Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1935, Blaðsíða 5

LE8BÓK M0RGUNBLAÐ8INS
21
AH villast og rata.
Eftir Vigfús Guðmundsson.
Niðurl.
Villugjarnaata veðrið.
Það var síðla hausts og árla
morguns 1891 (að mig minnir).
sem jeg fór frá Keldum einn í
kindaleit inn í Vatnafjöll, og um
svonefnda Katla í Hekluhraunum.
— Sjálfsagt liefi jeg borðað ein-
hvern bita um morgunninn, en
varla drukkið kaffi, fyrir fóta-
ierðatíma. En hvorki hafði jeg
bita, sopa nje neina ögn í vösur.i
mínum, því það var ekki siður þá
í eins dœgurs ferðalag, þó um
óbygðir einar ætti að fara og
vatnslausar eyðimerkur. Og verð-
ur þeim gamla sið eigi hrósað.
því hann er næsta óhvggilegur.
Árdegis var veður þurt og gott
og jörð alauð. En miðdegis fann
jeg lind í Vatnafjöllum — upp-
tök Sandgilju, sem hverfur þar
alveg í sandinn við fjallsræturnar.
Þar gat jeg svalað þorsta mínum
og síðar um daginn skorti ekki
„»valadrykkmrr“, efnið og ílátið
altaf til reiðu, og bruggunin fljót-
gerð, því hvorki þurfti langa suðu
nje skapker eða drykkjarhorn
til þess, að grípa hnefafylli úr
snjónum og bera að munninum.
f Kötlunum. vestan við Vatna-
fjöllin (þar eru gjár og glufur í
hrauninu, með grasi í botni'b
fann jeg 2 lömb, síðla dags, og
helt nn á stað með þau heimleiðis.
Þrevttu þau sig nokkuð á hlaup-
um fyrst. en svo fór að snjóa og
dreif mikið í blæjalogni alt kvöld-
ið Þrevttust lömbin fljótt eftir
því sem færðin þvngdist, og um
pað leyti sem þau fóru að draga
snjó í kviðarullina gáfust þau svo
upp, að jeg varð að ýta þeim á-
fram. Ekki treysti jeg mjer að
bera þau bæði, svo langa leið, sem
þá var eftir að fara. Sltildi jeg
þau því þar eftir. sem grastorfur
litlar voru.
Nú fór jeg að hafa nóg með það,
að bjarga sjálfum mjér. .Drífan
var heldur að þjettast. og snjór-
inn færðist smám saman upp eftir
kélfum mínum. Reyndi jeg þá
hvort hægt væri að hafa leiðbein-
:ng af brúnum heimleiðis, Sand-
giljubrúninni -fyrst, til vestur og
suðuráttar, en síðar t'allatanga-
brúninni til vesturáttar og heim
að túni. \'itanlega gat þá ekki
verið um hliðsjón að ræða, og ekki
á annað að treysta en það, hvort
liægt væri með priki og fótum að
finna til hallans upp og niður.
En þetta reyndist alveg ógerlegt,
með því líka að brúnirnar eru ó-
jafnar, krókóttar og hóíóttar, og
auk þess drjúgur spölur á milli
þeirra.
Þó jeg væri nú staddur nærri
Sandgili hinu forna, þótti ekki
lieillavænlegt að beiðast gistingar
hjá Kol eða Agli. Þó komið væri
fast að dagsetri og enn væri eft.ir
alt að því klst. lestarferð á auðri
jörð, og bráðlega sljettur sandur
framundan, tók jeg heldui þann
kost að halda beint áfr un og
hnitmiða stefnuna á Keldnatúnið.
Var jeg þá staddur fyrir innan
Laufflatir, (sem nú eru að mestu
burtu blásnar). Tók nú við dimm-
esti hluti nætur, rjett eftir dag
setrið, og drífan og lognið eins og
fyr. Og þá kom það fyrirbrigði,
sem jeg- hefi aldrei fundið fyr nje
síðar. .Teg sá ekkert fvrir næsta
spori og gat alls engan greinar
mun gert á jörðinni og loftinu-
Að vísu mátti fremur nefna þetta
hvíta en svarta blindu, en blinda
var það samt og nokkuð óvið-
kunnanleg, því jeg gat í raun og
veru ekki aðgreint ]>að, hvort jeg
fálmaði með fótunum rít í loftið
eða á jörðina, ef ófærðin og þyngd
arlögmálið hefðu ekki sagt til sín.
Þannig þrammaði jeg áfram nokk-
uð langan spöl, en smám saman
fór jeg að sjá ofurlitla glætu. —
Tunglið (nærri síðasta kvartjeli)
hefir þá verið komið á loft, en þó
jeg sæi hvorki það nje stjörnurn-
ar. grilti jeg þó í háu bakka tún-
barðsins heima, áður en jeg rakst
á þá. ▼•’l
Þess vil jeg enn geta, til merkis
um dimmviðrið og það, að ekki
var fólkið heima ugglaust um
náttstað minn, að Skúli bróðir
minn fór upp á túnbarð með
hunda, hóaði þar og ljet hundana
gelta, en hlustaði á milli. Og er
svo hafði gengið um hríð, árang-
urslaust, helt hann aftur heim-
leiðis, og sagðist þá liafa átt fult
í fangi með að finna bæinn aftur.
Minnir mig ]íka að hann hefði þar
á eftir farið upp í kirkjuturn, og
samhringt klukkunum. En ekkert
af þessu hevrði jeg. Fjærlægðin
uokkuð mikil og ákafa drífan
hefir hindrað hljóðöldurnar.
— Að jeg hefði ekki vilst og
Tiraut mín verið furðulega bein.
sannaði Eiríkur -Tónsson, sem þá
var vinnumaður á Keldum; hann
fór morguninn eftir að sækja
lömbin, og fylgdi förunum, ])ví
lognið helst og drífuna stytti upp,
lítið síðar en jeg kom heim.
— Allir fögnuðu heimkomu
ir.inni. Hafði jeg þá líka góða lyst
á — dagmála, miðdegis og —
kvöldmatnum, Og síst mun jeg í
það sinn hafa gleymt því er okkur
börnunum var kent að mæla í
Tdjóði, á undan hverri máltíð:
„Guð blessi mig og mína fæðu“,
cg eftir máltíð: ,,Guði sje lof og
dýrð“. — Þótti þá engin skömm
að því, að ,,þiggja sitt brauð með
þakkargjörð", eins og frelsarinn
liafði gert.
V. G.
Geirfuglaegg,
Hinn 14. nóvember s.l- voru seld
á uppboði í London tvö geir-
fuglaegg. annað á 525 Sterlings-
pund, hitt á .524 Sterlingspund.
Hæsta verð, sein borgað hefir
verið fyrir geirfuglsegg er 682
Sterlingspund og 10 shillings; var
það nú fvrir nokkrum árum. —
Breskir náttúrufræðingar vita
ekki að til sje fleiri geirfuglaegg
í heinrinum en 72-
Ensk blöð, sem frá þessu segja,
geta þess og að seinustu geirfugl-
arnir á íslandi hafi verið drepnir
1844, en sá seinasti, sem drepinn
rar í Orkneyjum, 1835
•••■ ^ «8 * —••••