Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 8

260
■TffT" '
LESBOK morgunblaðsins
Ölafur Ölafsson:
Horfst í augu við hungurvofuna
í norflurhluta Kina cr nú hræðilcg; hungursucvð. afieiðing af uppskcru-
brcsti «g borgarastyrjöld. IVIcnn eiga bágt mcð að gcra sjcr grein íyrir
þeim hörmungum, þar sem miljónii manna svelta og engin ráð virðast
til bjargar. Lcsbók hefur því fcngið eftirfarandi Irsingu á því, þcgar
hungurvofan l'er yfir Kina, hjá Ólafi Ólafssyni kristniboða, cn hann
kyntist þeim hörmungum af eigin raun, þegar liann var kristniboði þar
cystra.
.... ÞEGAR veður var bjart og
skygni gott, sást fjallabláminn yfir
nágrannahjeraðinu. Önnur tak-
mörk virtust sljettunni ekki sett.
Frá borgarvirkinu sást reykur stíga
upp frá hundruðum smáþorpa. —
Leit út fyrir, að þeim hefði verið
stráð af handahófi um sljettuna
Níutíu af hverju hundraði fylkis-
búa eiga heirna í þorpum og lifa af
akuryrkju. Nokkuð hefur verið
plantað af trjám í þorpunum til
efniviðar, ávaxtatrje ýmiskonar og
mórberjatrje handa silkiorminum.
Sjeð úr fjarska lita þorpin út eins
og skóglundar, mjög til prýði á
sljcttunni. Þeim er fátt annað gefið
til fegurðarauka. — Að öðru leyti
er fylkið að heita má skóglaust.
Fimm sinnum á ári skiftir sljett-
an lit. Tvisvar er hún gulbrún auðn
eftir plóg og herfi. Tvisvar á ári
græn af nýjum gróðri, snemma vors
og síðla sumars. En h\rít á vetrum.
„Þa þykir vel ára, komi snjóföl sjö
sinnum á vetri,“ sögðu bændurnir.
En snjór liggur aldrei lengi. Vetr-
arhveitið þohr það verst, þegar
þurrir vrndar blasa vikum saman
yfir auða jörð. Sje urkoma hæfileg
cr öllu borgið. Nóg er sólskinið hjer
á sama breiddarstigi og Miðjarðar-
hafið. Hjer heyrist aldrci sagt
„blessuð sólin“.
Svo eru ménnirnir vanþakklátir,
eð lun mestu gæði eru einatt htils
tnetm sjeu þau ríflega útilátin.
Fegurst er sljettan undir það að
uppskera hefst. Þá er hún svo heill-
andi fögur að hafið eitt kemst í
samjöfnuð. Þegar hvert strá er orð-
ið mannhæðar hátt, og sje axið ekki
því þyngra og beygi það mikið, eru
vegir og gangstígir, með allri sinni
miklu umfcrð, sokknir í ljósgula
kornmóðu, sem gengur í bylgjum
fyrir hverri vindhviðu og glampar
á í sólskini eins og lýsigull.
Þá er sigðin brýnd. Menn ganga
að uppskeru, allir, sem vetlingi gcta
valdið. Beiningamenn og fátæk-
lingar tina axaslæðing á cítir korn-
skurðarmönnunum, cnda leyft það
samkvæmt ævafornri venju.
— I Móselögum er ákvæði í sömu
átt, svo hljóðandi: Og er þjer skerið
upp jarðargróður yðar, þá skalt þú
eigi skera akur þinn út í hvert
horn, nje heldur skalt þú tína eftir-
tíning uppskeru þinnar. Og eigi
skalt þú gjörtína vingarð þinn, njc
heldur tína upp niðurfallin ber í
vmgarði þxnum. Þú skalt skilja það
eftir handa fátæklingum og ut-
lendingum. — III. Mós. 19.
Kornbundin eru ílutt á vognum
cða borin heim á þreskivelli. Þar
er korninu siðan mokað í háa hauga
með rekum og loks látið í poka eða
byrður.
Ein uppskera á ári nægir ekki
til að afstýra skorti meðal almenn
mgs. Eftir hveitiuppskeruna, 1 lck
maímánaðar, eru akrarnir viðstöðu
Úlafur Ólal'ssou.
-laust plægðir og í þá sáð maís,
hirsi og gáliang. Þá eru einnig
baðmull og sætar kartöflur einn
aðalhluti haustuppskerunnar.
Ekkert af þessu má bresta. Mill-
jónir manna eiga líf sitt undir því.
Framleiðslan er raunverulega jafn
einhæf og sums staðar hjer á landi
við sjávarsíðuna. Ekkert má út af
bera. Kjötfrainleiðsla er sáralítil.
Mjólk óþekt, nema sem meðal. Fisk
ur mjög af skornum skamti.
Kínverjar hafa lært það af langri
reynslu, að akuryrkjan er svo arð-
vænleg, að þeir geta helst ekkí
sjeð af neinu landi undxr gras. í því
felst lausn þeirrar ráðgátu, hvernig
þetta eina land getur brauðfætt
fimta liluta mannkynsins. Væri
Kínasljettunni breytt í graslendi,
mundu fjórir fimtu hlutar íbúanna
verða að flýja land og leita sjer
lífsviðurværis annars staðar.