Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1933, Blaðsíða 7

LESBÓK MOEÖUNBLAÐSINS
19
Helgi ársins tilkynt. Myndin er af athöfn þeirri, er fram fór
fyrir nokkuru í einni af aðalkirkjum Rómaborgar, er signor
Dante las upp páfaboðskapinn um að ár það sem nú er að líða
skuli heilagt haldið í minning þess að liðin eru 1900 ár síðan
Prelsarinn var krossfestur.
UtvarpsstðOin
er aðeins sendir fregnir
á nóttunni.
Það eru margri, sem hlusta á
útvarp sitt á nóttunni, því að þá
eru útvarpsstöðvarnar í Ameríku
starfandi. Bn sambandið við þær
hefir verið fremur slæmt í Evrópu
Alt í einu batnaði sambandið,
en þá kom ný dagskrá til sögunn-
ar. Ætluðu flestir að þetta væri
einhver útvarpsstöð í Ameríku,
því að öllu var útvarpað á ensku,
og stöðin kallaði sig „Internati-
onal Broadcasting Company“.
En útvarpsstöð þessi er ekki
amerísk, heldur frönsk. Hún er
í Fécamp í Normandí og sendir á
223 metra bylgjulengd. Efnisskrá-
in, sem hún sendir út er mjög
margbreýtileg. Stundum ei-u það
kveðjur og heillaóskir til manna,
sem eru sinn í hverri heimsálfu.
stundum er útvarpað samtölum í
síma, og þykir það einna skemti-
legast.
Klukkan fjögur að morgni hætt-
irstöðin a.ð senda, og er þá klykt
iit með því, að hlustendur eru
ávarpaðir og er þeim boðið „gott
kvöld“, „góður dagvi'“ og „góð
nótt“ í einni stryklotu. Þykir það
einkennilegt, en er þó rjett, því að
hlustendur eru um allan heim, og*
hjá sumum er það morgun, hjá
öðrum kvöld og sumum miður
dagui-, alt eftir því, hvar þeir
er u á hnettinum.
Um Finn „rauöa.“
Mjer dettur í hug að bæta örfó-
um orðum um Pinn gamla rauða
við það, sem um hann er skráð
eftir Svein Hannesson frá Elivog-
um í Lesbók Morgunblaðsins í
gær. —
Finnur kallaði sig langoftast
„litla barnið Húnvetninga“, og
var þá rödd hans ærið djúp og
drýgindaleg. Annars mælti hann
margt kátlega. — Eitt sinn t. d.
var hann drukkinn og nálega ó-
fær, svo óhægt var honum að
standa. Sagði þá Finnm’ við annan
mann, sem þar var nærstaddur og
eitthvað hreyfur einnig: „Stattu
eins og tröll, undir skugga fjalls-
ins“. Pjallið var Finnur sjálfur.
er hinn átti að sækja alt traust
til. — Finnur var oft. hafður til
sendiferða lengri og skemri, og í
ýmsum erindum; mun hann yfir-
leitt hafa leyst vel og trúlega af
hendi það, sem honum var falið.
Einu sinni, sem oftar var hann á
ferð í Reykjavík. Þá var með sem
mestum blóma veitingahúsið
„Geysir“ beint á móti „Steinin-
um“. Þangað sótti Finnur og varð
drukkinn mjög. Hrökklaðist hann
svo út þaðan og yfir götuna og
inn í tugthúsið. Komst hann inn
i íbúð fangavarðar, sem var þá
Sigurður gamli Jónsson alþm.
Guðmundssonar. En Finnur hitti
engan heima. — En hann hafði
engar sveiflur á, heldur fleygði
sjer út af í yfirhöfn og skinn-
sokkum á sófa í stofunni og sofn-
aði þegar. — Nokkru síðar kom
Sigurður og snaraði dólg þessum
út. Ráfaði þá Finnur í bæinn og
sagði sínar farir ekki sljettar. —
Ljet hann illa af gestrisni fanga-
varðar og sagði að „sjer þætti hel-
víti hart að mega ekki leggja sig
ti' af og sofna í opinberu húsi“.
Ekki var Finnur vanþakklátur
forsjóninni. Var venjulegt við-
kvæði hans, að málslokum, er
hann hafði sagt frá einhverþim
stórvirkjum sínum: „Guð Kefir
gefið mjer miklar sálargáfur“.
Finnur lá oft úti; einu sinní
þrjú dægur, eða enn lengur, á
Holtavörðuheiði, og varð ekki
meint við.
Ritað 28. rióvember 1932.
Árni Árnason frá Höfðahólum.
Kurteis málaleitun. Gestur einn
sent var á Hótel Eden í Berlín,
á gamlárskvöld, auglýsti daginn
cftir í Berlínarblaði, að hann bæði
vasaþjóf þann, er stolið hefði pen-
ingaveski hans þá um kvöldið, að
senda sjer skjöl þau, er í veskinu
voru, en peningana mætti þjóf-
urinn fá sem verðlaun fyrir hand-
fimi sína.