Lesbók Morgunblaðsins - 01.06.1975, Blaðsíða 2

Tony var hár, dökkur yfirlitum, með ótrúlega göfug-
mannlegt yfirbragð meitlað í hvern drátt á svipbrigða-
lausu andlitinu, og Claire Belmont horfði á hann í
gegnum rifu á hurðinni lostin skelfingu og viðbjóði.
„Eg get það ekki, Larry. Ég bara get ekki haft hann i
húsinu.“ Örvæntingarfull leitaði hún að nógu sterkum
orðum til þess að gera sig skiljanlega og binda enda á
þetta, en fann ekkert annað en endurtekningu:
„Heyrðiröu það, ég get það ekki“
Larry horfði á konu sína svipbrigðalaus, og i
augnaráði hans brá fyrir þessum glampa af óþol-
inmæði sem hún hataði, því í þessu augnatiliiti fannst
henni, sem hún sæi eigin vanmætti endurspeglast.
„Við erum búin að lofa þessu, Claire," sagði hann, „og
þú mátt ekki hætta við þetta núna. Fyrirtækið er að
senda mig til Washington núna vegna þess, og það
þýðir sennilega að ég verð hækkaður i stöðu."
Áhyggjufull og ráðþrota, sagði hún: „Ég er
dauðhrædd við þetta, ég mundi ekki þora að hafa
hann nálægt mér.“
,,-lann er nærri því eins mannlegur og þú eða ég.
Svona, enga vitleysu, komdu hingað inn.“
Hönd hans hviidi á baki hennar, og hann ýtti henni
titrandi inn í setustofuna.
Það stóð þarna, og horfði á hana með nákvæmri
kurteisi, eins og það væri að meta þessa konu, sem
átti að vera htísmóðir þess næstu þrjár vikurnar.
Dr. Susan Calvin var þarna Iík, hún sat stíf,
samanbitinoghugsandi. A henni var kaldur, fjarrænn
svipur þeirra, sem hafa unnið við vélar það lengi, að
því er líkast, að eitthvað af stáltinu sé runnið þeim i
merg og blóð.
„Sæl,“ stundi Claire. Það var heldur áhrifalítil og
vandræðaleg kveðja, en Larry reyndi að bjarga við
málinu með uppgerðarkæti. „Sjáðu, Claire, mig langar
til að kynna þig fyrir Tony, ágætis náunga. Þetta er
Claire, konan mín, Tony gamli vinur.“ Larry lagði
höndina vingjarnlega yfir öxlina á Tony, en Tony stóð
hreyfingarlaus og breytti ekki um svip.
Hann sagði: „Komið þér sælar, frú Belmont.“ Claire
hrökk við þegar hún heyrði rödd Tony. Hún var djúp
og mjúk, slétt og felld og fullkomin eins og hárið á
höfði hans og húðin á andlitinu.
Áður en hún gat áttað sig, sagði hún. ,,Ö, þú getur
talað.“ „Þvf ekki það? Hélduð þér að ég gæti það
ekki?“ En Claire gat aðeins brosað vandræðalega, og
vissi raunverulega ekki við hverju hún hafði búizt.
Hún leit undan, síðan gaut hún augunum til hans
aftur. Hárið var slétt og svart eins og fágað plast eða
var það raunverulega samsett úr einstöku hárum? Var
þessi slétta, brúna húð, sem sást á höndum hans og
andliti líka á þeim hlutum líkamans sem huldir voru
vel sniðnum fötum hans? Með óttablandinni undrun
horfði hún á það, og varð að einbeita sér til þess að
hlusta á tilfinningalausa rödd dr. Calvins. „Frú
Belmont, ég vona að þér skiljið mikilvægi þessarar
tilrauna. Eiginmaður yðar segir mér að hann sé búinn
að skýra málið að nokkru fyrir yður. Ég vil gjarnan,
semyfirsálfræðingurAmerískavélmennafyrirtækisins,
skýra það nokkru nánar. Tony er vélmenni.
