Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1936, Side 2
370
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Vjer vorum eigi nema tvær
stTindir að ganga yfir Sandfells-
heiði upp á jökulbrún. Þar stað
næmdumst vjer og athuguðum út-
sýnið. Blasir þar við stór og mik-
il snjóbreiða og er um 1850 metra
vfir sjávarflöt. Norðvestan við
snæbreiðuna rís Hvannadalshnúk-
ur, 2119 metra, og austur af þar
eru ýmsir hnúkar, sem skaga upp
úr jöklinum, og að sunnan eru
Knappar.
Jökulbreiðu þessari hallar lítið
eitt til vesturs. Er hún ógurlega
stór eldgígur, sem er fullur af
snjó. 1 seinasta gosi Öræfajökuls
1727 kom eldur upp úr gíg þess-
um, og kom þá hlaup mikið í
skriðjöklana, sem falla vestur um
jökulinn, svo sem Falljökul og
Kotárjökul. Var Sandfell um
tíma alveg einangrað vegna ís-
hranna, sem urðu eftir í hlaupinu
á aurunum.
Hvannadalshnúkur.
AR sem vjer komum upp á
jökulröndina var 2 kíló-
metra leið að Hvannadalshnúk.
Á því svæði var jökullinn afskap-
lega sprunginn og sundur tætt-
ur, og svo breiðar voru jökul-
sprungurnar, að ógerningur var
að reyna að komast yfir þær
sumar. Á samskeytunum, þar sem
jiær náðu saman, liuldi Jiær sljett-
ur snjór. Var Jiví ekki gott að
vita, hvort þær lokuðust þar al-
gerlega, eða voru aðeins opnar.
Hvannadalshnúkur er snjólaus
að austan og eru þar snarbrattir
hamrar, sem snjó festir ekki á.
Neðan við hamrana var snjór
mjög dökkur af steinarusli, seiu
hrunið hefir úr hömrunum.
Hnúknum hallar til vesturs; er
hann mjög sprunginn og sundur
tættur að sunnau verðu, þar sem
vjer komum að honum.
Vjer gengum nú áfram og ætl
uðum að komast fyrir sprung-
urnar í jöklinum, en þegar minst
vonum varði hröpuðum vjer í þær,
enda þótt alt sýndist sljett og
hættulaust. Geig rænlegust var
sprunga sú, sem varð á leið vorri,
er vjer áttum aðeins einn kíló-
metra ófarinn að hnúknum. Sá,
sem fyrstur gekk, hrapaði niður
um heilt. Snjórinn gleypti hann,
og hrundu stórskaflar með honum
niður í sprunguna. En kaðallinn
dugði, og vjer náðum manninum
upp úr sprungunni aftur, og
hafði hann ekki biðið lífs nje lima
tjón, þótt illa liti út um hríð.
Þessi sprunga var tveggja
metra breið og sá alls ekki til
botns í henni. Lóðrjettir jökul-
veggirnir urðu dökkgrænir og
dinnnbláir, er neðar dró, en snjó-
lög jökulsins skiftust fagurlega
eins langt og vjer gátuin sjeð
niður.
Vjer heldum áfram þangað til
tók að hækka undir fæti, og vor-
um nú komnir að Hvannadals-
hnúk. Sáum vjer nú, að hann var
allur karsprunginn, og var ein-
kennilegt að horfa á jökulhamr-
ana og snjólögin í þeim. Þau voru
líkust baSaltlögum í háfjalli. í
sárið var jökullinn grænn að sjá.
Vjer sáum þegar, að ekki var
nema um eina leið að ræða til þess
að komast upp á hnúkinn. Það
var að sunnanverðu, og þar urð-
um vjer að ganga yfir snjóbrú,
sem lá yfir sprungu á einum
stað.
Snjór var mi orðinn svo gljúp-
ur af sólbráð, að vjer sukkum
upp í hnje. Var því all erfitt að
ganga. 1 brattanum var nú not-
að jafnt hendur og fætur til þess
að komast áfram, og broddstafur-
inn óspart notaður til þess að
greiða veginn. Snjór var þarna
þykkur, og sprungur alt um
kring, bæði djúpar og breiðar.
Eftir skamma stund komumst
vjer þó alla leið upp á Hvanna-
dalshnúk og gengum síðan aust-
ur eftir honum. Austast er snjó-
strýta, sem stendur á hömrunum.
Vjer gengum upp á hana, og vor
um þar með komnir upp á hæsta
tind hnúksins.
Útsýn yfir Morsárdal. Til hægri Kristínartindar. Dökki bletturinn í
rananum, sem skagar lengst fram til vinstri, er Bæjarstaðaskógur.