Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 12
264
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í hofgarðinum. Ólafur Ólafsson kristniboði i kinverskum búningi (til hægri) sjer
um matvælauthlutun.
sem ekki gat gengið, sat altaf og
mjakaði sjer áfram, en sægur af
flugum sló hring um hana. Jeg hef
fátt átakanlegra sjeð.
— Fjölskyldur reyndu að halda
hópinn í lengstu lög. Jeg minnist
einnar sjerstaklega. Konan hjelt á
brjóstbarni tveggja ára gömlu. —
Maöurinn hennar haíði verið lengi
veikur, en þó bar hann dreng á
öðru ári. Þrjú eldri börnin þeirra
þrifust vel á grautnum hjá okkur.
'Stærsti drengurinn og amma barn-
anna höfðu dáið samdægurs nokkr-
iun dögum áður en fjölskyldan kom
til okkar. Afi barnanna, maður um
sjötugt, hjelt altaf á burðarstöng
um þvera öxl. Fatadruslur hengu á
öðrum eiida stangárinnar, en pott-
ur og nokkur ilát á liinuin.
Lögregluþjónar standa við hlið
hofgarðsins og varna þeiin inn-
göngu, er ekki hafa aðgöngumerki
okkar. Hóparnir fyrir utan eru auð-
vitað alveg eins þurfandi, en hjálp-
arviðleitni okkar er aí vanefnum
gerð.
Þegar matur er framreiddur sit-
ur fclkið í löngum, tvöföldum röð-
^ wn og snýr bókum saman. Matur-
inn er borinn í skjólum milli rað-
anna. Úr þeim er svo ausið í skál-
arnar. Hverjum skamti fylgdi einn
graslaukur og þótti mikið lostæti.
Er frá leið urðum við að opna
sjerstaka sjúkradeild, með talsvert
bættum kjörum. Þetta spurðist
brátt. Hópaðist nú til okkar svo
margt veikt og dauðvona fólk, að
til vandræða horfði. Sýkingarhætta
var svo mikil, að aðstoðarmennirn-
ir veiktust hver á fætur öðrum,
allir nema tveir.
Það fell auðvitað í okkar hlut að
sjá um greftrun allra, er þarna dóu.
En þeir voru alls 89 á tveimur
mánuðum.
VIÐ urðum að hætta matgjöfum
samtímis og bæjaryfirvöldin. Eti
við vildum ekki láta íólkið fara frá
okkur alveg tómhent. Heimkoman
hlaut að verða því erfið. Al'rjeðum
við því að útbýta peningum, sem
við höfðum aílögu. En því íylgdi
mikil áhætta. Við höfðum nokkur
liundruð nýslegna siifurdollara. —
Slík úthlutun gat jaínvel valdið
uppþoti.
Lokadaginn, a meðan á síðustu
máltíðinni stóð, læstum við aðal-
innganginum með slagbröndum, en
opnuðum mjóar bakdyr. Lögreglu-
þjónar heldu vörð fyrir utan þær,
en aðstoðarmenn litu eftir að alt
færi skipulega fram í hofgarðinum.
Og nú var fólkið látið fara út, sex
hundruð manns í röð. Fullorðnu
fólki afhentum við tvo dollara, en
börnum einn. Fór þetta fram með
bestu reglu og vakti óvæntan fögn-
uð.
VERKI okkar var lokið og ekki
annað eftir en að hypja sig heim.
En á því urðu talsverðir erfiðleikar.
Hefðum við vel mátt sjá það fyrir.
Múgur og margmenni hafði þyrptst
að úr öllum áttum. Það hafði borist
á milli þess, eins og eldur í sinu,
að kristniboðinn úthlutaði silfri og
ljeti engan tómhentan frá sjer fara,
ekki einu sinni börn.
Lögregluþjónar ætluðu að hjálpa
okkur til að komast út um bak-
dyrnar, en við urðum að snúa við
og vorum fegnir að sleppa aftur
heilir á húfi inn í hofgarðinn. —
Færra fólk var nú fyrir utan aðal-
innganginn, enda ekki annars völ
ímynd úrræöalejsis.