Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 4

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
m
hvoru. Jeg gæti þess að líta hvorki
til hægri nje vinstri, þegar ekkert var
fram undan, sem hvíldi augað. Og
eins varð jeg að gæta þess að Iáta
ekki til leiðast* að leita o'f mikið til
vinstri hliðar, því að eins og menn
vita, þá cru menn yfirlcitt skreflengri
á hægri fótinn.
I’að hvarflaði nú margt að mjcr á
þessu ferðalagi. og til dæmis það. að
jeg skyldi hafa eggjað póstinn. yfir-
mann minn, á að fara undir nótt, í
m.vrkri og vitlausu veöri á heiðina.
En það man jeg, að í þetta sinn
þótti mjer heiðin löng, og lengri en
hún hafði nokkru sinni verið. En jeg
tn'iði fast á ratvísi mína og Ijet ekk-
ert trufla mig. Og eftir hæfilegan
tíma, að mjer fanst, og vel það, hitti
jeg á hverina í Hveradölum. Það var
fyrsti dökki díllinn, sem jeg grilti á
þessari leið. Símastaurar munu allir
hafa verið í kafi á þessum kafla heið-
arinnar. Þá var enginn Ilöyer þarna
og enginn skíðaskáli. En á þessum
slóðum þektum við okkur vel. Við
stöldruðum þarna stundarkorn, töl-
uðumst við og löguðum á hestunum.
Síðan heldum við á'fram eins og leið
liggur til Kolviðarhóls, og þegar við
komum neðst í Hveradalina, lægði
veðrið að muij, og birti til loftsins svo
að maður sá stjörnur, og þegar við
komum niður á sljettlendið fyrir neð-
an, sáum við ljós í gluggum á Kol-
viðarhóli og var fólk á ferli, því að
beðið var eftir okkur, þar eð fólkið
á Hólnum hafði frjett í símanum frá
Kotströnd að okkar væri von. Þegar
við komum í hlaðið tókum við kof-
fortin af hestunum og stöfluðum þeim
inn í útiskúr. Síðan rákum við hest-
ana inn í hesthúsin, sem voru stór
og rúmgóð. Þar tókum við af þeim
klyfsöðla og hnakka og hengdum upp
á þverbita. Tókum við síðan ilmandi
hey, sem geymt var fyrir okkur á
lofti í hesthúsinu, því að venjan var
sú að kaupa gott hey að sumrinu og
flytja það til Kolviðarhóls, svo að
pósturinn ætti það til vetrarins, og
tóku hestarnir hraustlega tíl fóðurs-
ins. Að venju höfðum við með okkur
hrossakamba, en hestarnir voru aliir
fannbarðir og klepraðir, og kembd-
um við af þeim mesta snjóinn áður
en’við skildum við þá.
Nú fór maginn í okkur, og þó sjer-
staklega mjer, að láta til sín taka, svo
maður flýtti sjer í hús og var þá til-
búinn á borðirm rjúkandf heitur mat-
ur. — alt það besta sem maður gat
kosið sjer. Þarna frjettum við nú, að
ferðamenn hefði lagt upp frá Kat-
strönd á heiðina á cftir okknr og
hefði ætlað að hafa not brautarinnar
eftir okkur vfir heiðina. En sem bct-
ur fór sneru þeir við aftur i Kömb-
um og lögðu'aldrei á heiðina.
Það mun hafa verið rjett um mið-
nætti, er við komum að Kolviðar-
hóli. Þegar við höfðum borðað vel og
sátum þarna í hlýju yfir kaffibollum
og vel á okkur komnir, var dagsverk-
inu svo seni ekki lokið.
Þá var eftir að fara í hesthúsið aft-
ur. athuga hvernig færi um hestana,
vatna þeim og bæta við þá heyi, ef
með þyrfti.
Þegar við komum inn í hesthúsið
sást jiar ekki handaskil fyrir hita-
gufu af hestunum. Ekkert var vatn
til heima á Kolviðarhóli, svo að jeg
varð að reka hestana út og í Iæki
sem em ]>ar sem sumarbústaður Val-
gerðar á Kolviðarhóli er nú, — á
leiðinni upp í Sleikjubeinsdali, og
vatna jieim þar. Frusu þeir lækir
aldrei, því að þar er kaldavermsl.
Voru hestarnir orðnir ærið þyrstir,
]>ví að þeir ’höfðu ekki vatn fengið
síðan austur í Olfusi og þömbuðu nú
drjúgan, því að þótt við hefðum látið
snjó á stallana, þá var þeim lítið gagn
að honum.
Þegar þeir höifðu drukkið nægju
sína, tóku þeir til fótanna, því að
þá hafði alla hjelað meira og minna.
Þeir skeltu sjer niður í snjóinn og
veltu sjer og tóku svo sprettinn heim
í hesthús.
Arin sem jeg var í póstferðum á
veturna, vorkendi jeg hestunum m^st,
að maður skyldi verða að hrekja þá
út í illviðri, til ]>ess að brynna þeim
á kvöldin, út úr heitum hesthúsHm
eftir erfiðan dag. Oft kom það fyrir,
er maður hafði gefið hestunum á
stallinn, að aðsópsmiklir hestar gengu
með stöllunum og ráku frá ]>á ym
minnimá’ttar voru, og þreifuðu þann-
ig fyrir sjer, hvort ekki væri bctra
í einum staðnum en öðrum. Það var
vani minn, að tala mikið við hest-
ana, svo að gömlti hestarnir, sem mcð
mjer höfðu verið lengi, virtust skilja
það sem jeg Ægði við þá, og datt alt
í dúnalogn þegar þeir heyrðu til mín
og fór hver á sinn bás.
Ekki var okkar dagsverki lokið í
þetta sinn fyr en um tveim stundum
eftir miðnætti, og flýtti maður sjer
þá að koma sjer í rúmið því að dá-
lítið var maður þreyttur orðinn af
göngu og amstri langa dagleið — og
var maður fljótur að dctta í svcfn-
inn“. v
Sigurður finnur
fentan mann.
,,Komst þú aldrei í lífshás'ka á vetr-
arferðunum austur yfir fjall?“ spyr
jeg-
,.Ó-nei. Ekki held jeg að það hafi
verið, þó að maður kæmist oft í hann
krappan. En jeg var ungur þá og
þetta átti við mig. En úr þvi að þú.
minnist á lífsháska minnist jeg þess,
að einu sinni bjargaði jeg manni úr
lífsháska, þegar jeg var á austurleið
að vetrarlagi“.
„Fróðlegt væri að heyra um það?“
segi jeg.
„O-nei. Það er svo sem ekkert fróð-
legt. Jæja — og — þó! Það var hrein-
asta tilviljun.
Þá var jeg- ekki með póst, heldur
var jeg í mjólkurflutningum á milli
póstlferða austur á fjall haustið og
veturinn 1917. Þeir mættu mjer, karl-
arnir með mjólkina, á Kolviðarhóli,
— eða austur á fjallinu. í þetta sinn
var jeg að fara austur með brúsa á