Lesbók Morgunblaðsins - 03.10.1965, Blaðsíða 3

komin heim til pabba og mömmu og
litla bróður!“
1 þessum dúr var allt hennar tal.
Nú loksins er raunum hennar lokið,
og það er gott. Ég sá hana í dag, þar sem
hún lá í rúmi sínu liðið lík og ég vona
að hún njóti jafn djúps friðar og and-
lit hennar gefur tilefni til að ætla að
hún njóti stríðuleysislegt og sælt. Nú
virðist það ekki lengur alsett þeim
hrukkum sem lífið fram á banastund
var að rista í það á rúmum hundrað
árum, því að nú hefur einhver blíða
dregið úr þeim, og manni verður á að
hugsa hvort nú hafi nýtt líf tekið við
henni af dauðanum. Og það væri ekki
nema maklegt, því hvað er meiri mót-
setníng við upphaf hennar en kröm og
dauði, hvað væri meiri mótsetníng við
það undur sem bjó hana ríkulega blóma
unaði og fleygum orðum að lifa við og,
að því er virðist, ekki aðeins við sæmi-
leg kjör heldur hamíngju sem á sér
vængi!
Andlit hennar harmabroddum stúng-
ið . . . Hvaða fáránleiki er augljósari
en þetta verk guðs, líf þessarar konu?
Því þótt það hafi að vísu átt mikið
kynngimagn í öndverðu slappaðist það
eftir fyrsta sprett, líkt og saga sem
ailt sitt líf á í .fyrsta kafla en heldur
varla lífi upp frá því.
„Mamma! Nú loksins er ég komin!"
hrópaði hún frá sér numin. „Hvar er
nú leggurinn minn með gula bandinu?
Og hvar er hörpuskelin?"
Undarlegt er að þannig skuli þessi
lángi vegur enda, sem svo margt virt-
ist liggja á bak við! Hér! og hríngur-
inn lokast. Hér!
Hvað þýðir þetta? Til hvers var allt
þetta basl og bjástur?
Vegna viljans, eða fyrir viljann?
Já, samkvæmt hinni gáfuðustu há-
speki.
Framhald á bls. 15
HRÍNGUR
Egsá hana daglega síðan ég tók
herbergið á leigu, því hún var lángar
stundir á gánginum að nokkurs konar
leik.
Hún ávarpaði eingöngu foreldra sína,
sem hún nefndi barnslega pabba og
mömmu. „Nú er ég hjá pabba og
mömmu! Nú er ég komin til ykkar
aftur! Og til þín elsku litli bróðir!“
sagði hún. „0 hve ég er fegin að vera
•f jörð þinni sem drit og fara á
ing um geiminn, flosna sundur «C
hverfa. En þú hefur faðmað hnöttin»
og hjúpað hann stillum svo að maður-
inn fái lífi að halda! Þú veist að hann
þakkar það klökkum huga ef hann f*r
að anda golu þinni og skríða. Hann
biður ekki um annað. Hann hefur ekki
risið upp gegnt þér og heimtað frárri
augu hvað þá heldur vængi, glæstan
anda og hlutdeild í dýrð þinni. Kannski
er það þá ekki til of mikils mælst þótt
hann fái að skríða?
Eða er það kannski vegna endurfæð-
íngar hans að þú leyfir þessa hraklegu
ferð í stað þess að velja þann auðvelda
kost að þrengja ögn að honum svo að
sundur slitni með ykkur?
Mikli guð! I>ú hefur í raun og veru
eisku á manninum! I>ú bíður þess rór
alla ævi hans að sjá hann fæðast af
sjalfum sér tiginn og máttugan í æði
smu! Því í fyrsta og síðasta sinn, mjög
sviplega, verður hann glæstur. Stór-
kostlegt kraftaverk gerist!
Nú fyrst stendur hann á fætur, eftir
að hafa skriðið þessa áraleið. Hann
fórnar höndum til himins og hrópar:
„Hvers vegna er ég þreyttur! Ó, hvers
vegna er ég þjakaður? Þó hef ég ekkert
unnið!“
Og að því mæltu steyptist hann í gröf
að anda án kvala og þreifa sig fram
og guð hefur heyrt bænir hans. Hjálpar
þú honum kannski vegna fagurra bæna
hans, guð? Nei — því eru þær ekki
lítilmótlegar?
Aldrei verður mildi þín skilin góði
guð. Það ert þú og enginn annar, sem
fylgist með ferðum hans. Þú leyfir hon-
um vissulega að stínga fíngrum í hnött
þinn!
Þegar hann hefur ekki lengur þor til
að fálma á göngu af ótta við að falla
í jarðsprúngur tekur hann að skríða.
Guð, þú hefur horft á hann tímgast
aí slímkenndri frumu án þess að grípa
fram í, án þess að slíta þessa óveru og
losa þig þar með við áhyggjur hennar
vegna. Hvílík furða að þú skulir ekki
kasta frá þér áhyggjum hans vegna og
leyfa þessu fagra gulli þínu hnettinum
ao geisa frjálsu um himnana! en þá
mundu nasir þessarar óveru þenjast út
og rifna, fíngur hennar ekki orka að
Eftir Steinar Sigurjónsson
Nú þylur hann sömu orð og hann hefur
þulið frá öndverðu: Hver guð sé? hvar
jaðrar tilverunnar séu? hvenær hnött-
urinn muni hrapa til endimárka? hvort
næsta dag eða þar næsta muni eldar
geisa og aska leggjast yfir?
Hann hefur löngum beðið um að fá
VEGUR
H=
Lann sniglaðist yfir hæð, niður í
dal, aftur upp á hæð og fram, yfir til-
brevtinaarlausa slakka og hæðadrög.
Myndhöggvarinn
Eftir Svein Bergsveinsson
Hve oft hef ég þreytt við granít og grástein
og grátlega tekizt miður.
Vandinn er mikill að velja steininn,
þótt velti honum aðrir niður.
Ég sá hvernig þeir með hnýttum höndum
hjökkuðu og strekktu á taug.
Þeir börðust við steininn, en þág voru launin,
barnið fingurna saug.
Loks fæ ég steininn í stofuna mína.
Ég stari á þessa blökk.
Þá ber fyrir augu hina meitluðu mynd
og mannanna lof og þökk.
Höggvi ég steininn, keisarar, kóngar
krýna mig lárviðarsveig,
umlukinn konum og ástföngnum meyjum
og áfeng hin flórenska veig.
Ég meitla í steininn meistaraverk
og mennirnir dást að þeim.
En þegar fólk dansar, þá hverf ég brott
þreyttur í höndum tveim.
Hugsi ég geng af gangstéttinni
í gondóla í Venedig,
hlaðinn lofi og heiðursmerkjum.
— En hafði ég mótað þig?
Þig sem ert dauðu efninu æðri,
úr anda og tilfinning gjörð.
Myndin er aðeins eftirlíking
af ásýnd guðs á jörð.
— í hyl ég varpaði hamri og meitli,
því hlutverki varð að ljúka.
Þú ert sjálft lífið og þig að móta
þurfa hendur sem — strjúka.
Berlín-V armalandi.
Lokið 29.8. 1965.
ÞBÍR ÞÆTTIR
31. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3