hún að ýmsu leyti á
olíuhreinsunarstöð, eins og sagt hefur
veriö, en er fáguö sem slík og undir-
strikar aðeins, að iönfyrirtæki geta
verið eins listræn í útliti og hvaö annað,
ef litið er á þau með réttu hugarfari. Öll
er þó byggingin einhvern veginn ofgerð
og ofhlaöin, eins og síöar mun aö vikið.
Þarna er stórt, hallandi, steinlagt
torg, sem var iðandi af mannlífi. Ýmsir
sýndu þar listir sýnar og þágu smápen-
inga fyrir, aðir voru bara aö skemmta
sér og öðrum eða þjóna lund sinni eins
og gerist. Einn gleypti eld, annar hljóp
upp og niöur stiga, sem aðeins var
studdur af andrúmsloftinu, sá þriöji
sýndi aflraunir. Nokkrir stigu ballett í
þar til geröum búningum og bar mikiö
á þessum þunglamalegu og einhæfu
fótasveiflum, er svo mjög einkenna
karla í þeirri grein. Aörir léku á
hljóðfæri, og þar á meðal slógu tveir
ungir menn trommur án afláts og
virtust hafa veriö lengi að, enda að
niöurlotum komnir eftir innlifunina.
Fæst af þessu gat nú talist merki-
legt, miklu frekar einhvers konar trúða-
leikir eða barnaleikir fullorðinna, en
vissulega var mannlífiö litríkt þarna og
nokkuð eimdi eftir af hippakynslóðinni,
enda var lögregla tiltæk í hliöargötum,
ef gamaniö tæki aö grána, en allt fór
friösamlega fram, hvort sem þaö hefur
veriö því að þakka, aö skírdagur var
þennan dag. Annars sagöi kona í
nálægri búö, aö þarna væri alltaf
fjöldi fólks, einnig þann dag vikunn-
ar, sem safniö er lokaö.
Eftir að hafa gengiö niður hallandi
torgið var hægt að ganga inn á
jaröhæð hússins, en þar voru aðeins
þröngar dyr opnar, svo sem eins og á
íbúðarhúsi, og tók alllangan tíma að
troöa sér inn, enda engin biðraða-
menning þarna í heiöri höfö. En þegar
inn var komið, lét hrifningin á sér
standa. Erfitt var aö átta sig á skipulagi
hússins, ekki var það þó af því, aö allt
væri svo yfirfullt af munum, þvert á
móti var víða tómlegt um að litast, en
Framhald á bls 14.
©