Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1935, Blaðsíða 4

20
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
blutarhæstur. — Uiu þrjátíu ára
bkeið hafði hann stundað for-
uieusku o>r ahlrei hlekkst á.
Hann stóð stutt við í búðinni,
keypti eitt pund af rullu og fór.
— Nú gerist Láki garnlaður,
sagði Þorsteinn. — Það verður
l:ul í nótt, en það gefur á sjó.
Sannið þið til.
Kaupmaðurinn Guðmundur Orms
son átti Æðarvík. Hann átti flesta
hátana, alla eða hlut í þeim, flest-
ai verbúðirnar að meira eða
minna levti, og megnið af því
landi, sem þorpið stóð á. Og þorps-
búana átti hann með húð og hári.
Þeir tóku út í reikning hjá honum
á veturna, borguðu svo með vor-
hlutnum og sumarvinnunni, byrj-
uðu svo aftur að fá lánað með
haustinu o. s. frv.
Guðmundur Ormsson fór
snemma á fætur þennan morgun.
Hann hafði svo sem ekki verið ró-
legri út af ótíðinni en sjómenn-
irnir, því að mikið lá við hjá þeim,
að komast á sjó og fiska, en meira
iar þó í húfi hjá honum. Honum
ljetti því mjög í slcapi, þegar hann
sá. að komið var blíðskapar veður
og allir rónir.
Guðmundur Ormsson var ákafa-
maður mikill í skapi, hann var
fljótur að reiðast og fljótur að
verða góður aftur.
Nú labbaði hann í gegnum þorp-
iö og renndi augunum yfir verbúð-
irnar, fiskhjallana og bátavarirn-
ar.
— Jú, jú, allir á sjó, og fiska
sennilega vel. Það var grimdar
afli hjá þeim síðast.
En alt í einu snarstöðvaðist
hann og starði fram undan sjer
eins og hann hefði sjeð draug.
Besti báturinn, sem hann átti til
í eigu sinni, báturinn, sem hann
hafði látið smíða sjerstaklega, til
þess að geta náð í Láka sem for-
mann, hann var í landi.
— Hann hlýtur að vera alvar-
lega veikur, hugsaði Guðmundur.
— Láki sleppir ekki sjóferð, nema
eitthvað meira en lítið sje að.
En þegar Guðmundur kom fyrir
hornið á verbúðinni, mætti hann
Láka, sem var að ganga út að
fiskhjallinum.
Og þegar m'i Guðmundur sá
Láka spígspora þarna um, bráð-
lifandi og stálhraustan, að því er
sjeð varð, spýtandi mórauðu út í
ailar áttir, rjett eins og ekkert
væri eðlilegra en að sitja i landi,
meðaii hinir hlæðu hvert skip, —
þá varð Guðmundur svo vondur í
cinu vetfangi, að liann rjeði sjer
ekki..
— Ertu veikur — eða hvað ?
spurði hann þjösnalega.
Láki, sem ekki varð uppnæmur
fyrir smámununum, leit á hann og
spýtti.
— Nei, lambið mitt. Guði sje
lof, svaraði hann blíðlega.
— Nú, því í andskotanum ferðu
]<á ekki á sjó, eins og liinir?
Láki sparkaði kúskel, sem lá við
íætur hans, svo klóraði hann sjer
á mjöðniinni, ók sjer og spýtti —
á meðan liann hugsaði svarið.
— Tja! Báturinn á sextíu lóðir.
Jeg var búinn að beita þrjátíu,
en svo leist mjer ekki á hann.
— Leist ekki á hann, endurtók
Guðmundur, sem nú var orðinn
hás af vonsku. — Ertu alveg band
s.jóðandi vitlaus, maður? Sjerðu
ekki að það er blankandi logn?
Það getur hvert barnið sjeð, að
liann er að gera kjör, blátt áfram
kjör! En hjer stendur þú og
þvælir um að þjer lítist ekki 4
iiann! Og þvkist vera sjómaður!
— Já, lambið mitt, sagði Láki
og spýtti tit úr sjer tuggunni. —
•Teg skil það, það má leggja lóð-
irnar.
— Reyndu þá að komast af
stað, bölvaður slóðinn þinn, skip-
aði Guðmundur og rauk svo í
burtu.
Láki horfði á eftir honum
nokkra stund, svo stakk hann
upp í sig nýrri tóbakstuggu, hristi
höfuðið og kallaði á háseta sína.
Eftir stutta stund voru þeir
komnir á flot og reru út víkina.
Þá fór að kula úr hafi, svo að þeir
hófu segl og sigldu fram á mið.
Var þá kominn þjettingsvindur.
Láki sigldi nú út lóðirnar og
sióðst það á endum, að þegar
kastað var síðasta uppihaldinu,
var komið bálófært veður.
Það var ekki um annað að gera
en að reyna að komast í land aft-
ur, og það sem fyrst.
Hinfr bátarnir höfðu sjeð, hvað
verða myndi, og voru nú allir
,arnir af miðunum, án þess að
hafa getað dregið eina einustu lóð.
Láki stakk upp í sig stórri tó-
bakstölu, greip stýrissveifina og
beitti upp í vindinn — stefndi á
víkina.
En báturinn var ljettur og
vindurinn mikill.
— Hann þolir þetta ekki, svona
galtómur, kallaði einn hásetinn.
— Tja! sagði Láki með munn-
inn fullan af tóbakslegi. — Taktu
þá úr honuin negluna.
Ha? sagði hásetinn.
Láki spýtti út um annað munn-
vikið.
— Andskotastu til að kippa
neglunni úr, lambið mitt.
Láki bölvaði sjaldan, en þegar
bann gerði það, vissu hásetar hans
að best var að lilýða tafarlaust.
iávona Y'ar látið vaða upp undir
landið — og alveg upp í vör. Þar
var fyrir múgur og inargmenni.
Hinir bátarnir, sem á undan komu,
höfðu með naumindum haft sig i
land, og þremur hafði h\*olft í
iendingu. Ollum var það ljóst, a5
aldrei myndi framar sjást öngiill
af þeim lóðum, sem lagðar voru.
Margar hraustar hendur gripn
um kinnunga bátsins, þegar hann
kendi grunns, og drógu hann á
þurt.
Guðmundur Ormsson stóð á
kambinum, þegar Láki kom vagg-
andi í brók og skinnstakk upp
eftir fjörunni.
Nú var Guðmundi runninn allur
skammamóður fyrir löngu. Hann
hafði orðið hræddur um bátana
eins og aðrir — og mest um þann,
sem síðast fór. Þetta var eitthvert
hið langsnöggasta áhlaup, sem
liann mundi eftir.
Láki fór nú úr skinnklæðunum,
náði sjer í rullubita, spýtti — og
kallaði svo til Guðmundar:
— Heyrðu! Þú lætur mig svo
vita, þegar jeg á að leggja hinn
helminginn af lóðunum.
Til of mikils ætlast.
Það er sagt að maður nokkur í
Stjórnarráðinu hafi komið til lækn
is að leita sjer ráða við svefnleýsi.
Þegar læknirinn heyrði í hváða
stöðu hann var, sagði hann:
—- Góði maður, þjer megið ekki
ratlast til þess að þjer getið sofið
bæði nótt og dag.