Lesbók Morgunblaðsins - 20.05.1934, Blaðsíða 3

lögðum við upp. Þegar við höfðum
gengið í einn klukkutíma, fór fje-
laga minn að kala á fætur. Sáum
við þá ekki annað fangaráð, en
snúa aftur heim í það eyðikot, _em
við fórum frá. Þegar viá náðum
]>angað, var fjelagi minn orðinn
mikið kalinn á fótum. Ekki varð
hann þó viðþolslaus. Nú fór að
draga úr fjöri okkar og kvaldi
sulturinn sárt. Málhressir vorum
við þó enn og bar fjelagi minn
kal, sult og þreytu, eins og hetja,
enda var hann fjörmikill og harð-
gjör, eins og liann átti kyn til.
Hann var þá aðeins 19 ára g'am-
all. Jeg var á 25. ári.
Óvænt hjálp.
Að kvöldi þessa dags, er dimt
var orðið, heyrðist okkur eitt-
hvert þrusk iiti fyrir dyrumt.
Urðum við þá milli vonar og ótta,
hvort þar væru á ferð menskir
menn, eða reimleiki bættist ofan
á alt annað. Rjeðum við samt af
að líta út. Sigurður gat þá naum-
ast stigið í fæturnar vegna sárs-
aukans af kalinu. Þegar við er-
um komnir fram í bæjardyrnar,
heyrum við sagt í rómi menskra
manna. „Hjer eru þá menn fyrir“.
•Voguðum við þá að lúka upp
hurðu. Við dyrnar standa þá mað-
ur og kona. Voru það systkini frá
Hóli í Kelduhverfi og sögðust þau
heita Sveinungi og Ólöf. Komu þau
frá Reykjahlíð og ætluðu að
taka sjer hvíld í þessum eyðibæ,
sem þau sögðu að hjeti Hlíðarhagi.
Urðu þau næsta undrandi að finna
okkur þarna í þessum nauðum.
Kveiktu þau upp eld og brutu
sprek úr kofum bæjarins, og
kyntu bál, til þess að þurka okk-
ar blautu sokka. Þau höfðu nesti,
brauð, smjör og kjöt. —
Vildu þau láta okkur borða með
sjer, en við gátúm hvorki tugg-
ið eða rent niður. Þau náðu í vatn,
en alt fór á sömu leið, við gátum
engu komið niður. Klukkan 2 um
nóttina leggjum við öll á stað til
bæja. Þá var bjart veður, logn
og frost. Nú vorum við orðnir
þróttlitlir og stirðir til gangk, en
einkum voru það kalsár Sigurð-
ar sem töfðu ferðina. Um morg-
uninn kl. 7 komumst við að
Svínadal í Kelduhverfi. Þar var
þá bóndi sá, sem Kristján hjet.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þau systkin sögðu honum af raun-
um okkar. Ljet hann þá sem
skyndilegast mjólka kú, syo við
gætum nærst á nýmjólk ef þess
væri kostur. Með harðfylgi gát-
um við komið niður smá sopum
af mjólkinni, en lengi vel gekk
það æði treglega. Því næst var okk
ur fært heitt og gott kaffi og kom
um við því niður. Ætluðum við
því næst að sofna, en þá varð Sig-
urður alveg' viðþolslaus í kalinu.
Á Svínadal dvöldum við í þrjá
daga. Þar var okkur sýnd hin
mesta alúð og nærgætni og alt
gert til þess að bæta úr böli okk-
ar. Gaf Kristján okkur alla þá
góðu aðhlynningu. Því næst vor-
um við fluttir á sleða frá Svínadal
að Hóli. Þar tóku systkinin okk-
ur tveim höndum. Dvöldum við
hjá þeim í aðra þrjá daga við alla
þá aðhlynningu sem upphugsan-
leg var okkur til hressingar. Lítið
tóku þau systkini fyrir alla þessa
miklu hjálp og lífgjöf, ekkert
vildu þau láta það vera. Til Hjeð-
inshöfða vorum við fluttir frá
Hóli og þaðan til Húsavíkur. Sig'-
urður komst þar undir læknis-
hendi og lá í sárum lengi vetrar,
varð þó albata. Jeg komst slysa-
laust það sem eftir var til Skaga-
fjarðar. Gerðist ekki fleira í þess-
ari ferð sem í frásögu er fær-
andi.
Þessi fágæta ferðasaga er nú
næstum 50 ára gömul. Jeg biarg-
aði henni frá glötun í síðasta
skifti sem Guðbrandur heimsótti
mig og skrifaði hana, að efninu
til, eins og hann sagði mjer hana.
Sagan gefur góða mynd af því,
hvernig menn eiga ekki að ferð-
ast, að legg'ja nestislaus í vetr-
arskammdegi á óbygð fyrir ókunn
uga menn og hafa ekki svo mikið
sem áttavita. í slíku ferðalagi er
ekkert vit. En úthald þeirra er
mikið, að ganga samfleytt á
fimta dægUr í vetrarskammdeg-
inu án þess að leggjast til hvíld-
ar, eða nærast á öðru en vatninu
úr hvernum.
En þó er ekki síst merkilegt
við þessa sögu, tilviljunin, eða
hvað maður á að kalla það, er
systkinin lögðu leið sína að þessu
eyðibýli, sem varð til þess að
bjarga lífi þeirra fjelaga.
163
Fyrir nokkrum árum las jeg Sig
urði skáldi Jónssyni á Arnarvatni
þessa sögu. Kannaðist hann þá
við þessa atburði frá bernsku-
dögum. Sigurður bjóst við að
Guðbrandur hefði gleymt einum
náttstað í ferðasögunni, því ein
dagleiðin, sem Guðbrandur telur,
þótti honum lengri en svo, að
þeir hefðu komist hana í mesta
skammdeginu. Jeg man ekki
hver dagleiðin það var. Þá taldi
Sigurður það stórmerkilegt, að
systkinin, sem í sögunni eru nefnd
skyldu fara þessa leið, sem naum-
ast kæmi fyrir að farin væri á
vetrardegi, af fólki sem færi frá
Reykjahlíð í Mývatnssveit.
Sje það rjett, að þeir hafi far-
ið af Seyðisfirði á sunnudag og
komið að Grímsstöðum á laugar-
degi, þá hefir ein dag'leiðin fallið
ilr sögunni eins og Sigurður á
Arnarvatni gat til.
Eftirhreytur
Staviski-svikanna.
í „L’Echo de Paris“ stendur
eftírfarandi grein:
— Fyrir nokkrum dögum var
þingmaður að leita fyrir sjer um
að fá íbúð á leigu. Skamt frá
Champs Elysées kemur hann að
húsi, þar sem auglýst var að íbúð
væri til leigu. Hann fór nú á
fund dyravarðar, spurði hvað
leigan væri há og hvort hann gæti
fengið að líta á íbíiðina.
Ekki vildi dyravörður það
gjarna, en spurði:
— Má jeg spyrja yður hvaða
stöðu þjer hafið! Eigandi hússins
hefir krafist þess, að jeg spyrði
alla lim það.
— Jeg er þingmaður.
— Þá verðið þjer að hafa mig
afsakaðan, herra minn, því að
eigandinn hefir skýrt tekið það
fram, að hundar, kettir og þing-
menn meg'i alls ekki koma hjer
inn fyrir dyr.
Og þingmaðurinn varð að leita
sjer að annari íbúð.
------——