Lesbók Morgunblaðsins - 10.06.1951, Blaðsíða 2

310
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
það, sem fyrir hann var lagt. Hann
hlustaði á afsakanirnar.
Hann hlustaði og fór ekki að deila
við þá. — Til þess var hann ekki send-
ur. Hann var sendur til þess að bjóða
þeijn. l'jonninn fór að, eins og þjóni
ber. Hann kunngjörði herra sínum
þetta.
Þannig á presturinn að fara að.
Presturinn er sendur til þeirra, sem
keypt hafa akurinn og eru hlaðmr
miklum störfum. Hann er sendur til
þeirra, sem hafa keypt fimm pör ak-
neyta, og athafnaþráin er svo rík, að
þeir mega enga stund missa.
Presturinn er sendur til þeirra, sem
halda hátíð, sendur til þess að bjóða
þeim til enn veglegri hátiðar. Hann
á að segja: Komið. — Hann má ekki
láta gremju sina í ljósi. Kveðju herra
síns ber honum að skila.
Hann finnur til sársaukans, þegar
sagt er: „Jeg get ekki komið." En
hann á að halda áfram að bjóða. —
Hann er sendur út á götur og stræti
borgarinnar, til hinna fátæku og van-.
heilu og blindu og höltu. — Hann á
að hjálpa þeim inn í veislusalinn.
Hann gleðst, ef hann fær að fylgja
þeim þangað. En hann sjer: — Enn er
rúm. — Þessvegna á hann samkvæmt
skipun herra síns að fara út á þjóð-
veguna og að girðingunum og þrýsta
þeim til að koma inn, til þess að hús-
ið verði fult. — Til þess hefur hann
vetið sendur.
Hefi jeg ávalt hlýtt skipuninni?
— Nei. Þessvegna er af engu að
láta. Það er eitt orð, sem er svar við
spurningunni: Hefir þú reynst trúr?
Eilt orð er svarið: — Fyrirgef. — Jeg
bið Guð að hlusta á það orð, og jeg
veit, að hann gjörir það.
Jeg las þessi orð nýlega og jeg hefi
oft lesið þau: Annan grundvöll getur
enginn lagt en þann, sem lagður er,
sem er JÍsús Kristur. En ef einhver
byggir ofan á grundvöllinn gull, silfur,
dýra steina, trje, hey, hálm, þá mun
verk hvers um sig verða augljóst, því
að dagurinn mun leiða það í ljós, af
því að hann opinberast með eldi; og
hvílíkt verk hvers eins er, það mun
eldurinn prófa. Ef nú verk einhvers
fær staðist, það er hann bygði ofan
á, mun hann taka laun. Ef verk ein-
hvers brennur upp, mun hann bíða
tjón, en sjálfur mun hann frelsaður
verða, en þó eins og úr eldi.
Er það ekki gagnlegt hverjum presti
að skoða sjálfan sig í spegli þessa orðs?
Hvílík alvara. En hvílík náð. Það
varð lítið um gull, silfur og dýra
steina. — En það var því meira af
heyi og hálmi. Þessvegna brunnu svo
mörg verkin upp.
Hvílíkur sársauki. En hvílík misk-
unn, að Guð bjargar og líknar — og
svarar með fyrirgefandi náð þjónin-
um, sem játar ,að svo margt hafi mis-
hepnast.
Jeg kannast vel við orðin: „En er
þjer hafið gjört alt, sem yður var
boðið, skuluð þjer segja: Ónýtir þjón-
ar erum vjer; vjer höfum gjört það
eitt, sem vjer vorum skyldir til að
gjöra."
En það hefi jeg ekki gjört. Jeg hefi
ekki gjört það, sem jeg var skyldur
til að gjöra.
Jeg finn það, að þjónn, sem sendur
er af Drotni, hefði átt að bera erindi
Drottins enn skýrar fram. Þessvegna
bið jeg í dag: Herra, fyrirgef þjóni
þínum. — Fæ jeg svar frá Guði við
þeirri bæn? — Já. — Oft hefi jeg feng-
ið nýja blessun og-kraft af þessu svari:
— Jeg þekki verkin þín, — sjá, jeg
hefi látið dyr standa opnar fyrir þjer,
sem enginn getur lokað — jeg þekki,
að þú hefir lítinn mátt, en hefir varð-
veitt orð mitt og ekki aíneitað nafni
mínu.
