Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
255
RIÍ..M-! Húseignir Þorsteins Egilson á Hamarskotsmöl.
Fljótt á litið virtist þetta óálit-
legt tamningarsvæði, en við náaari
athugun var það að því leyti gott,
að hestar voru þar í nokkurri sjálf ■
heldu, þótt þeir fældust, og gátu
tæplega langt hlaupið. Þetta sá
Ward og hefur áreiðanlega pess
vegna valið þennan blett. Bráðlega
slakaði Ward á taumhaldinu og ijet
hestana fara að greikka sporið, og
eftir nokkrar ferðir fram og aftur
ljet hann þá fara í hálfum hlaup-
um. Þegar æfingar þessar höfðu
staðið yfir í" nálega eina klukku-
stund, taldi Ward hestana svo ör-
ugga, að óliætt væri að leggja út á
nýar brautir, og ók samdægurs til
Reykjavíkur.
Oft hef jeg síðan með sjálfum
mjer líkt Ward þessa stund, sem
hann kendi hestum sínum að draga
vagn, við hina fornu rómversku
kappaksturssveina, þrátt fyrir ólík-
ar aðstæður, þar sem þeir stóðu
uppi í vagni sínurn, knýjandi áf ram
eldfjöruga og oft oísalega hrædda
hesta, hugsandi um það eitt að
sigra. Enn sje jeg Ward þennan
sumarmorgun fyrir 50 árum, þar
sem hann stóð uppi í vagni sínum
því hann notaði þá ekki ekilssætið,
berhöfðaðan, frakkalausan, í fjór-
hneptu vesti, aðeins efsti hnappur
hneptur. Úrinu brugðið undir
buxnastrenginn vinstra megin, en
á strengnum, móti úrinu, hjekk stór
gullhringur, svo stór sem stærsti
lyklahringur, en á hann voru dreg-
in fingurgull af ýmsum gerðum,
signet og aðrir smáhlutir af dýrum
efnum. Þessa stundina var Ward
farið líkt og þeim rómversku, hann
hugsaði um það eitt að sigra —
sigra hesta sína, og honum tókst
það fullkomlega.
, Svo mikla undrun vakti þetta
tiltæki Wards hjá fólki, sem í ná-
lægð var, og það þótt við vinnu
sína væri, að mörgum fell verk úr
hendi, og þeir störðu undrandi og
margir óttaslegnir á þessar aðfarir.
Þótt þetta íólk bæri ekki mikið
skyn á iðju Wards þessa stundina,
gátu allir verið sammála um það,
að hjer var enginn viðvaningur að
verki, svo óskeikull var hann og
öruggur í öllum handtökum, og
hestarnir virtust hlýða honum skil-
yrðislaust. Þeir vissu, að valdið var
hjá manninum.
/
Farartálnii innanbæar.
Þegar til Reykjavíkur var farið
úr suðurfirðinum, lá leiðin um
svipaðar slóðir og Strandgatan er
nú. Sunnan lækjarins var Mölin,
og var enginn lagður vegur yfir
hana, og var því ýmist farið upp
við sýslumannstúnið, ef sæmilega
þurt var um, eða þá eftir Mölinni,
alt sunnan frá bakaríi, og nyrst á
Malarenda, en þar var brú á lækn-
um, rjett sunnan við, þar sem nú er
Lyfjabúð Hafnarfjarðar. Mölin var
laus og þung hestum og tók þeim
víða í hófskegg. Nú hringlaði í
henni og brakaði undan hjólum
þessa fyrsta fólksvagns,* sem yfir