Lesbók Morgunblaðsins - 20.05.1934, Blaðsíða 2

162
LESBÓK MORGUKBLAf>SINS
leið. Þótti okkur það ekki góð
tíðindi.
A sunnudaginn leggjum við upp
af Seyðisfirði og komumst þann
dag að kvöldi að bæ sem heitir
Fljótsbakki. Stendur bær sá við
Lagarfljót. Þar gistum við bina
fyrstu nótt. Frá Fljótsbakka
gengum við að Brfi á Jökuldal og
gistum þar aðra nótt. A þriðjudegi
gengum við frá Brú að Skjöld-
ólfsstöðum og vorum þar hina
þriðju nótt. Á miðvikudag geng-
um við frá Skjöldólfsstöðum yfir
Möðrudalsfjöll og gistum í
Möðrudal. Frá Möðrudal gengum
við að Víðidal og' gistum þar, frá
Víðidal gengum við að Grímsstöð-
um á Fjöllum. Komum við þangað
aður en fór að rökkva. Þar hittum
við fyrst dreng einn. Hann sagði
að pabbi sinn byggi þar, en hann
væri ekki heima. Við spyrjum
dreng þenna, sem sagðist vera 12
ára gamall, til vegar að Reykja-
hlíð, því þangað var ferðinni heit-
ið næsta dag. Drengur þessi, sem
var geg'n og góður, benti okkur á
tvo hnúka, sem sáust í fjarska.
Nefndi hann annan þessara hnúka
Jörund. Sagði hann, eftir föður
sínum, að Jörundur ætti að vera
á vinstri hönd er til Reykjahlíðar
væiji. farið og hann stæði í Mý-
vatnshrauni. Þessi vinsamlegi
drengur bauð okkur svo í bæinn
og gistum við á Grímsstöðum þessa
nótt. Næsta dag, sem var sunnu-
dagurinn fyrstur í jólaföstu, leggj
um við á stað fyrir birtu, ásamt
fylgdarmanni frá Grímsstöðum, er
átti að ferja okkur yfir Jökulsá á
Fjöllum, sem liann gerði.
Ferjumaður gekk með okkur
upp á hæð eina litla, er yfir
ána kom. Þaðan sýndi hann okkur
vegarstefnuna. Sagði hann að
lengi vel hefðum við vörður, sem
við skyldum fylgja, meðan þær
entust. Bjóst hann við, að um
það leyti sem við kæmum að
hinni síðustu vörðu yrði farið að
halla degi, enda var dagsbirta þá
ekki löng. Svo benti hann okk-
ur á Jörund og segir að við skul-
um hafa hann á hægri hönd, það
sje skemsta leiðin að Reykjahlíð.
Að svo mæltu kveðjum við fylgd-
armanninn með bestu þökkum fyr-
ir allar hans góðu leiðbeiningar.
Jíú byrjar alt vel. Yið erum
báðir glaðir og heilbrigðir, vel
endurnærðir af hinni góðu hvíld
og gistingu á Grímsstöðum, töld-
um víst að við værum vel færir
til Reykjahlíðar, með árbita þann
sem við tókum okkur áðjir en við
lögðum upp. Nesti höfðum við
ekkert.
Á Mývatnsöræfum.
Svo fór, sem fylgdarmaður okk-
ai spáði, að skamt var til rökk-
urs er vörðurnar þraut. Fór þá
veður að þykna, sem var blítt og
bjart framan af degi. Því næst
kom kafaldsmugga. Komumst við
þó yfir hraun, sem varð á leið
okkar, samkvæmt leiðsögn Gríms-
staðamanna. Þegar yfir hraunið
kom taka við sljettir sandar. Fór-
um við nú að hvetja sporið af
fremsta megni til þess að reyna
að ná háttum að Reykjahlíð, eða
einhverjum bæ, sem við fyndum í
Mývatnssveit. En þetta fór á ann-
an veg. Alla nóttina gengPm við
án þess að verða varir manna-
bygða. Logn var og snjódrífa og
sáum við ekkert frá okkur. Undir
fótum okkar var oftast sandur, en
við graslendi urðum við lítið var-
ir. Loks leið nóttin þótt löng ,væri,
ljettir þá upp kafaldinu. Var nú
kominn snjór til þyngsla. Erum
við þá staddir við hraunkant svo
ægilegan, að um það sýndist okk-
ur engri skepnu fært að fara. Þar
urðu fyrir okkur tvö hreindýr,
sem þutu strax úr augsýn er þau
urðu okkar vör.
