Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1961, Qupperneq 1

38. tbl.
JltarininMalig inð
GAMLÁRSDAGUR 1961
XXXVI. árg,
Alagasteínn með ristum
hjá Vegamótum í Garði
Álagasteinninn (sá sem húfan liggur á).
SUMARIÐ 1960 dvaldist eg um
tíma í Hlíðardalsskóla í Ölfusi.
Var þar margt annara sumargesta,
þar á meðal Una Guðmundsdóttir
frá Gerðum í Garði, fróðleikskona
og velhyggjandi. Hún gaf sig eitt
sinn á tal við mig og mælti:
— Þú ættir að koma suður í
Garð. Þar er ýmislegt markvert
að sjá og eg er viss um að þér
myndi þykja gaman að skyggnast
þar um meðal gamalla minja.
Eg spurði hvort ekki væri frem-
ur fátt um fornminjar þar, því að
hinn margfróði klerkur, Sigurður
B. Sívertsen, hefði eigi getið um
annað í sóknarlýsingu sinni 1839
heldur en Skagagarðinn, sem nú
væri að mestu horfinn, og letur-
steininn í Kistugerði hjá Hrafn-
kelsstöðum, en sá steinn þætti nú
ekki merkilegur.
— Ef þig fýsir mest að sjá forn-
minjar, mælti hún, þá er þarna
annar steinn merkilegur og á sér
sína sögu.
Og svo sagði hún mér söguna
af þeim steini:
— Skammt frá bænum Vega-
mótum í Garði, sem nú er kom-
inn í eyði, er stór steinn hellu-
laga og eru undir honum þrír
steinar, sem hann hvílir á. Munn-
mæli eru um að eitthvert letur
hafi verið á honum, en það hefi
eg aldrei séð og veit ekki af nein-
um, sem hefir séð það, og ekki
er mér heldur kunnugt um að
neinn fróðleiksmaður hafi athug-
að steininn til að ganga úr skugga
um hvort letrið sé þar enn. Má
vera að það hafi eyðst af stein-
inum. En sögn er, að undir þess-
um steini hvíli fornmaður nokk-
ur, og steininn megi alls ekki
hreyfa.
Nú var það á öldinni sem leið,
að á Lykkju í Garði bjó Þorsteinn
Ólafsson, faðir Björns hafnsögu-
manns í Hafnarfirði og afi séra