Lesbók Morgunblaðsins - 10.06.1951, Page 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
315
vegna þess að hann náði ekki fót-
festu, þar sem hann var ekki með
táskaíla. Eftir mikið erfiði tókst
okkur þó að komast yfir í Hval-
vík og þangað sem líkið var. Vöfð-
um við það innan í striga og ríg-
bundum það svo á sleðann. En nú
urðum við að fara aðra leið tii
baka, upp svo kallað Kjólsvíkur-
skarð, því að hvergi var fært með
æki nema þar. Farið var að skyggja
er við komum upp á háskarðið. En
þá var eftir að komast niður, og var
nú úr vöndu að ráða, því að þar
varð ekki farið með hest og sleða.
Tókum við kaldir og ákveðnir þann
kost, að leysa sleðann frá hestin-
um, binda upp aktaumana og
sleppa sleðanum niður fjallið. Báð-
um við Þórodd vel fara, en kvið-
um því helst að sleðinn mundi geta
brotnað, ef hann rækist á stein
með þeirri fleygiferð, sem á honum
var. Líkið hefði þolað alt, því að
það var gaddfreðið.
Síðan klöngruðumst við niður
skarðið og ofan í svokallaðan Engi-
dal, því að þangað höfðum við
stefnt sleðanum. Fundum við hann
ekki fljótt, því að hann hafði farið
með ofsahraða niður allan dal. En
þar var hann þó með sömu um-
merkjum og þegar við sendum
hann í þetta ferðalag. Náðum við í
myrkri til Borgarfjarðar og gistum
á Jökulsá, en daginn eftir fluttum
við líkið til Bakkagerðis, þar sem
það skyldi jarðsett. Ristum við ut-
an af því fötin og gengum sóma-
samlega frá því, og heldum þvi
næst heim til Brúnavíkur.
Þá var Sigfús Sigfússon þjóð-
sagnaritari heimiliskennari hjá
okkur. Honum brá mjög í brún, er
hann frjetti afdrif Þórodds. Helt
Sigfús statt og stöðugt að Þórodd-
ur mundi ganga aftur og sækja að
sjer. En sú var ástæða til þess, að
eitthvað þremur vikum áður hafði
Þóroddur gist hjá okkur, og hafði
þá lent í orðasennu milli hans og
Sigfúsar. Var Sigfús nú svo hrædd-
ur, að hann þorði ekki þverfótar,
og ekki þorði hann að sofa einn.
Kona mín sagði að þannig hefndist
honum fyrir það að vera að segja
krökkunum draugasögur og gera
þau myrkfælin, nú væri hann sjálf-
ur orðinn verri en þau.
Þóroddur var jarðsettur fyrstur
manna í nýum grafreit í Bakka-
gerði. Sumarið eftir dó Óli á Glett-
ingsnesi. Mjer er nær að halda að
bæarhrafninn þar hafi vitað fyrir
feigð beggja, og þess vegna hafi
hann látið svo einkennilega um vet-
urinn. —
En sögunni er ekki þar með lokið.
Áður en Þóroddur legði upp í
feigðarför sína, hafði hann orð á
því við þau hjónin, að sig langaði
til þess að fá að dveljast hjá þeim
sem lengst. Sagði þá Jóhanna systir
mín bæði í gamni og alvöru:
— Blessaður Þóroddur minn,
gaktu ekki aftur til mín ef þú
skyldir farast í þessari ferð.
Veit jeg ekki hvort hann ansaði
því nokkru, en að kvöldi þessa dags
var Jóhanna að taka inn þvott.
Stukku þá hundarnir alt í einu upp
með gelti miklu og urri og hlupu í
kringum hana, hvernig sem hún
hastaði á þá. Seinna, er hún frjetti
lát Þórodds, sagði hún sem svo að
líklega hefði hann komið og ætlað
að láta vita hvernig farið hefði
fyrir sjer, en enginn getað sjeð
hann nema hundarnir.
Svo liðu rúm 33 ár. í sumar sem
leið (1950) var bygt hús á Glett-
ingsnesi fyrir vitavörðinn þar. —
Unnu við þá byggingu menn úr
Reykjavík. Einn af þeim heitir Ein-
ar, og þekki jeg hann vel. Nokkru
eftir að hann kom suður, hittumst
við og spjurði hann þá:
— Heyrðir þú aldrei neitt um
það, Stefán, að eitthvað óhreint
væri á Glettingsnesi, sem kallað
er?
Ekki kvaðst jeg hafa heyrt það.
— Þá skal jeg segja þjer að þar
gengur um maður, sagði hann. Jeg
sa hann svo að segja dags daglega
allan þann tíma, sem jeg var á nes-
inu, og altaf þegar tók að skyggja.
— Hvar var hann? spurði jeg.
— Hann var rjett fyrir neðar,
girðinguna, sem er fyrir ofan bæ-
inn, á hæðinni fyrir sunnan Álía-
steinana. Þar sá jeg hann altaf á
gangi upp og niður.
— Hvernig er hann í hátt? spurði
jeg.
— Hann er meðalmaður á vöxt
í móleitum fötum og sýndist mjer
hann vera með uppbretta kulda-
húfu á höfðinu, sagði hann. —
Lýsingin minti mig þegar á Þór-
odd heitinn. Til vonar og vara fór
jeg þó heim til Jóhönnu systur
minnar og spurði hana hvernig
Þóroddur hefði verið búinn er
hann lagði á stað í sína seinustu
ferð.
-— Hann var í brúnum fötum,
með veðrahúfu á höfði og var ilos-
að uppslag á, svaraði hún.
4 I 4
GÓÐUR DAGUR
IIJERNA um daginn hitti jeg mann,
sem er 102 ára. Hann var hress og
kátur, og það var gletnissvipur í aug-
um hans. Eins og vant er varð mjer
á að spyrja, hverju hann teldi það
helst að þakka að hann hafði náð svo
háum aldri.
Hann svaraði mjer ekki út af eins
og skrítluhöfundarnir láta gamla menn
gera, með því að segja: „O, það er
vegna þess að jeg hef altaf drukkið,
þegar mjer hefur boðist það“ eða:
„Jeg hef aldrei bragðað áfengi og aldrei
reykt“ — eða: „Jeg stundaði líkams-
æfingar og svaf fram eftir á morgn-
ana.“
Nei, hann svaraði mjer í fullri ein-
lægni:
„Jeg hef haft þann sig á hverjum
einasta morgni að byrja á því að ganga
út að glugga og horfa til veðurs. Og
svo segi jeg við sjálfan mig, hvort sem
er rigning, stórhríð eða sólskin úti: Já,
svona veðurs hafði jeg óskað mjer.“
— Philosopher.