Lesbók Morgunblaðsins - 31.10.1965, Blaðsíða 13

• mnm
’ Pk ÍM 5H0kM 5TlJktU50nAR
TAIKf1: HAk-AUk^kASSOn-
riirr d/MiWflqAp otf ger-ov rf
HOMUM JÖROIM, — flFOlÖÐI
HflNS 5/flA//V OK VÖTNIN.
M rtfií/ JflFUH'flRR: flF ÞV/ BCÖÐI. ER
'OR JflROAI RANN OKLMSTFÖR, ÞftR
flF CERÐU ÞEIR SJA ÞfíNN, £R (>EIR
GERÖI/O* FESTU SflFlflw jöRPlAJfl,
JÖRÐI/J VflR <i'ÖR flF HÓLDINU
OK LÖGÐU ÞflMW 5J‘A 'l HRIWC UTflW UH HflWfl,
0< hUN FflT FLESTUFI NIANNl ÓFÆRft PVKKiA
AWOrtASK ÞftR YFIR.
PflAlÆLTl ÞRIÐI/TóKU ÞElR O* HflUS HflWS OK GERÐU þflR flF
H/fllW OKSETTU HfíftN UPP YFIR J'ÓRVlNft MEÐ H JWflurUAl;
OK UNDIR HVERT HORN SETTU ÞElR PVERQ. ÞEIR HEir/J SVfl:
AUSTRI, VESTRI, NORÐRl^UPRI.-------------------
en hann að' því skapi vesaldarlegri. Það
var orðin mikil þraut að koma Eiríki á
fætur eftir að hann hafði hvílt sig. Ég
var nú orðinn svo dasaður, að ég bjóst
við að sama biði mín og Eiríks þá og
þegar. Mér var sannarlega hætt að lítast
á biikuna.
Nú hvíldum við okkur alllengi. Varð
okkur hvíldin værari vegna þess að
óvenjulega langt var milli hrina. Þegar
við ætluðum að reisa Eirík á fætur, sá-
um við að hann steinsvaf. . Ekki batnaði
skap Þorsteins, er hann sá, að Eiríkur
var sofandi.
— Ætlar mannhelvítið að drepast í
höndunum á okkur? sagði hann. Hann
hristi Eirík æði óþyrmilega og öskraði
í eyra hans.
Eiríkur umlaði: — Lof mér að sofa,
heyrðist mér hann segja.
— Þú færð ekki að sofa, sagði Þor-
steinn. — Þú vaknar aldrei af þeim
svefni, helvítis auminginn þinn.
— Hugsið ekki um mig, mjálmaði
hann. Grafið mig í fönn. Svo getiS þið
haldið áfram.
Nú var Þorsteini nóg boðið.
— Jæja, sagði hann. — Ef þú vilt endi-
lega drepast, þá......
Eiríkur gaf orðum hans engan gaum.
Þorsteinn opnaði poka sinn og dró upp
úr honum heljarmikla sex-skota marg-
hleypu- Hann stakk í hana tveimur
skotum.
— Er það ætlun þín að sofa þig í hel
liérna á heiðinni? öskraði Þorsteinn.
Eiríkur umlaði eitthvað, sem við gát-
um ekki skilið.
— Ristu á fætur, kallaði Þorsteinn og
þreif til hans allóþyrmilega. Eiríkur
steinþagði og virtist nú steinsofnaður.
— Við skiljum ekki við þig svona!
grenjaði Þorsteinn í enn grimmdarlegri
rómi en áður. Var rödd hans svo hörku-
leg, að mig hryllti við. Hann dró upp
gikkinn á skammbyssunni. Mér var ekki
farið að lítast á blikuna.
— Rístu upp, manndjöfull! öskraði
Þorsteinn.
— Láttu mig í friði, umlaði Eiríkur.
Þorsteinn hallaði sér niður að honum
og mælti í mjög alvarlegum eða jafn-
vel hátíðlegum rómi:
— Þér er dauðinn vis, ef við skiljum
vi* b’’*. Þú veizt ekki hvernig er að
vakna hálfhelfrosinn og geta enga björg
.-i.i,. r-u leró að æpa á hjálp og
enginn heyrir til þín. Þá er betra fyrir
þig að drepast strax. Ég. ætla ekki að
skilja við þig svona hálfdauðan. Það er
betra fyrir þig að drepast strax.
Nú varð rödd Þorsteins svo ógnþrung
in, að mér fannst sem ískalt vatn
streymdi um allan líkama minn. Hann
talaði i dimmum og drungalegum tóni:
— Ég ætla að drepa þig.
