Lesbók Morgunblaðsins - 29.03.1953, Blaðsíða 12

184
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
íjarri", er svar.hinna gömlu meistara.
— í fyrsta lagi halda eiginleikar ein-
stakhngsins, tiliineigingar hans og
þroíki áfram í rökréttu samhengi og
framhaldi af hinni gleymdu fortilveru,
líkt og maður, sem missir minni sitt
skiptir ekki um persónuleika. í öðru
lagi höfum við alls ekki gleymt for-
tilveru okkar, heldur munum við! —
Að minnsta kosti 99% af minni okkar
frá liðnum dögum í þessu lifi er dul-
vitað minni. Minningin frá fyrri til-
veru er á sama hátt ekki glötuð heldur
dulvituð. Viss niuti vitundarinnar man.
hegar vissu stigi i þroska mannsins cr
náð, verður hann sér meðvitandi um
fortið sina. Raja-Yoga kcnnir mönnum
hvcrnig þcir jafnvel í þessu lifi geta
endurheimt minni sitt og sannreynt
sjálfir þessa kenningu.
Þriðja og aigengasta mótbáran gcgn
þessari kenningu er þó það sem nú-
tima visindi kenna um erfðir: — Ef
við erfum eiginleika foreldra okkar og
forfeðra — hvernig getum við þá fæðzt
inn i þcnnan hcim og samt haft pcr-
sónuleika í beinu og rökréttu fram-
haldi af fortilveru okkar? — Indverj-
inn skýrir þctta á þann vcg að ein-
slaklingurinn dragist að öllu því, sem
honum er skyldast. — Erfðafræðin
kennir að barn crfi ekki aðcins eigin-
lcika forcldra sinna, hcldur geti þaö
erft ciginleika alls kynstofnsins. Hún
kennir að hcnding cin ráði hvcrnig
crfðir tcngjast i cinstökum atriðum.
I indvcrskri hcimspcki cru „tilvilj-
anir“ ckki viðurkcnndar, — þvi allir
hlutir hljóta að ciga sér orsök — jafn-
vel þó hún sé hulin visindum okkar!
Þar cr þvi haldið fram að þessi tengsl
gerist í samrænii við persónuleika og
karma hins óborna. — Visindamcnn,
sem hafa kynnt sér þessa kenningu um
íortilveru og endurfæðingu og hafa
exnnig náin kynni af því, sem nútima
vísindi hafa að segja um erfðir, munu
því hika við að fullyrða að þessar tvær
kennmgar séu i andstöðu hvor við aðra.
Huxley, einn þekktasti vísindanxaður
þessarar aldar, segir m. a í riti sínu
Evolution and gthics (Þróun og sið-
íræði): „Engir aðrir en grunnfærir
menn munu neita henni (þ. c. kenn-
ingunni urn fortilveru sálarinnar og
endurfæðingu) sem fjarstæðu á grund-
velli crfðafræðinnar. Eins og kenningin
um sjálfa framþrounma á hún rætur
sínar i heimi veruleikans".
★
En ef við trúuœ því ðð hinum ind-
verska djúphyggjumanni hafi tekizt að
komast að þessum hlutum með innsæi
sinu, hljótum við um leið að gera þær
kröfur til hans að hann geti sagt okkur
hvað það er, sem raunverulega gerist,
þegar maður deyr. Um hvaða veraldir
leggur hann þá för sina? — Og hver
er tilgangur fararinnar? Við þessum
spurningum einnig á hann greið svör,
þó okkur kunni að koma það að óvör-
um!
Hugsum okkur mann, sem liggur i
rúmi sinu og cr að skilja við þennan
hcim. Líkamsstarfsemin hættir smám
saman, hin ytri skynfæri verða óvirk
og hugarstarfsemin fjarar út. Dauðinn
nálgast hann. — Skyndilega verður
hann var við að hann liggur í láréttu
ástandi í loftinu upp yfir sínum eigin
líkama, sem í rúminu liggur. Þetta
ástand hans vekur hjá honum undrun.
Hvað hefur gerzt? Hvernig má það
vcra að hann liggur þarna niðri í rúrni
sínu og er á sama tima i öðrum lík-
ama? Hann veit að þetta er ckki draum
-ur. þvi vitund hans cr skýr cins og í
vöku — jafnvel skýrari cn nokkru
sinni fyr. Ilann sér að milli hinna
fveggja likama, þéss senx í rúminu
Jiggur og þess, sem hann skynjar nú
scm „ég sjálfur" liggur silfurgrár þráð-
ur, sem tcngir þá saman. f'yrst þegar
þessi þráður slitnar cr líkaminn ör-
cndur. Hvaða skýring cr gcfin á þessu
fyrirbrigði? — í indverskri heimspeki
cr því haldið fram að maðurinn hafi
ckki aðcins einn likama hcldur þrjá,
scm fléttast hver inn i annan og liggja
allir i sama rúmtaki.