Raunverulegt skrásetningarnúmer hans hjá
fyrirtækinu er TN-3, en hann gegnir nafninu Tony.
Hann er hvorki vélskrimsli né reiknivél af svipaðri
gerð og framleiddar voru eftir seinni heimsstyrjöldina
fyrir 50 árum síðan.
Hann hefurgerviheila.sem er nærríþvíeins flókinn
og okkar eigin. Þessi heili líkist geysistóru
simaskiptiborði, sem smækkað er niður í stærð atóma,
þannig að billjönir tenginga eru mögulegar I þessu
tæki, sem kemst fyrir í höfði hans. Þannig heilar eru
framleiddir sérstaklega fyrir sérhverja gerð
vélmennis. I sérhverjum þeirra er komið fyrir
ákveðjum fjölda tenginga, sem eru reiknaðir út
fyrirfram, þannig að sérhver vélamaður kann frá
byrjun ensku og auk þess hvað eina sem nauðsynlegt
kann að reynast til þess að hann geti framkvæmt þau
störf sem honum eru ætluð. Hingað til hefur fyrir-
tækið aðeins framleitt gerðir til nota í iðnaði, þar sem
óhentugt er að nota menn, t.d. i djúpum námum eða
neðansjávar. En við höfum áhuga á að víkka
markaðinn og ná til borgaranna og inn á heimilin. Til
þess að ná þessu marki verðum við að fá venjulegtfólk,
karla og konur, til þess að líta á þessa vélmenni sem
sjálfsagðan hlut og án ótta. Eg vona að þér skiljið að
það er raunverulega ekkert að óttast.“
„Það er satt, Claire," skaut Larry inn, fullur áhuga.
„Trúðu mér, það er ómögulegt fyrir hann að gera þér
nokkurt mein. Þú veizt að ég mundi annars ekki skilja
hann eftir hjá þér.“ Claire renndi augunum I laumi til
Tonys og lækkaði röddina. „En ef ég geri hann nú
reiðan?“ „Þér þurfið ekki að hvísla, sagði dr. Calvin
rólega. „Hann getur ekki reiðst yður væna min. Ég
sagði yður að tengingarnar I heila hans væru
fyrirfram ákveðnar. Sjáið þér nú til: Mikilvægust af
þessum tengingum öllum, er sú, sem við köllum,
„Fyrsta boðorð vélmenna“. Það er einfaldlega þetta:
„Ekkert vélmenni má gera manni mein né láta
mannveru skaðast vegna aðgerðarleysis og á einnig að
forða mannverum frá yfirvofandi hættum.“ öll
vélmenni hafa þannig fyrirmæli. Ekkert vélmenni er
hægt að þvinga til að gera manni mein á neinn hátt.
þörfnumst yðar og Tonys til undirbúningstilrauna
okkur til leiðbeiningar á meðan eiginmaður yðar er í
Washington til að undirbúa löglegt próf undir stjórn
rikisins."
„Eruð þér að segja að þetta sé ekki löglegt?"
Larry ræksti sig. „Ekki enn, en það er allt i lagi.
Hann fer ekki úr húsinu, og þú mátt ekki láta neinn
sjá hann. Það er allt og sumt... og, Claire, ég myndi
vera hjá þér, ef ég vissi ekki of mikið um vélmenni.
Við verðum að hafa algerlega óvanan prófara svo að
öll skilyrði verði sem erfiöust, það er nauðsynlegt.“
„Nú, jæja,“ sagði Ciaire lágt. En skyndilega datt
henni i hug: „Hvað getur hann gert?“
„Unnið heimilisstörf," sagði dr. Calvin stuttaralega.
Hún stóð upp og bjóst til brottfarar og Larry fylgdi
henni til dyra.
