Lesbók Morgunblaðsins - 10.06.1951, Blaðsíða 6

314
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BÆARHRAFNINN SPÁIR
FEIGÐ MANNA
BÆRINN Glettingsnes er eitt af
aískektustu býlum hjer á landi.
Stendur hann á örlitlum tanga
sunnan við' Hvalvík, en yíir gnæfir
Glettingurinn snarbrattur og him-
inhár, svo að sumum finst hann
slúta vfir bæinn. Og ef menn
standa á hlaðinu í Glettingsnesi og
ætla að horfa til fjallstindsins,
verða þeir að keira hnakka á bak
aftúr. Eina leiðin frá bænum á
landi Iiggur upp snarbrattar skrið-
urnar þarna, og má heita að hún
sje algjörlega ófær í vetrarharð-
indum.
Á nesinu bjó um nokkurra ára
skeið mágur minn, norskur maður,
sem Óli hjet. Hann var kvæntur
Jóhönnu systur minni. Hann var
aflamaður mikill og stundaði sjó-
róðra af kappi á sumrin. Svo átti
hann nokkrar fallegar kindur og
eina og tvær kýr, en aldrei hest.
því að þar er ekkert við hest að
gera.
Maður er nefndur Þóroddur og
var ættaður af Suðurlandi. Hann
, hafði trúloíast myndarlegri stúlku
og átt með henni barn, en foreldrar
hennar attóku að þau fengi að
ganga í hjónabarid. Varð það t'l
þess að Þóroddur ílæmdist af Suð-
Hvítá runnið fram fyrir austan
Vörðufell og í Þjórsá þar sem nú
cru Skeiðín. Síðan heíur hraunið
ýft þcim sundur og kastað Hvítá
norður fyrir Vörðuicll, þar scm
hún: bjó sjer nýjan farvcg alla lcið
þaðan til sjávar, víðast hvar með-
iram hraunjaðrinum.
V. St.
Ámi Óla skráði
cftir frásögn
Stefáns Filippussonar.
urlandi og rjeðist austur á fjörðu.
Var hann um skeið hjá Sigurði í
Liverpool á Seyðisfirði, cn gerðist
svo heimamaður á Glettingsnesi.
Hann var góðmenni og fáskiftinn,
trúr og tryggur, og allfjölfróður,
væri eítir því leitað hjá honum.
Jeg átti heima í Brúnavík, næstu
bygð þar fyrir norðan, um þetta
leyti. Og nú var það snemma vetrar
1917 að jeg fór suður á nes að heim-
sækja þau Óla og systur mína. Óh
fer þá að segja mjer frá því, að
undarlegt sje með bæarhrafninn
þar, hann láti öllum illum látum
og sje engu líkara en að hann sje
orðinn brjálaður.
— Jeg var niður við sjó hjerna
um daginn, segir Óli, og þá er
krummi þar. En er jeg gekk heirn
flögraði hann altaf rjett á undan
mjer og ýfði sig allan og gargaði í
ákafa. Þctta ljet hann ganga al!a
leiðina. Og þegar jeg átti fáa faðma
heim að bænum, settist hann á hús-
ið yfir útidyrum og reifst þar eins
og hann væri að ganga af göflun-
um. Seinast fleygði hann sjer niður
á bæarstjettina, rjett fyrir framan
íæturna á mjer, veltist þar um,
baðaði vængjunum og gargaði
ámátlega og at tryllingi. Hvað hcld-
urðu nú að þctta boði?
Jeg sagði að ckki væri neinn vafí
á því, að citthvað legðist illa i
krumma, líklega vissi hann á sig
vont veður.
Þá tók Jóhann systir mín undir
og sagði að sjer þætti það óhugnan-
legt 'að krummi væri tekinn upp á
því að rífast við sjálfan sig uppi í
Gletting, eftir að dimt væri orðið á
kvöldin, og allir almennilegir hrafn
«ar hefði stungið nefinu undir væng
sinn. Kvað hún það fara í gegnum
merg og bein að hlusta á þessi
ámátlegu garghljóð utan úr myrkr-
inu.
Svo var sú saga ekki lengri.
Nokkru seinna var það svq að
Þóroddur afræður að skreppa til
Brúnavíkur, til þess að fá hjá okk-
ur tóbak, því að hann var vita tó-
bakslaus. Veður var þá gott, en
mikið frost og talsverð hálka í fjöll-
um. Sá fólkið á eftir honuni þar
scm hann klöngraðist upp kletta-
skoru og komst upp á hábrún, en
einmitt í þessari klettaskoru hafði
krummi látið veist á kvöldin.
Svo liðu tveir eða þrír dagar. Þá
kemur Sigurður bróðir minn að
Glettingsnesi til þess að vita hvern-
ig fólkinu þar liði, því að þaðan
bárust engar frjettir tímunum sam-
an að vetrarlagi. Þegar hann kem-
ur þar er hann spurður hvers vegna
Þóroddur hafi ekki komið með hon
um. Sigurður sagði þá sem var, að
ekki hefði hann til Brúnavíkur
komið. Sagði þá Óli citthvað á þá
leið, að hann mundi hafa hrapað og
drepið sig og bað Sigurð blessaðan
að leita að honum. Sigurður tafði
því ekki cn lagði þegar ? stað í leit-
ina. Fann hann svo lík Þórodds upp
af Hvalvík. Hafði Þóroddur hrapað
í norðanverðum Gletting og brátt
steinrotast, því að gat var á höfð-
inu. Kom Sigurður svo heim og
sagði frjettirnar.
Daginn eftir fórum við Sigurður
til þess að sækja líkið og koma því
til Hornafjarðar. Var það hin mesta
glæfraför. Lögðum við á stað meö
licst og slcða yfir fjallið, scm cr á
milli Brúnavíkur og Hvalvíkur, en
þar var víða glæra hálka og lá viö
sjálft að hesturinn hrapaði hvað
eftir annað úr höndunum á okkur,