Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1961, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
649
ur steindauð. Hún var ekki vernd-
uð gegn vopninu. Þetta þótti mönn-
um furðulegt, en engum kom til
hugar að púðurskot var í byssunni
þegar höfðinginn skaut á mann-
inn.
Meðan ég dvaldist hjá Chang-
ane-Zúlú þjóðflokknum hjá Sabi
ánni varð mér fyrst ljóst hvað
galdratrúin er mögnuð meðal
Zúlúa.
Einn af mönnum mínum hét
Ngzimba. Hann var Zúlúi og hafði
það verk að flá veiðidýr. Nú hvarf
hann hvað eftir annað á kvöldin
og vissi ég ekki hvað um hann varð.
En hann hafði þá farið niður að
ánni og lá þar í leyni og beið þess
að fílar kæmu þangað að drekka.
Hann ætlaði sér að reyna að ná í
fílatað. Þegar við ætluðum að
flytja bækistöð okkar, kom hann
með hálffullan poka og setti upp
í bílinn. Mér fannst vond lykt að
pokanum og spurði hvað í honum
væri. Hann sagði þá að það væri
fílatað. Seinna kom hann eitt sinn
með fangið fullt af.gíraffabeinum.
Hann safnaði og ljónafeiti og var
það auðvelt, því að hann fláði dýr-
in. Það kom nú upp úr kafinu að
hann var að safna þessu handa
galdrakonu og átti að fá ástargald-
ur í staðinn.
Nokkru seinna hvarf hann á
burt og var í burtu marga daga.
Við fréttum að hann væri að
draga sig eftir stúlku í næsta
þorpi. Hún var dóttir innlends
veiðimanns, sem Bones hét. Hann
vildi ekki gefa Ngzimba dóttur
sína vegna þess að hann gat ekki
greitt gjaldið fyrir hana, þrettán
kýr. Þess vegna hafði Ngzimba
komið í hug að beita brögðum, og
fekk sér ástarmeðalið. Svo gafst
honum færi á að nudda því á
handlegg stúlkunnar. Og þá sagði
hann að nú væri hún á sínu valdi,
og þegar máninn kæmi upp
skyldi hann draga hana heim f
kofa sinn, ella skyldi hún verða
ær og hlaupa um kring og jarma
eins og zebra.
Faðir hennar fór þá til galdra-
manns, sem var dulbúinn sem
spámaður og bað hann hjálpar.
Rétt á eftir hitti eg Bones og
spurði hann frétta. Hann sagði að
dóttir sín hefði orðið fyrir gjörn-
ingum og æddi nú um og jarm-
aði eins og zebra. Þetta væri
Ngzimba að kenna.
Við gengum svo út og sáum þá
hvar nokkrar konur eltu eina,
sem hljóp á blábarmi hengiflugs.
Sem betur fór tókst þeim að
handsama hana. Þetta var dóttir
Bones og þegar við komum þar
að, sá eg að stúlkan var brjáluð.
Hún var dregin heim í kofann,
æpandi og jarmandi.
Eg frétti ekkert meira af þessu
um hríð, en þótti einkennilegt að
menn ypptu aðeins öxlum ef
þeir voru spurðir um það. Svo
lögðum við á stað til þorpsins. Á
leiðinni var gil nokkurt. Vildu
menn mínir taka á sig krók og
sneiða fram hjá því, sögðu að það
væri ófært vegna vatnavaxta. Eg
átti bágt með að trúa því, vegna
þess að þurkar höfðu gengið og
gilið hafði verið vatnslítið er við
fórum um það seinast. En svo
komst eg að því hvernig á þessu
stóð. Mikill galdramaður var
kominn og ætlaði að reka út illa
anda. Hann hafði valið þetta gil
til þess, því að þar ætlaði hann
að drekkja öndunum.
Það kom upp úr kafinu að þessi
mikli töframaður var Lucas M’-
Zungu, nafnkunnur Voodoo-
meistari, sem einnig studdist við
kristna trú. Eg laumaðist í nánd
við staðinn og ætlaði að horfa á
tilsýndar. En þeir urðu varir við
mig og þá gekk eg fram og sagði
meistaranum að hann þyrfti ekk-
ert að óttast, því að eg værí ekkf
embættismaður. Hann sagði mér
þá á blendingsmáli að hann ætl-
aði að drekkja nokkrum illum
öndum.
Þrír pottar voru þar á hlóðum
og voru konur að bera vatn í þá.
Meistarinn var í svörtum kufli og
helt á biblíunni á Zúlúmáli og
þuldi stöðugt. Svo gengu sjúkling-
arnir fram, allsnaktir að ofan, svo
að meistarinn gæti makað þá með
ljónafeiti. Meðal þeirra var stúlk-
an, hún talaði nú mikið við sjálfa
sig, en var ekki óð. Sjúklingunum
var nú skipað að krjúpa og
drekka heitt vatn, sem þeim var
rétt. Hver vatnsskál hefir tekið
um 4 lítra og var hverjum manni
skipað að tæma ílátið og helzt að
drekka meira, því að öðrum kosti
mundi lækningin ekki hrífa. Sum-
ir tæmdu nær tvö ílát, en stóðu
þá á þambi og leið sýnilega illa.
Þegar þessu var lokið sýndi
meistarinn þeim hvernig þeir
áttu að losna við vatnið aftur,
með því að láta þá reka fingur
niður í kok sér eins langt og
komist varð. Spúði þá hver sem
betur gat. Ef einhverjum gekk
illa, kallaði meistarinn til hans og
sagði að hinn illi andi væri að
berjast við að vera kyr, en það
yrði að drífa hann út.
Þegar allir höfðu spúð eins og
þeir gátu, leið þeim betur. Þeir
lögðu nú á stað brosandi, því að
þeir voru lausir við hina illu
anda. Dóttir Bones var á meðal
þeirra og var nú albata. En M’-
Zungu höfðu áskotnast margar
geitur, kýr og kindur fyrir hjálp-
ina. Þar á meðal voru fimm kýr,
sem Ngzimba hafði átt, en höfðu
verið gerðar upptækar að boði
höfðingjans. Ngzimba var flúinn
og kom víst aldrei aftur, enda
hefði honum varla verið vært
þarna eftir þetta.
t
t