Claire stóð kyrr, þreytuleg. Hún sá sjálfa sig sem
snöggvast i speglinum fyrir ofan arininn, og leit skjótt
undan.
Hún var leið á að sjá litið og litlaust andlitið og
hárið, sem var illa greitt. Þá sá hún að Tony horfði á
hana og var nærri farin að brosa áður en hún mundi
... Hann var aðeins vél.
Larry Belmont var á leið til flugvallarins þegar
hann sá Cladys Claffern bregða fyrir. Hún var ein af
þeim konum, sem gaman var að sjá bregða fyrir ...
Einstaklega vel vaxin, klædd af smekkvísi og öll svo
fullkomin að varla var leyfilegt að horfa á hana.
Hún brosti sem snöggvast þegar þau mættust og
hann fann veikan ilm þegar hún fór framhjá. Þetta
verkaði á hann eins og lokkandi bending og Larry
fataðist gangan, og hann bar höndina upp að hattinum
og flýtti sér síðan áf ram. Hann fann til óljósrar reiði
eins og jafnan áður. Ef bara Claire gæti komist í
Claffernklíkuna, þá væri mikil hjálp í þvi. En til hvers
var að hugsa um það.
I þau fáu skipti sem Claire hafði staðið andspænis
Cladys missti hún alveg málið, kjáninn sá arna.
Hann gerði sér engar grillur. Prófunin á Tony var
hið gullna tækifæri hans, og nú var það i höndum
Claire. Hversu öruggara hefði það ekki verið i
höndunum á einhverri eins og Gladys Claffern!
Claire vaknaði næsta morgun við að bankað var
varlega á svefnherbergisdyrnar. Hún komst í uppnám
en varð fljótt róieg. Hún hafði forðast Tony fyrsta
daginn, brosað veiklulega, þegar hún mætti honum og
flýtt sér áfram afsakandi.
„Ert þetta þú, Tony?“
„Já, frú Belmont. Má ég koma inn?“
Hún hlýtur að hafa sagt já, því skyndilega og
hljóðlaust var hann kominn inn í herbergið.
Hún sá um leið bakkann sem hann hélt á, og fann
ilminn, sem lagði af honum.
„Morgunverður?“ spurði hún.
„Gjörið svo vel.“ Hún hefði ekki vogað að segja nei,
svo hún reis hægt upp og tók við honum: Steikt egg,
ristað brauð, smjör og kaffi.
„Ég kom með sykurinn og rjómann sér,“ sagði Tony:
Ég mun læra óskir yðar i þessu tilliti sem öðru smám
saman.“
Hún beið.
Tony stóð þarna þráðbeinn eins og reglustika en
sagði svo. „Viljið þér heldur snæða í einrúmi?"
„Já... það er að segja ef þér er sama.“
„Þarfnist þér hjálpar á eftir við að klæðast?"
„Ó, almáttugur nei.“ Hún þreif í örvæntingu I
ábreiðuna, svo að við lá að kaffibakkinn færi í gólfið.
Svo sat hún þarna skelfingu lostin, þar til hurðin
lokaðist á eftir honum. Einhvern veginn gat hún lokið
morgunverðinum...
Hann var aðeins vél og þetta væri ekki svona
skelfilegt ef hann bara líktist vél svolítið meira.
Eða ef svipurinn á andlitinu breyttist einhverntíma,
en það gerði hann ekki, heldur var eins og negldur
fastur. Engin leiðvaraðsegja hvaða hugsanir leyndust
bak við dökk augun og slétta gulbrúna plasthúðina.
Það glamraði í kaffibollanum um leið og hún setti
hann aftur á bakkann.
Þá sá hún að hún hafði gleymt að setja sykur og
rjóma i kaffið, þó henni þætti svart kaffi vont.
Þegar hún var klædd gekk hún rakleiðis frá
baðherberginu til eldhússins. Þegar öllu var á botninn
hvolft var þetta hennar eigið hús. Þó hún væri ekki
©