Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1933, Blaðsíða 2

66 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um. Hraðrækt mætti nefna það,
og verða við það notaðir geislar
sem menn vita nú lítið nm. Nýar
ávaxtategundir verða þá fram-
leiddar, miklu hollari og bragð-
betri en þær sem nú þekkjast.
En ekki er jeg með þessu að segja
að hveiti og rúgur verði þá úr
sögunni, heldur munu þá verða
notaðir til fulls bragð- og hollustu
möguleikar þessara ágætu ávaxta ;
en enn sem komið er, vantar mikið
i að það sje gert eins og mætti.
Alls ekki vérður þá tíðkað að ala
upp skepnur til þess að drepa
þær. Gagnvart selum og hvölum.
})essum merkilegu dýrum, sem nú
eiga svo hryllilegu miskunarleysi
að mæta af mannanna hálfu, munu
roenn koma fram eingöngu sem
dvravinir og hafa mikla ánægju
af þeim á ferðum sínum. Og það
mun verða ferðast mikið. Allii-
munu eiga kost á að sjá mikinn
hluta jarðarinnar. Styrjaldir verða
engar, enginn vill þá taka á sig
liinar óumflýjanlegu afleiðingar
af því að meiða eða drepa. Einnig
verða ýmsar deilur floltka og ein-
stakra manna, miklu minni en nú,
auðveldara að forðast deiluefnin
og koma á samtökum. Ósamkomu-
lag um trúarbrögð verður úr siig-
unni að miklu eða mestu leyti.
Menn munu eftir vísindalegum að-
ferðum leita sambands við lengra
komnar verur á. gtjörnunum. og
slíkar verur verða hjer jafnvel
tíðir gestir. Eins og nokkurs konar
æðra sólskin yfir öllu lífinu, verð-
ur hin aukna víðsjá og frámsjá.
Meir og meir munu menn vita
livers vænta má af framtíðinni.
og meir og meir verður það sem
þó er óvænt, betra en búist hafði
verið við, svo að hið fornkveðna :
margt gengur verr en varir. verð-
ur ])á ekki sanntnæli framar. Eins
og jeg gat um í grein í Fíálkanum
7. jan. 8.1., verður mikl rækt lögð
við draumlífið og svefnhvíldin
notuð til að kynnast lífinu á öðr-
um stjörnum.
III.
l'ra aldamótin 2000 verður ís-
land orðið eitt af skemtilegustu
löndum jarðarinnar, og veðurfar-
ið mun þá ekki verða því til fyr-
irstöðu að fegurð landsins fái að
njóta sín. Loftlagsbreytingin er
nú þegar farin að gera vart við
sig á mjög eftirtektarverðan hátt,
þó að alt gangi enn skrykkjótt
um þær og allar aðrar breytingar
til batnaðar. En þó þyrfti ekki
svo að vera. A skömmum tíma
gæti orðið sú breyting er glögg-
lega. sýndi að framtíðin mundi
verða slík sem hjer er, gefið í
skyn. Og sú breyting verður ef
Tuenn aðhvllast þá lieimspeki sem
kalla má hyperzóismus, en hún
kennir að lífið í alheimieigi aðvaxa
"ram til fullkomins samræmis, en
vaxandi samræmi fylgi vaxandi
vald á öflum og möguleikum til-
verunnar. En stóra sporið sem
lannkyn vorrar jarðar verður að
stíga. er að stilla svo til sambands
við fullkomnari ibúa annara
stjarna, að hinn skapaudi kraftur
nái dietur tökum hjer hjá oss. En
allar hugmyndir um lif í 4. rýmd
eða hinum myrka, helkalda geimi
virðast bygðar :á. misskilningi og
miða til tafar. Stjörnuheimurinn
er undirstaða lífsins, öll hans öfl
eiga að verða í þjónustu lífsins.
og að vjer devum hjer á jörðu.
stafar ekki af því að tilganginum
með lífi í efnisheimi hafi verið
náð, heldur af því, að oss hefir
ekki tekist nógu vel að lifna.
Smásögur
um tónsnillinga.
Hiindel var lengi forstjóri ópei'-
unnar í London. Hann stjórnaði
hljómsveitinni og ljek þar sjálfur
á hörpu. Var leikur hans svo dá-
samlegur að áheyrendui- gættu
varla annars en hlusta á hann.
Söngmönnum mislíkaði þetta mjög
og höfðu horn í siðu hans fyrir
|>að. Og svo var það eitt kvöld
að bráðlyndur ítalskur söngvari
jós úr sjer vfir Hiindel og mælti
meðal annars:
— Ef þjer dirfist þess framar
að eyðileggja söng minn með
hörpuleiknum, þá skal jeg stökkva
ofan af leiksviðinu niður á hljóm-
sveitina og jeg skal sjá um að
stökkið takist þannig að harpan
ónýtist.
— Lað er gott, mælti Hándel
rólega, en þjer gerið svo vel að
láta mig vita fyrir fram um það,
hvenær þjer ætlið að stökkva, svo
að jeg geti auglýst það í blöð-
unum. Jeg er viss um að óperan
græðir miklu meira á stökkinu
heldur en á söng yðar.
Einn af þeim, sem orkti ljóð
við tónsmíðar OffeTibaelis lijet
Oremieux. Hann var mjög mont-
inn af ljóðnnum og sagði að að-
sóknin að óperettunum væri meira
þeim að ]>akka heldur en tón-
smíðunum.
Einu sinni voru þeir Offenbacl)
á gangi og konm þá þar að sem
lírukassamaður var að spila lög úr
óperéttunni ,,Orfeus í undirheim-
um“. Hafði fjöldi fólks saLiast
þar saman til að hlusta á og börn-
in byrjuðu að dansa. Offenbach
sneri sjer þá brosandi að Cremi-
eux og mælti:
— Sjáið þjer nú til hvað ljóð-
in vðar eru dásamleg. Þau hafa
gert alt jietta fólk hugfangið.
líossini var einu sinni gestuv í
veislu, þar sem ung stúlka söng
nokkur lög. Kona nokkur, sem
var sessunautur Rossini, laut að
honum og hvíslaði:
---O. syngur hún ekki dásam-
lega? Það er alveg eins og hún
kvssi hina mjúku tóna um leið og
þeir líða af vörum hennar!
— Hún verður að gæta þess að
verða ekki óhrein um munninn,
hvíslaði Rossini, því að tónarnir,
sem líða af vörum hennar eru
mjög óhreinÍT'.
Þegar Paganini var spurður að
því hver væri mesti fiðlusnillingur
heimsins, svaraði hann jafnan:
— Það veit jeg ekki, en Lepin-
sky er sá næstbesti.
Læknir: Þjer þurfið að hafa
ineiri hreyfingu.
Gömul jómfrú: Hvað, jeg sem
er á dansleik annað hvert kvökl.
Læknir: Grunaði mig ekki. —
Þjer sitjið alt of mikið.
Leiðrjetting'. í vísum Sig. Breiðfjörð
í seinustu Lesbók stóð »komst Iðunn«,
átti'að vera »kærust Iðunn«.