Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 1 VW~~ ' V '*”"**' ÍH
_ rx i
Theodör Arnason:
PÓSTFERÐIRNAR AUSTUR
YFIR FJALL
Niðurlag.
Við ráðguðumst nú um það hvcrnig
við skyldum liaga fcrð okkar. Yfir-
leitt var Ijett á hestunum hjá okkur
að austan, en nú tókum við ofan af
þeim þrcm hcstum, sem þyngst var á
og komum þeim farangri fyrir á sleð-
unum, en þcir voru tveir eins og fyr
segir. Var svo ráðið að llans riði á
undan og ræki nokkuð af hestunum,
því að færðiu var sæmileg, þó að höft
væri lijcr og þar á brautinni. En jeg
fór á eftir með sleðann og uokkuð
af hcstum.
Þetta voru ráð Hans pósts. En jeg
man það að jeg maldaði í inóinn.
Taldi ckki ráðlegt að liann rœki á
undan sjcr hestana. Þcir mundu rugl-
ast vegua veðurofsans, því að færðin
var sæmileg, fara í skjói hver við
annan og tapa stefnunni. Vildi jeg
ganga á undan eins og vcnja var, þcg-
ar vont var veður og færð, og tcyma
nokkra lausa hesta og myndu þá hin-
ir hcstarnir elta, cn llans 'kæmi á cft-
ir og ræki hestana sem á milli okkar
væru. Þctta vildi Hans ckki og var
því tilhögunin á fcrð okkar cins og
áður cr sagt.
Nú er haldið á stað og fcr Hans
nokkuð greiðar yfir en jcg, af því að
jcg ha'fði sleðana. Þcgar við vorum
komnir í nánd við „Loftið“, þá er
llans hor.finn mjer svo í snjónum, að
jeg grilli hann aðeins cins og títu-
prjónshaus í hvítri mjöllinni, því að
hvergi sá á dökkvan díl. En mjcr virð-
ist hann vera að fara villur vegar og
leita of inikið til vinstri handar und-
an veðrinu, svo að jeg þríf lúðurinn
og blæs í hann, en það átti að vera
merki urn það að eitthvað væri að.
Og heppui var það, að hann skyldi
heyra til lúðursins gcgnum veðurgný-
inn, því að hann nam staðar sam-
stundis.
Þegar jeg kom tii hans spyr hann
mig fyrst, hvað sje að,. eða hvers
vegna jeg hefði þeytt lúðurinn. En
jeg sagði sem var, að ekkert væri að
hjá mjer, en jeg hefði gefið stöðvun-
armerkið vegna þess að jeg teldi víst
að hann myndi vera kominn af rjettri
leið og hefði slakað of mikið undan
veðrinu. Hans áttaði sig strax á þessu
og taldi sennilcgt að þetta væri rjett.
„En hvað eigum við iyí að gcra?“
scgir Ilans. „Ætli sje ckki bcst að við
reynum að klöngrast niður í Olfusið
aftur?“ .
Nú var jeg dálítið iila scttur, þar
eð Hans var yfirmaðurinn og bar á-
byrgð á póstinum. En jcg hafði stung-
ið upp á þvi, að við hjeldum áfram
fcrðjnni frá Kotströnd, og nú minti
hann mig^í þctta. En jeg sagði: ,Jeg
sný clclci aftur!“ og stó.ð fast á því.
„Við hljótum að komast á llólinn".
Jæja, — við stöldi'uðum þarna dá-
litla stund og hestarnir stóð í hnapp.
Veðurofsinn var hinn sami.
Segi jcg svo við Hans:
„Bíddu hjcr dálitla stund. Jcg ætla
að fara ofurlítið lijer austur fvrir, í
vindáttina og vita hvort jeg get ekki
áttað mig á einhverju“. Og verður
það að samkomulagi. Gckk jcg svo
drjúgan sj)öl og sje ekkcrt sem jcg
kannast við, cnda sá jeg livcrgi á
dökkvan díl, eins og fyr scgir, og þcgar
jeg lcit í áttiiia til Ilans og hestanna
var rjett svo að jeg sá móta fyrir
þeim. Jeg hafði þriggja álna staf vcl
gildan í hendinni, og rjett um það
bil, sem jeg hætti að sjá til pósthest-
anna sting jeg stafnum niður í fönn-
ina og skil hann þar eftir, til þess að
gcta áttað mig þegar jeg kcm aftur.
Svo geng jcg cnn talsvcrðan spöl,
scm mjcr fanst þó æði langur, og var
þá búinn að mÍGsa sjónar af stafn-
um, — en grilM hann þó ciustöku
sinnum — og jeg helt enn lrtigra, því
að jcg trúði ekki öðru en að jeg mýndi
geta fundið póstlestina aftur cftir
vindstöðunui. I þcssu verður mjcr
litið til hægri hliðar og grilli vörðu,
sem rjett aðeins stóð uj>p úr snjón-
um skamt frá mjer, cn hafði skafið
frá henni á allar hliðar. Og jcg þykist
þegar í stað vita hvar þessi varða
muni standa. Jeg náði nokkrum stcin-
völum utan úr vörðunni og gat hækk-
að liana lítið eitt. Síðan sncri jcg við,
liitti á broddstafinn og fann póstlcst-
ina viðstöðulaust og var nú allhress
þegar jcg hitti Ilans og sagði honum
árangurinn af þessum lciðangri mín-
um.
Nú var haldið af stað. Jeg tcymdi
huakkhcst á undan, cn Hans rak alla
lestina á eftir, að vörðunni. Þar kom-
um við okkur saman um það, að jcg
gcngi á undan, eins og nú hafði verið
gcrt og teymdi minn hnakkhest, því
að við töldum það víst, að licstarnir
myndu clta cins og þeir voru vanir.
Jeg tck nú stefnu cftir því scm jcg
held að húu sjc rjettust í Hveradali,
cn við iuununi liafa verið staddir
austan til á miðri hciðinni. Þá var
nýi snjórinn í mjóalegg og kálfa, eu
gamli snjórinn hclt alveg. Vcðurofs-
inn var svipaður. Bcið jcg þangað til
jcg heyrði Ilaiis þeyta híðurinn, cn
það var mcrki þess að alt væri í lagi
og mjer óhætt að lcggja á stað.
Legg jcg nú á stað og hafði vind-
inn á hægri hlið, en í fangið öðru