Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 4

266
LESBÓK MORGUNBL &ÐSINS
hana fór, og var sá hávaði, sem við
það varð, ærið tilefni þess, að hest-
ar, sem drógu þarna vagn í fyrsta
skifti vrðu hræddir, og jafnvel
fældust, en hestar Wards fældust
ekki.
Þegar að bjrúnni kom, sem yfir
lækimj' lá, kom í ljós, að hún var
of mjó fyrir þetta farartæki, og var
því aðéms ein leið opin, að fara
yfir lækinn ofan við brúna, í smá
skarð, siéhn var þar í hraunið. Þegar
sýnt var að brúin rúmaði ekki vagn
inn, keyrði Ward hesta sína ofan
í lækirín, sem rann þar þröngt og
niðurgrafinn, en bratt upp úr að
norðan. Þegar svo hestarnir rvktu
vagninum upp úr læknum, bilaði
festing á lægra og óæðra sætinu, og
fell það aftur af vagninum ofan í
lækinn; og þar með drengur sá,
sem á því sat og Ward hafði tekið
með sjer til Reykjavíkur í þessa
fyrstu ferð á vagni.
Ekki sakaði þetta drenginn, hann
bara vöknaði, hafði fataskifti í flýti,
og var ferðinni svo haldið áfram.
Eftir þessa fyrstu ferð Wards, til
Reykjavíkur í vagni, en það var í
fyrsta skipti, sem fólksvagn rann
þá leið, og það gekk að öllu leyti
vel og tafarlaust, var hið lægra
sæti endursmíðað og betur frá
gengið, ívo ekki skyldi oftar svo
fara, serrt í læknum í fyrstu ferð-
inni, — en með vagninn var ekkí
oftár farið yfir lækinn, heldur hest-
ar spentir frá norðan lækjarins, og
vagninn skilinn þar eftir, þar til
næst var farið,- og svo var það tvær
eða þrjár fyrstu ferðirnar, en síðan
Var valinn annar staður, sem þótti
örtiggari vagninum milli ferða. —
Enginn má skilja orð mín svo, að
ekki hafi á þeim árum verið al-
geríéga hættulaust að skilja eftir
hvar sem var í Hafnarfirði, hvort
heldur var þennan vagn eða aðra
rmmi manná, ef það bara hindraði
ekki Uirtfeíð- um þessa einu götu,
sem þar var þá til. Þá þektist ekki
sú skemdarstarfsemi, sem nú er
víða orðin að ískyggilegu böli, sem
oft veldur tjóni og jafnvel slysum.
Þetta, að vagninn var ekki látinn
vera nema fáa dsga suður við læk-
inn, var vegna þess, að svo þröngt
var þarna á löngum kafla, eða norð-
an frá Linnet og suður að læk, að
hvergi var hægt að hafa hann þar
svo, að hann stæði ekki að ein-
hverju leyti út á veginn, og óttaðist
Ward aðallega, að hestar, sem
menn fóru með um veginn, því þá
fóru menn enn skreiðarferðir um
Hafnarfjörð, fældust þetta undar-
lega ferlíki. Mun nú bráðlega að
því vikið hvar vagninum var valið
stæði og hver þá gerðist óumbeðið
eftirlitsmaður hans og verndari þá
daga, sem hann var ekki í notkun.
Ævintýrið —
að aka til Reykjavíkur.
Þá var það einn bjartan og heit-
an morgun, að jeg kem með vagn-
hesta Wards, sem mjer hafði verið
sagt að sækja, og sat hann þá fram-
an við húsið sitt og naut veður-
blíðunnar og útsýnis yfir spegil-
sljettan f jörðinn og umhverfi hans.
Þetta útsýni hreif oft hug hans, það
vissi jeg, þótt hmn bæri ekki mikið
mál í það. Þegar jeg kom með hest-
ana stendur Ward upp af sæti s:nu
gengur að hestunum, sjer, að þeir
eru sveittir og segir: — Þú ríður
svo fjarskalega hart, og sagði hann
þetta með miklum alvörusvip, en í
augum hans sá jeg góðlátlega
gletni, sem jeg var búinn að læra
að þekkja. Jeg sagðist ekki hafa
farið hart, en þetta væri bara af
of miklum hita. Þá breyttist svipur
Wards, hann styður annari hend-
inni á öxl mjer og segir: — B$st
að koma með til Reykjavíkur í dag.
Fyrir mjer var þetta svo stórt
augnablik, að jeg þurfti nokkra
stund til þess að átta mig á, hvað
hjer var að gerast. Þetta, að fá að
fara til Reykiavíkur með mr. Ward,
sitjandi við hlið hans í vagni, «em
tveir gæðingar hlupu fyrir! Það
munaði víst litlu, að jeg grjeti af
gleði. Svona tók unglingur daga-
mun fyrir fimtíu árum.
Eftir þenna boðskap Wards hrað-
aði jeg mjer heim, sagði móður
minni þessi stórtíðindi, brá mjer í
sparifötin, sem ekki voru tekin
fram daglega og flýtti för minni
þangað, sem Ward beið með vagn
og hesta. Stigum við svo á vagninn
og var ekið vestur götuna og upp
úr firðinum. Þegar upp á háhraunið
kom, gaf Ward eftir á taumunum,
því auðvitað ók hann sjálfur, en jeg
sat í lægra sætinu og var því rjett-
ur og sljettur „undirsáti“.
Jeg sá þegar á taumunum slak-
aði, að brátt myndi ferðin aukast
og varð sú raun á, því að á nokkr-
um fyrstu föðmunum voru hest-
arnir að heita mátti komnir á fulla
ferð. Jeg varð höndum seinni að
þrífa af mjer húfuna, því satt að
segja ægði mjer þessi ógnar hraði
Jeg var nokkuð vanur góðum hest-
um og því vanur harðri reið, en upp
í svona farartæki hafði jeg ekki
komið fyr og varð nú bara hálf-
hræddur, en þetta var líka í fyrsta
og síðasta skipti sem jeg var það,
því jeg sá, að stjórnin var alveg
örugg. Ward ók oftast berhöfðaður
og venjulega snöggklæddur, þegar
gott var veður, sem oftast var þetta
sumar.
Altaf virtist liggja mikið á.
í þessu sambandi get jeg þess
hjer til að sýna, hve hart var farið,
að fyrstu ferðirnar, sem jeg fór
með Ward til Reykjavíkur, ætlaði
hundur, sem jeg átti þá, snöggur
og frár, að fylgja okkur, en inst á
Flatahrauni sneri hann aftur og var
þá orðinn svo langt á eftir, að jeg
sá hann varla, enda kom naumast
fyrir að við værum nema hálfa
klukkustund á milli, ef ekkert kom
sjerstakt fyrir, sem tafði, en það