Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.1956, Blaðsíða 2

470
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN£
á sauðnum, sem Þorsteinn fekk sér
og talaði um það við hann. Og
um sama leyti tók Þorsteinn eftir
því, að sauður hans, er hann þótt-
ist hafa fengið Þorleifi, var kom-
inn heim í fé hans. Var nú aug-
Ijóst hver misgrip þarna höfðu orð-
ið, og fór Þorsteinn þá rakleitt
heim til Narfa og skýrði honum
frá þessu. Bauð hann að láta Naría
fá annan sauð í staðinn og gerði
Narfi sig ánægðan með það. Virtist
þetta mál þar með úr sögunni.
----o----
Um þessar mundir bjó á Ósi mað-
ur sá, er Ari Teitsson hét. Hann
stundaði á vertíðum sjóróðra á Suð-
urnesjum og var formaður á báti.
En kona hans, Ingibjörg Jónsdótt-
ir, stjórnaði búinu og hafði vetrar-
mann, er Jóhannes hét Helgason.
Nú bar svo við veturinn 1806,
meðan Ari var í verinu og Jóhann-
es átti að hirða um féð á Ósi, að
flest af því flæddi og margt til
dauð*. Þetta skeði mánudaginn
fyrstan í góu. Ekki fundust allar
kindurnar og var talið víst að þær
horfnu mundu hafa farizt. En
nokkrum dögum eftir þetta koma
tvær ær frá Ósi saman við fé Þor-
steins á Bekanstöðum. Höfðu þær
einhvern veginn komizt h'fs af úr
flóðinu og svo ranglað þetta, enda
ekki langt milli Óss og Bekan-
staða, aðeins einn bær á milli.
Þorsteinn á Bekanstöðum til-
kynnti ekkert um komu þessara
kinda til sín, en lét þær ganga með
fé sínu og lét sér jafn annt um
þær ög kindur sínar. Um vorið
báru báðar ærnar, en önnur drap
undan sér. Hvorki skeytti Þor-
steinn um að rýa þær né marka
iambið. Gengu þær svo allt sumarið
þarna á fjallinu hjá honum og enn
um haustið voru þær með fé hans
og allan næsta vetur, fram undir
sumarmál. Lét Þorsteinn eitt yfir
þær ganga og fé sitt, en datt ekki
í hug að hafa neinn arð af þeim.
Þarna voru þær því heilt ár, án
þess að það kvisaðist til næstu
bæa, þótt undarlegt kunni að virð-
ast. En um sumarmálin sendir Þor-
steinn Guðrúnu vinnukonu sína að
Ósi til þess að segja Ingibjörgu frá
því að ærnar sé hjá sér. Og
nokkrum dögum seinna sendir
hann svo Ingibjörgu ærnar. En hún
launaði með því, að kæra hann fyr-
ir hald á þeim og að hann mundi
hafa ætlað að stela þeim.
Ástæðan til þess að Ingibjörg
kærði þetta, en ekki maður henn-
ar, var sú, að Ara hafði orðið það
á veturinn 1806 þegar hann var
á Suðurnesjum, að draga annarra
manna veiðarfæri úr sjó og hirða
fiskinn. Fyrir það sat hann nú í
varðhaldi og beið dóms.
Og nú bregður svo við, að Narfi
herppsfjóri kærir Þorsteinlíka fyrir
að hafa stolið frá sér sauð — sauðn-
um, sem Þorsteinn hafði í ógáti
aíhent Þorleifi á Litlu Fellsöxl, en
síðan lofað að borga Narfa með
öðrum sauð og þeir þá verið sáttir.
Þessi framkoma Narfa virðist í
fljótu bragði nokkuð undarleg og
ekki drengileg. En þess ber að
geta, að þá var kominn upp kvittur
um, að Þorsteinn mundi hafa slegið
eign sinni á fleiri kindur, auk þess
sem það þótti grunsamlegt hvernig
hann hafði farið með ærnar frá
Ósi.
Þorleifi á Litlu Fellsöxl gerðist
ekki rótt þegar farið var að tala
um þetta. Hann hafði fengið hjá
Þorsteini sauðinn hans Narfa og
slátrað honum, en auk þess hafði
hann fengið hjá Þorsteini þrjú
lömb, sitt með hverju marki, og
grunaði nú að þau mundu ekki
vel fengin. Einu hafði hann slátrað,
annað hafði drepizt úr höfuðsótt,
en það þriðja rak hann nú heim til
Þorsteins og sagðist ekki vilja hafa
það í sínu íé.
----o----
Jónas Scheving sýslumaður þing«
aði í fyrsta skifti í þessu máli að
Hvítanesi 21. maí 1807, og í annað
skifti á sama stað 13. júlí um sum-
arið. Á þessum þingum voru leidd
mörg vitni og bar þeim öllum sam-
an um að Þorsteinn hefði alltaf ver-
ið talinn ráðvendismaður og verið
vel kynntur.
Þorsteinn var spurður í þaula
og bar ekki alltaf saman við sjálf-
an sig, og yíirleitt sýndi framburð-
ur hans, að maðurinn var mjög
vitgrannur. Sézt það og á því, sem
hann játaði á sig, að hann hefir
skort dómgreind og skilning á því
hvað rett var og rangt.
Hann játaði það fyrst, að haustið
áður hefði komið saman við fé sitt
hvítt lamb, sem Ólafur Guðmunds-
son á Geldingaá átti. Þetta lamb
fekk hann Þorleifi á Litlu Fellsöxl
upp í viðskifti þeirra. Þá sagði Þor-
steinn frá því að um haustið hefði
þrjú lömb komið saman við fé sitt
í Hlííðarfótarrétt og rekizt heim
með því. Ekki hafði hann hugmynd
um hver eiga mundi þessi lömb, en
tvö þeirra fekk hann Þorleifi upp
í viðskiftin, og var nú annað
dautt en hitt lifandi. Að lokum
skýrði hann svo frá, að rétt fyrir
jólin hefði lamb komið saman við
fé sitt. Vissi hann ekki hvaðan það
var komið né hver það átti. Vegna
þess að hann þóttist tæpur með
hey, treysti hann sér ekki til að
hafa það á íóðri um veturinn, og
kom því þess vegna í fóður hjá
Gísla bónda í Kjalardal rétt eítir
jólin, og var það þar enn um það
leyti er réttarhöldin byrjuðu.
Þessar gripdeildir Þorsteins
verða naumast skýrðar á annan
hátt en þann, að honum hafi fund-
izt að hann eignaðist allar þær
kindur ,er komu saman við fé hans.
Að minnsta kosti þykist hann fá
ráðstöfunarrétt yfir þeim. Svo er
um lambið frá Geldingaá og lömb-
in, sem komu saman við fé hans