Hann skaut út í loftið til áherzlu orð-
um sínum. Mér var nú svo farið, að ég
nötraði af ótta. Ég var sannfærður um
að Þorsteinn væri genginn af vitinu.
— Skilurðu nú, mannandskoti? mælti
Þorsteinn. — Næsta skot fer í gegnum
hausinn á þér.
H \nn setti hlaupið á byssunni að
vanga Eiríks, svo að kalt járnið hlaut að
snerta kinn hans. Þorsteinn ætlaði að
segja eitthvað en þagnaði, þegar Eiríkur
spratt á fætur svo skyndilega að ég
hoppaði ósjálfrátt í loft upp og færði mig
kippkorn frá þeim Eiríki og Þorsteini.
Það var eins og líkami minn hefði verið
strokinn upp úr einhverju kynjalyfi . .
ÖIl þreyta var horfin. Ég var allt í einu
orðinn jötunefldur og treysti mér til að
mæta hverju, sem að höndum bæri.
Ég var hræddur við Þorstein.
Eiríkur lagði þegar af stað. Á hon-
um sáust engin þreytumerki. Við fylgd-
um fast á eftir honum. Skömmu síðar
tók Þorsteinn forustuna eins og áður.
Snærið minntist enginn á framar.
Það er fátt að segja af ferð okkar
eftir þetta. Við ösluðum áfram og var
nú miklu meiri skriður á okkur en
nokkurntíma hafði verið alla leiðina.
Enginn okkar sagði orð.
Áður en mig varði, vorum við komnir
á háheiðina. Eftir það var stöðugur und-
anhalli og því létt fyrir fæti. Við kom-
um í kauptúnið klukkan hálftvö um
nóttina.
Sá okkar, sem virtist óþreyttastur,
þegar við gengum gegnum kauptúnið,
var Eiríkur.
Hann kastaði á okkur kveðju, þegar
hann skildi við okkur. Mér sýndist hann
líta illu auga til Þorsteins.
M ánuði síðar bar svo við, er ég
hafði lokið dagsverki mínu, að Eiríkur
á Gili kom að Túni og óskaði að hafa
tal af mér.
— Þú manst eftir ferð okkar yfir
heiðina núna fyrir jólin, sagði hann.
— Já, ég man vel eftir henni, svaraði
ég.
— Ég er að hugsa um að . . . . Ég
get ekki látið það liggja í láginni.
— Hvað? spurði ég.
— Þetta, sem þar gerðist. Ég verð
að láta þennan mannskratta standa fyrir
máli sinu.
— Hvaða mann? spurði ég.
— Hvaða mann, segirðu. Þarftu að
spyrja að því?
— Ég skil ekki, hvað þú ert að fara.
— Þú veizt, að það varðar við lög
að hafa í hótunum við mann. Ég tala
nú ekki um ef manni er sýnt banatil-
ræði.
— Hvað viltu mér, Eiríkur? spurði ég.
— Ég vil að þú verðir vitni.
— Viltu að ég beri vitni?
— Já.
— í hverju viltu að ég beri vitni?
— Ég ætla að kæra hann Þorstein i
Bergi fyrir það, að hann sýndi mér bana-
tilræði þarna á heiðinni, þegar við fórum
út í kauptúnið fyrir jólin.
Það fór hrollur um mig. Mér fannst
sem mér birtist ný tilvera, — tilvera
sem ég hafði ekki haft grun um að til
væri. Ég þagði góða stund. Blóðið ólg-
aði svo ofsalega í æðum mínum, að ég
gat ekki komið upp orðL Þegar ég mátti
mæla sagði ég:
— Ertu hringlandibandvitlaus, mann-
djöfull? sagði ég í ofsabræði.
Eiríkur glennti upp augun. Þessi ofsi
minn virtist koma honum á óvart.
— Þú getur þó líklega borið sannleik-
anum vitni, sagði hann.
Ég þagði. Ég gat ekki í svipinn áttað
mig á, hvað fyrir Eiríki vakti. Mér
fannst hegðun hans svo ótrúleg, að ég
vildi átta mig á þessu. Loks svaraði ég
rólegum rómi:
— Hvað viltu, að ég beri vitni um?
— Að þú hafir verið sjónarvottur að
því, að Þorsteinn á Bergi hélt hlaðinni
skammbyssu að höfðinu á mér og hótaði
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13
35. tbl. 1965