Viltir.
Þegar orðið var bjart af
degi, ljettir í lofti. Sjáum við nú
Jörund í miklum fjarska. Kom þá
í ljós að við höfðum geng'ið alla
þessa nótt í þveröfuga átt. Tókum
við nú stefnu á Jörund og þótt
okkur tæki nú sárt að svengja,
höfðum við enn þá fullan þrótt til
gangs. Um dagsetur vorum við
komnir til Jörundar. Þá var kom-
in snjódrífa. Enn höldum við á-
fram og höfum nú Jörund á
vinstri hönd. Þar var hraun og
komumst við klaklaust yfir það.
Þegar hraunið þraut, urðum við
varir við vegarslóða, sem við
fylgdum um stund. Látlaust held-
um við áfram. Loks komum við að
litlum hver. Það var um miðnætti,
Nú var veður orðið kalt, stormur
og snjókoma. Nú fór sultur að
sverfa að ókkur, sáum við engin
ráð til þess að lialda lengur á-
fram í náttmyrkri og' slitringsbyl.
Við hver þennan ljetum við fyrir
berast það sem eftir var nætur.
Við höfðum vasaglas og drukk-
um af því heitt vatn úr hvernum
og var okkur að því nokkur hressT
ing. Nú urðum við allir blautir af
hveragufunni og snjónum, sem
þiðnaði á okkur við ylinn frá
hvernum. Þegar birta tók, leggj-
um við upp og göngum á hæð eina,
sem var í námunda við hver þann,
sem við dvöldum hjá síðari hluta
næturinnar. Sjáum við nú í dal-
verpi af hæðinni og okkur til
óumræðilegrar gleði er þar bær
einn lítill.
í Hlíðarhaga.
Nú bar hugUrinn okkur hálfa
leið. Berum við ráð okkar sam-
an um það, hvaða mat við ætt-
um að biðja um. Fanst okkur þá
óhugsandi að koma öðru niður en
einhverri vökvun, eftir allan þenn-
an tíma. Var þá komið á fimta
dægur frá því við fórum frá Gríms
stöðum og á þeim tíma vorum við
mest á sprenggöngu og nærðumst
ekki á öðru en vatninu úr hvern-
um, þá um nóttina. Loksins náð-
um við heim til þessa bæjar, en
þá dvínaði fljótt öll sú von og
gleði, sem vaknaði í brjóstum okk-
ar, þegar við litum þennan bæ í
fjarska, því bær þessi var í eyði
og þar enga lifandi veru að finna.
Þar voru þó hús uppistandandi og
koinumst við inn og fundum þar
rúm með heyrudda. Lögðum við
okkur þar niður og' sofnuðum
fljótt. Sváfum við það sem eftir
var dags. Um kvöldið skall á með
norðanhríð með hörkufrosti. Ljet-
um við nú fyrir berast í þessu
dauflega hreysi til miðvikudags-
morguns. Sváfum við oftast. Á
miðvikudag var hríðin stytt upp,
en hörkufrost og mikill snjór.
Báðir vorum við í blautum sokk-
um og því lítil von, að við kæm-
umst ókalnir til manna bygða.
Sigurður fjelagi minn fór í sína
blautu sokka, en jeg skar neðan
af nærbuxnaskálmum míijum og
fór í skálmabútana innan undir
mína blautu sokka, Þannig' búnir