Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1971, Blaðsíða 9

aS segja frá, ‘hlustaði það með
athygli.
•—• Notið þið hass i Noregi?
spyr hann lágum rómi. — Hér
i Leningrad eru nokkrir sem
neyta þess enda þótt það sé
ekki mjög algengt. Ég hef sjálf
ur reynt það, en ég get ekki
sagt að það hafi reynzt eftir
vonum. Hafið þið ef til vili hug
á að kaupa það, spyr hann allt
í einu og virðist síður en svo
leiður yfir Aeitun okkar enda
þótt hann hefði sjálfsagt get-
að útvegað okkur hass.
— Er vændi algengt í Sovét-
rikjunum?
— Ég veit ekki hvort hægt
er að segja að það sé algengt,
en ég veit þó um nokkrar. Þær
eru einkum af eldri árgöngun-
um, segir hann og brosir litið
eitt. Ég geri varla ráð fyrir að
þú hafir áhuga á þeim sem ég
þekki til, bætir hann við.
Boris virðist allhissa á þvi að
við, sem komiuim firá hinum vestr
æna hetiimii,, skuilium hvorki hatfa
áhuga á hassi né rússneskum
vændiskonum.
— Eru nokkrir staðir hér í
borginni, þar sem ungt fólk
hittist? spyrjum við hann.
— Það fer eftir því hvað það
er, sem þið leitið. Sé það dans,
höfum við upp á eina 30 klúbba
að bjóða. Viljið þið aftur
á móti hitta ungkommúnista,
'hafa þeir eigin klúbba, sem
nefnast Komsomol. Ég er sjálf-
ur félagi í einum slíkum, segir
hann hróðugur.
Er við spurðum að þvi um
kvöldið á rikisferðaskrifstof-
unni hvar væru dansstaðir fyr-
ir æskufólk, var okkur svarað
að slíkt væri ekki til. Eft-
ir mikið japl og jaml létu þeir
undan og sögðu að við gætum
þá farið í menningarhúsið
handan við ána, en er þangað
kom var auðvitað engan dans-
stað að sjá. En því má ©kki
gleyma að í Sovétríkjunum er
ekki dansað eftir "vestrænni
músik, heldur þjóðlögum og
menn þurfa helzt að hafa feng-
ið ofurlitla æfingu áður en
þeir hætta sér út á gólfið með
Rússa.
-— Við höfum fáeinar hljóm-
sveitir, sem leika vestræna
músik hér í Leningrad, segir
Boris. Sú vinsælasta heitir
„The Forest Group“. Við og við
höldum við pophátíði'r hér í
borginni og þá koma saman
hljómsvelitlir attil's sitaðar að af
landinu. Við höfum lika fengið
hingað í heimsókn enska pop-
hljómsveit — Dream hét hún.
Við látiuim í Ijóis umdrun okk-
ar á staðgóðri þekkingu hans
á vestrænni músik og hann seg
ir okkur að hann hlusti á
Radio Sweden og Luxembourg.
Báðar stöðvarnir nást vel í
Lemiinigrad. Nöfn eiins og
„Creedence Clearwater Reviv
al,“ „Jethro Tull“ og „Led
Zeppelin" streyma af vörum
hans og hreykinn Ijóstrar
hann því upp að hann sé eig-
andi 8 vestrænna hljómplatna
og sé ein þeirra LP. Allar eru
keyptar af ferðamönnum. Slík
tónlist fæst ekki í búðum.
Enn verðum við varir við
mann, sem er að sniglast kring-
um bílinn okkar, og Boris sting
ur upp á þvi að við göngum
heldur smáspöl. Við ræðum um
hjónaband. — í Sovétríkjunum
er algengt að stúl'kur gifti sig
átján ára gamlar og piltamir
eru eikki mttlklllu eldri. En það
endar líka oft með skilnaði og
þeir eru sjaldan neinum örðug-
lei'kum bundnir. Sjálfur er ég
nítján ára en ætla að biða enn
um t'íma. Að minnsta kosti þang
að til ég hef lokið herskyld-
unni, segir hann.
Við göngum framhjá hóp af
þrifiegum stúlkum, sem kalla
eiitithvaið á eftir oikikiuir á rúsisn-
eskiu og brosa. — Faiilieigar
stélpur, segir Boris. Þær eiga
að vera dálítið holdugar, ekki
bara skinn og bein. Þessar hor-
uðu stúlkur sjást ek'ki oft hér
í landi. Við viljum hafa þær
dálítið bústnar, ■Hns og þið haf-
ið ef til viil tekið eftir.
— Jú, það hefur ekki farið
framlhjá okkur, segjum við og i
þeirri athugRsemd leynist1 ekk-
ert neikvætt. Rússnesku stúlk-
urnar eru ef til vill ekki jafn
glæsilega klæddar og nota ekki
jafn mikið ilrpratn og þær
norsku, en þær kunna að brosa
og bros getur einnig nægt til
að sýna fegurð. Pínupils sáum
við aðeins á gistihúsinu þar
sem við bjuggum, þvi þar voru
nokkrar finnskar stúlkur i
ferðamaininiahópi, sem gengu
fram af hiouim ráðiset'feu Sovét-
borgurum. En margar stúlkur
voru komnar með pilsin upp
fyrliir hné.
Tvö orð gengu eins og rauð-
ur þráður gegnum alla heim-
só'kn okkar til Sovétrikjanna.
Annað þeirra var „njet“ og
hitt var „gruppa". Hvar sem
við komum vorum við að þvi
spurðir hvaða „gruppu" við til-
heyrðum og er við hristum höf-
uðin og sögðumst engri
„gruppu" til'heyra, skildu þeir
hvorki upp né niður, horfðu á
okkur með uppgjafarsvip og
sögðu „njet“. Það er að mörgu
leyti hagkvæmt að ferðast í
hópi til Sovétríkjanna, en á
hinn bóginn fær hópferðamað-
urinn ekki að reyna einkaheim
boð hjá venjulegu fólki. Við
urðum t.d. þeirri reynslu rik-
ari að vera boðið til stórveizlu
í útjaðri Leningrad.
Framliald á bls. 14.
Þegar rússnesk æska talar um risini, þá cr
það með sérstökum blæ, vegna þess að risini
er þýðingarmikið og eftirsóknarvert eins og
þeir hlutir verða yfirleitt, sem erfitt er að ná í,
hversu ómerkilegir sem þeir annars eru. Sá
sem eignast risini er mikil karl í hópnum, en
hvað er það? Tyggigúmmí. Ekki er það nú
annað. En það er eitt af forboðnu ávöxtunum
í Sovétríkjunum og um leið eitt af því, sem
nauðsynlegt er að ná í.

I»ær rússnesku fjlgjast Iika með tízkunni. En þetta var áður en síða tizkan kom til skjalanna,
Á götu í Leningrad. Að neðan: Skilti með tvenns konar letri. Ferðamenn eiga erfitt með
sig, ef rússneska letrið er eiiigönc>u nohið.
átta

U1
31. jaimúair 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9