Hugmyndin virðist okkur hreinasta
fjarstæða. Hvcrnig cr hægt að liafa
þrjá efnislíkama? I augum vísinda-
rnanns, sem þekkir nútima efnafræði
nægilega vel, er þetta þó ckki svo
fjarstæðukennt. — Þvi hvað er efni?
— Til sltamms tirna var okkur kennt
að til væri citthvað sem nefnt var
„smæsta efnisögn". Okkur var kcnnt
að það væri lxinn fasti grundvöllur
efnisins. Sagt var að efnið væri byggt
upp úr mólakúlum og molakúhn úr
atómura. Atórnið aftur úr kjarny,
nevtrónum og elektrónum. — En Jang-
samlega mestur hluti þess cr þó tóm.
Fjarlægðin nulli tveggja elektróna er
t. d. sögð slik að hún svuri til tvrggja
skipa, ef annað siglir Indlandsháf, en
lútt er statt a uiiðju Atlantshafi. Ef
við því gætunx tekið allt það i manns-
líkamanum, sem ér hreint efni saman
í eitt yrðx það ekki meu'a fyrirferðár
én við gætum lagt það i lófa okkar —
og til að sjá það þyrftum við á smá-
sjá að halda! En jafnvel þessa litlu ögn
sem við áttum eftir af efni hafi vísindi
siðustu ára ekki látið í friði. — Þvi
hefur verið breytt S orku og hægt er
síðan að breyta orkunni aftur í efni.
Það þýðir að efni og orka eru raunar
hið sama fyrirbrigði. — Svo efnisins
vegna geta þrír likamar rúmazt i því
rúmtaki, sem takmarkast af útlinum
líkamans. — En hinir tveir líkamarnir
verða þó ekki rannsákaðir cfnafræði-
lega, því cfni þeirra er annarar teg-
undar og verður því ckki að jafnaði
skynjað i þessuin efnisheimi, á sama
hátt og þessi efnisheimur er skynjaður
sem skuggi eða tóm frá sjónaiTniðum
hinna hærri veralda. Þannig hvíla þess-
ir þrir líkamar saman í sama rúmtaki
líkt og vatni og vini cr blandað i sama
glas.
Kennt er að för mannsins liggi um
þrjár veraldir: „Efnisheima" eða jörð-
ina, geðheima og Ijóshcima.
Þcssir þrír líkamar svara nákvæm-
Jega til þess efnis scm þcssir heimár
cru gerðir úr. Efnislíkaminn er gerður
úr sömu tcgund af efni og þessi jörð
okkar eða „efnisheimurinn". Geðlik-
aminn úr sömu tegund af efni og geð-
heimar. Eterlikaminn úr sömu tegund
af efni og Ijósheimar.
Þcgar inaðurinn dcyr á jörðinni og
fæðist til geðheima, eru hinir 2 Jikamar
hans, sem þá cru fléttaðir saman í cinn
úr tcngslum við efnislíkamann. Geðlik-
arninn verður þá hinn virki ytri lik-
anxi, þvj hann er gerður af sanxa efni
og sama þéttleika og geðheimar.
Eftir „dauða“ sinn lifir maðurinn því
ekki sem ,.andi“ cða „sál" — heldur
skynjar hann hinn nýja likama sinn
jafn „holdlegan" og þann fyrri, þar
sem hann er of sama þéttleika og á
söniu öldulengd og hið nvja umhverfi.
— Jörðma aftur á móti skynjar hann
sem óraunverulega skuggatilveru. —
Þannig eru allir hlutir afstaíðir. —
Þetta er skýringin, sem gefin er á
hinni kynlegu reynslu, sern allir menn
' erða f.vrir i andlátinu og eftir það. —
A dauðastundinni kemur liðin ævi
venjulega til mannsitis og margt seru
gleymt var rifjast þá uþp. — Verk
manna, tilhneigingar og þrár í lífinu
verða ríkjandi í dauðanum. Maðurinn
dregst þá að þeirn hlutuin og því um-
hverfi, sem honurn er skyldast og hann
hverfur þvi til þemra sviða geðheima,
Sfciö eru i beztu sanuærux við persónu-