Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
259
hvað fólk heyrði illa til ferða okk-
ar, og urðu oft að því nokkrar taf-
ir, einkum þegar menn voru með
hesta. Götur og vegir voru víða
svo mjóir þá, að vagninn tók, á
pörtum, næstum alla götuna. Ekki
lá þetta, sem nú munái nefnt stirfni
eða kæruleysi, í því, að fólk vildi á
nokkurn hátt tefja för okkar. Að
nokkru leyti lá það í því, að vagn-
inn rann hávaðalaust, þar sem veg-
ur var mjúkur, en að öðru leyti í
því, að þó að fólk væri búið að
koma auga á okkur æði spöl að baki
sjer, þá varaðist það ekki, hve fljótt
okkur bar yfir. Þessi hraði í ferða-
lagi okkar var algjör nýung, eins
og farartækið, sem við vorum í.
Ward hafði því í hyggju að finna
hjer til nokkurt ráð, sem úr bætti,
og varð smáatvik, sem kom íyrir
okkur á götu í Reykjavík, til þess
að flýta fyrir þessum umbótutn. —
Skal nú, í sem fæstum orðum sagt
frá því broslega atviki.
Kerlingin með vatnsfötufta.
Dag einn þurfti Ward að fara
fram að Nesi við Seltjörn, í fisk-
kaupaerindum við Guðmund heit-
inn, bónda þar. Þegar við komum
á Vesturgötuna nálægt Hlíðarhús-
um, sjáum við hvar standa tvær
vatnskerlingar utan við veginn
norðanmegin, en vatnskerlingar
voru þær konur kallaðar, ungar
sem gamlar, sem báru vatn í hús.
Önnur hafði sett af sjer fullar íöt-
ur í grind á miðja götuna, en hin
var með sínar fötur tómar hjá sjer.
Konur þessar hafa sjálfsagt rætt
um daginn og veginn — eða veðrið,
því loft var þungbúið og seig að
væta. — Hestarnir fóru á hröðu
brokki, þar eð enginn var sjáan-
legur á götunni, svo langt sem sást.
Þá var Vesturgatan svo mjó, ac
ekki var hægt að komast fram hjá
fötunum, árekstrarlaust, þar sem
þær voru á götunni miðri. Ward
dró ferð af hestunum ef vera kynni
að föturnar yrðu fjarlægðar í tíma.
en það sáust engin merki þess, að
eigandi þeirra teldi þess neina pörf.
Hjer var því um tvent að velja,
annað það að halda kyrru fyrir þar
til konurnar væru búnar að tala út,
eða að freista þess að komast fram
hjá svo að sem minst yrði tjón að.
Ward tók síðari kostinn, fór svo
utarlega sem hægt var, án þess að
vagn og hestar hröpuðu út af veg-
inum, en þetta dugði ekki til, innra
hjól vagnsins skar sundur þá fötu,
sem nær var vagninum og slysið
var orðið. Ward varð strax var þess,
sem skeð hafði og kyrði hestana,
og stóð nú ekki á gömlu konunni.
Á svipstundu er hún komin að
vagninum og er nú öllu gustmeiri
en hún sýndist vera utan vegarins,
þrífur hina illa leiknu fötu, veifar
henni svo, sem hún ætlaði að láta
okkur njóta hennar til fulls, með
því að senda hana til okkar upp í
vagninn. En þá varð hún þess vör,
að vatnsleki var eftir í lögg föt-
unnar, tvíhendir hún hana og send-
ir þennan vatnsseitil á okkur og
hrópar um leið og hún mundar
ræfilinn af fötunni: „Viljið þjer
gjöra svo vel og borg’ ’ana.“ Þetta
var tvítekið. Jú, segir Ward, með
sinni alkunnu ró, seilist með hægri
hendi niður í vagninn við fætur
okkar, tekur þar upp nýja vatns-
fötu, af sömu stærð og gerð, sem
sú er ónýttist, og rjettir konunni
þegjandi, slakar á taumunum og
vagninn rennur af stað.
Konan tekur þegjandi við föt-
unni, horfir ýmist á hana eða okk-
ur, og jeg, sem ekki hafði annað
að gera en sjá og heyra það, sem
fram fór, gleymi aldrei andliti kon-
unnar, þar sem hún stóð í sömu
sporum. Út úr því skein í senn
undrun, ótti og lotning. — Meðan
þessi viðskifti fóru fram milli
Wards og konunnar, fjellu fyrstu
regndroparnir. Ekki get jeg með
vissu sagt, hvað konan hefur hugs-
að, en ósjálfrátt datt mjer í hug,
þegar jeg leit til baka, og við höfð-
um farið smáspöl og jeg sá, að
konan stóð enn í sömu sporum, að
hún hafi hugsað eitthvað á þessa
leið: Þetta hefur víst verið einhver
Elía, á leið til himna í vagni sínum,
og hefur haft þessa fötu með sjer
svona til varúðar, ef rigningin næði
honum. Og nú er farið að rigna, og
jeg hef orðið til þess að svipta hann
þessu björgunartæki. Guð gefi hon-
um góða ferð. Hjer hefur skeð
kraftaverk!
En þetta með fötuna í vagninum
var einfaldara en gamla konan mun
hafa hugsað. Nokkrum dögum áð-
ur en ævintýrið á Vesturgötunni
gerðist, ljet Ward mig kaupa þessa
fötu til að hafa í vagninum, svo að
fljótlegt væri að vatna hestunum,
t. d. í Kópavogslæknum, þegar
mjög heitt væri í veðri. Þetta var
handhægara en að spenna hestana
frá og vatna þeim á þann hátt.
Bjöllur settar á aktýgin.
Fáum dögum seinna voru festar
nokkrar silfurlitar kúlur á ak-
tygin, og hringdi allskært í þeim,
þegar hestarnir voru á ferð. Aldrei
talaði Ward síðar um þetta atvik,
en oftar en einu sinni kom fyrir, að
hann eftir langa þögn, veifaði hend-
inni og kallaði upp: „Viljið þjer
gjöra svo vel að borg’ ana“, og segir
þetta jafnoft og vatnskerlingin
sagði þessi orð á sínum tíma. Þessar
upphrópanir Wards, enduðu í góð-
legum og græskulausum hlátri. Að
þessi orð gömlu konunnar urðu
Ward svona minnisstæð, hygg jeg
að hafi stafað af því, að svo sjálf-
sagt hafi hann talið að borga föt-
una, að engar áminningar hafi þar
um þurft. Um það hefðu heldur
engir menn efast, sem þektu Ward,
en gamla konan þekti hann ekki.
Hún krafðist greiðslu án þess að
láta sjer detta í hug, að sökin væri
Frh. á bls. 265.