Þetta veitir mjer huggun. Jeg hefi
litinn mátt, en jeg hefi ekki viljað
afneita nafni Drottins. — Jeg vil játa
trú mína á Drottin og vegsama nafn
hans og þegar jeg kannast við veik-
leika minn og syndir, finn jeg hið
sterka handtak, og jeg sje, að sú hönd
er gegnumstungin, en það er einmitt
hin sterka hönd, sem reisir við reyr-
inn brotna.
Jeg fel mig honum, sem brýtur ekki
brákaðan reyrinn.
Aldrei gleymi jeg vígsludegi mín-
um hjer í Dómkirkjunni. Jeg var
fullur kvíða og hræðslu. En jeg styrkt-
ins af orði guðspjallsins þann dag, er
Drottinn segir: — Vertu óhræddur,
hjeðan í frá skalt þú menn veiða.
Jeg hefi svo oft haft þetta orð í
huga, er jeg hefi verið sendur til hinna
glöðu og starfandi manna með boð-
skap til þeirra frá Guði, og er jeg
hefi verið sendur til þeirra, sem hafa
átt í hinni erfiðustu baráttu og sorg.
Það hefir verið sagt við mig: Vertu
óhræddur, — og svo hefi jeg sagt hin
sömu orð við aðra. Þetta orð hefir búi'ð
í huga mínum frá vígsludeginum hjer
í Guðs húsi.
Fyrst og fremst segi jeg því við
Drottin: „Fyrirgef mjer." En jeg
segi það einnig við mennina. — Jeg
bið fyrirgefningar, að jeg hefi van-
rækt svo margt. Jeg bið fyrirgefning-
ar, ef jeg hefi talað svo óskýrt, að
mönnum hefir ekki skilist, að það var
Drottinn, sem var að bjóða þeim, að
til þess var þjónninn sendur. En um
leið og jeg bið Guð um miskunn og
náð, þakka jeg honum, sem hefir veitt
mjer ríka blessun svo að jeg get sagt:
Mjer fjellu að erfðahlut inndælir stað-
ir og arfleifð min líkar mjer vej.
Það er gjöf frá Guði, að hann hefir
falið mjer þjónustu hjer í kirkjunni í
fæðingarbæ mínum, að hann hefir
gefið mjer líf, heilsu og starfskrafta.
Jeg sje ljósrák blessunarinnar og
svarið er: Lofgjörð.
Lofa þú, Drottin, sála mín, og alt,
sém í mjer er, hans heilaga nafn. Lofa
þú Drottin, sála mín, og gleym eigi
neinum velgjörðum hans. Jeg þakka
Drotni. En jeg þakka líka mönnunum.
—★—
Minningarnar frá starfstíma mínum
kalla á þakklætið.
En hve margir eru farnir hjeðan,
margir þeirra, er voru við fyrstu guðs-
þjónustu mína hjer í kirkjunni. Kyn-
slóðir koma og fara. Eitt er sameigin-
legt hjá þeim, sem fóru, og hjá þeim,
sem eru, að vináttan hefir verið mjer
og mínum ríkulega í tje látin.
Jeg þakka í dag alla þá vináttu og
velvild, er hefir verið auðsýnd konu
minni og mjer, börnum okkar og
heimili. — Jeg hugsa um þá vini með
þakklæti og fyrirbæn.
Þetta skal fylgjast að. Jeg litast um
hjer í kirkjunni og jeg hugsa til
margra, sem víðsvegar eru, og hiartað
fyllist þakklæti. — Jeg þakka stjórnar-
völdum ríkis og bæjar. En jeg bið
fyrir þeim um leið. — Jeg vil þakka
með fyrirbæn.
Postulinn segir: — Fyrst af öllu á-
minni jeg um, að fram íari ákall,
bænir og fyrirbænir og þakkargjörðir
fyrir öllum mönnum.
Þessi fyrirbæn er ríkur þáttur í
hverri guðsþjónustu. Það á svo að
vera, að þegar með ákalli og þakkar-
gjörð er beðið fyrir landi og þjóð, þá
heyrist Guðs hjarta slá.
Hjer er ekki aðeins venja, hjer eru