Lesbók Morgunblaðsins - 18.07.1976, Blaðsíða 6

KONUR .
OG JAFNRETT
Ljös-
möðirin
hefurhugö
að lœra
trésmíöar
ÞURÍÐUR J. ÁRNADÖTTIR
RÆÐIR VIÐ
SVANBJÖRTU ÞORLEIFSDÓTTUR
^‘avAv,
m* * ***** £■**.*:* **
r,
^AVAV'-
Svanbjört og Hrafnkell með barnahópinn sinn í garðinum. Næst Svanbjörtu situr Hrönn, sem er yngst og
aðeins 15 mánaða þá Hreinn, 7 ára, Heiðdfs 12 ára og Berglind, 10 ára. 1 tjörninni framan við steininn
stendur Óttar, 9 ára.
Á SÍNUM tíma ákváSu SameinuSu þjóSirn-
ar aS alþjóSlegt menntaár skyldí vera áriS
1970, en alþjóSlegt kvennaár fimm árum
síSar eSa 1975, eins og mörgum er enn í
fersku minni.
Ég nefni þessi tvö ár í sömu andrá vegna
þess aS þau tvö menningarmarkmiS, sem
stefnt var aS, eiga aS mínu viti samleiS.
Ekki svo aS skilja, aS vanþörf sé á aukinni
almennri menntun í heiminum, þar sem
nokkur hluti mannkyns er enn ólæs og
óskrifandi.
En því verSur ekki mótmælt aS konur
hafa veriS og eru enn, afskiptar um mögu-
leika til menntunar og aSstöSu til aS nýta
fengna starfsmenntun. Þrátt fyrir baráttu
til jafnstöSu kynjanna í atvinnumálum er
takmarkiS enn í nokkurri fjarlægS.
HvaS veldur? Fastheldni á hefðbundin
sjónarmið? Skortur á framlagi samfélagsins
til þess að konur fái notið hæfileika og
menntunar i athafnalífi? Náttúrlegur eðlis-
munur á hlutverki karls og konu í fjöl-
skyldulífi? Hlédrægni kvenna að leggja út á
nýjar brautir í lifnaðar- og atvinnuháttum?
Skortur á hagnýtri fræðslu til viShatds og
aukinnar starfsþjálfunar?
Fróðlegt væri að leita álits nokkurra ís-
lenskra kvenna á þessum og þvilíkum
spurningum, en ætla má að þær eigi svip-
aða farartálma að yfirstíga og kynsystur
þeirra viða um heim.
Þótt hér verði fremur rætt við konur um
persónulega reynslu þeirra og afstöðu i
jafnstöðumálum er engan veginn átt við aS
körlum séu þau mál óviðkomandi. Þátttaka
þeirra i jafnréttismálum er ekki síður mikil-
væg hvort heldur er innan fjölskyldunnar
eða samfélagsins i heild. Benda má á, aS
einnig þeirra hagsmunir hafa veriS fyrir
borð bornir í hinni hefðbundnu hlutverka-
skiptingu.
En flestir njóta þeir þeirra forréttinda að
geta gengið óskipt að því lífsstarfi, sem þeir
hafa valið sér. Öðru máli gegnir um stúlkur
þegar heimilis- og fjölskyldustofnun tekur
við:
Svanbjört Þorleifsdóttir veitti
mér greinargóð svör við spurning-
um um reynslu hennar í þeim
efnum, þegar ég hitti hana á
heimili hennar að Alfhólsvegi 44.
Þar býr hún ásamt manni sínum,
Hrafnkatli Gunnarssyni, og fimm
börnum þeirra en þau eru á aldr-
inum tólf, ellefu, níu, sjö og eins
og hálfs árs. Þau fluttust fyrir
skömmu í Kópavoginn; skiptu á
húsinu og íbúð, sem þau áttu í
Vesturbænum. Húsið er hentugt
fyrir mannmargt heimili en er
ekki fullfrágengið, garðurinn er
stór svo fjölskyldan hefur næg
verkefni framundan.
Svanbjört er ein hinna svoköll-
uðu heimavinnandi húsmæðra
enda mikið verk að sinna heimil-
isstörfum fyrir sjö manna fjöl-
skyldu.
Hún unir þessu hlutskipti vel.
— Mér finnst þetta hafa verið
skemmtilegur tími, sem ég hef
verið alveg heima og hugsað um
börnin og heimilið, segir hún.
Húsmæður sem þannig eru settar
geta verið frjálsar að miklu leyti
með sinn tíma á heimilinu. Ég hef
ekkert unnið utan heimilis. Við
höfum velt þvf fyrir okkur en
komist að þeirri niðurstöðu að
það mundi ekki svará fyrirhöfn
og auknum kostnaði, sem hlytist
af því. En ég vinn allt heima, sem
hægt er m.a. fatnað á börnin og
sjálfa mig.
» Á heimilinu er þá líklega hefð-
bundin verkaskipting?
— Já, ég hef ekkert við það að
athuga meðan ég er óskipt við
heimilið. Hins vegar kemur mér
ekki í hug að ég verði alltaf svona
bundin heimilinu. Börnin eru svo