Lesbók Morgunblaðsins - 12.02.1928, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSM'
42
óþæg, gerði mönnum erfitt fyrir,
og var furðulega árvökur og trú
að fylgja ættmennum og afkom-
endum H. nokkuð fram yfir síð-
ustu aldamót. En nú mun hún
ekki hafa látið á sjer bera um
nokkurra ára skeið.
Hjer fara á eftir nokkrar sög-
ur um Gunnu.
Á Ingvörum, bæ einum í
Svarfaðardal, sat stúlka kvöld
eitt á vökunni við sauma. Hafði
hún sest upp á borð undir
glugga til þess að hafa betri
not ljóssins í baðstofunni en
ella. Meðan hún situr þarna við
verk sitt, verður henni litið út í
gluggann. 1 sama vetfangi
steypist hún fram af borðinu í
öngviti.
Meðan fólk var að stumra yf-
ir henni, var guðað á sama
g^luggann. Var þar kominn bróð-
ir H.
Á eftir sagði stúlkan frá því,
að hún hefði sjeð kvenmanns-
andlit á glugganum, en tor-
kennilegt mjög, því höfuðið
hefði verið hulið eða vafið ein-
hverju öðru megin, og hefði hún
]>ví raunar ekki sjeð nema hálft
andlitið. Þóttust menn þar
þekkja Gunnu með sköturoðið.
Öðru sinni bar svo við, að
kona ein kom ríðandi síðla
kvölds í tungsljósi heim til sín.
Þegar hún kemur að bæjardyr-
unum stendur Gunna þar. Kon-
an horfir á hana um stund, en
eftir stutta stund lætur Gunna
i’allast aftur á bak og inn í
dyrnar og hverfur síðan.
Oftar ljek Gunna þann leik,
að koma á glugga á bæjum, eða
líklega svo oft, sem fólk af ætt
H. þurfti að gera vart við sig á
þann hátt. Því hún vissi hvað
það ætlaðist fyrir.
Eitt sinn var maður, sem Jó-
hann hjet, staddur niður við svo-
nefnd Hólsnaust á Upsaströnd.
Var þetta að vetrarlagi, og hafði
Jóhann broddstaf í hendi. Hann
var að taka inn línu, og m :ð*io
hann er að því, sjer hanr, hvar
Gunna kemur og snýst þar í kring
um hann. Honum verður ónota-
lega við, og tekur árástil bæjar.
Maðurinn var frábær ljettleika-
maður og bar hratt yfir. Var
hann aðeins nokkrar mínútur
heim á hlað á Hól. En þegar
hann kemur að bæjardyrunum
og ætlar inn, stendur Gunna þar,
og gerir sig fyrirferðarmikla í
dyrunum. Jóhann fyllist skelf-
ingar-tryllingi, tvíhendir brodd-
stafinn og rekur hann á undan
sjer inn í dyrnar. Þá hvarf
Gunna.
Öðru sinni var Jóhann á ferð
heim að Hól sunnan frá Upsum.
Þegar hann kemur út á svokall-
aðan Merkisgarð, finnur hann
einhvern óskiljanlegan þunga
leggjast á sig, svo að hann má
sig varla hreyfa. Ekkert heyrir
iiann og ekkert sjer hann óvenju-
legt. Þessum ofurþunga ljettir
ekki af og finst Jóhanni hann
muni hníga niður í hverju spori.
En þó dregur hann sig með
herkjubrögðum heim að Hól, og
að bæjardyrum. Þegar þangað
kemur hverfur þessi óskiljanlega
byrði af Jóhanni, og ætlar hann
]>á að snara sjer inn í dyrnar.
En þá sjer hann þar eldblossa
og hrjóta úr honum eldglæring-
ar í allar áttir, ]>ví líkast sem
skoti væri hleypt úr byssu. En
í miðjum blossanum stendur
Gunna og er kát á svip.
Af Jóhanni er það að segja,
að hann sentist örvita af hræðsiu
inn bæjargöngin og hafði Gunna
ekki meira af honum.
Eitt sinn, haust eitt, voru
nokkrir menn á leið til sjávar,
og ætluðu að fara að beita línu
undir næsta róður. Snjór hafði
íallið allmikill stuttu áður, og
var alhvítt, en glaða tunglskin
var og heiður himin, og því bjart
nær því sem um hádag.
Einum mannanna, Birni að
nafni, dvaldist eitthvað heiman-
íörin, og varð hann nokkuð á
eftir hinum, og einn alla leiðina.
Um 10 mínútna gangur var frá
heimili hans niður að sjóbúðinni.
Þegar hann var tæplega hálfn-
aður, var kastað snjókúlu í bak
hans. Hann leit við og sá ekki
nokkra veru. Asi var á mann-
inum, svo að hann veitti þessu
enga' sjerstaka athygli. En rjett
á eftir kemur önnur kúla á hlið
hans, sú þriðja jafnskjótt á hina
hliðina og fjófða örlitlu síðar
, framan á brjóst hans. Honum
i'laug strax í hug, að fjelagar
hans hefðu lagst niður sitt hvoru
megin slóðarinnar og væru nú að
glettast við hann. En hann sanm,
íærðist fljótt um það, að svo var
ckki. Leiðin lá þarna yfir egg-
.újettar mýrar, og gat ekki svo
mikið sem köttur dulist sjónum
hans. Þótti honum þetta snjókast
furðulegt, en hjelt þó áfram. En
[>á hófst hríðin fyrir alvöru. Snjó
kúlum svo mörgum, að hann gat
kki tölu á komið, rigndi yfir
hann frá öllum hliðum og svo
ört og títt, að því líkt var, sem
Lundruð manna köstuðu. En eng-
an sá Björn að heldur. Þóttist
hann nú skilja, að þarna væri
Gunna að verki og tók að hraða
ierð sinni. En altaf harðnaði
hríðin. Stundum komu kúlurnar
af allmiklu afli, eins og þeim
væri kastað úr lítilli fjarlægð,
stundum fann hann varla til
þeirra, því líkt sem skotmaður-
inn hefði naumast dregið að hon-
um.
Þetta snjókast hjelt áfram þar
ril Björn gat skroppið inn í sjó-
búðina til fjelaga sinna. Fjellu
]>eir í stafi af undrun, er þeir sáu
hann allan fannbarinn frá hvirfli
til ilja, og skildu ekki, hverju
þetta sætti í öðru eins veðri.
En þeir fengu mjög skjótlega
ráðningu á þessu. Björn þurfti
að bregða sjer út fyrir búðar-
dyrnar að ná í bjóð sitt. Þegar
liann er að snúa við aftur inn í
búðina, kemur snjókúla aftan á
hann. Hann leit við, og stóð þá
fyrir aftan hann einn sonur H.
þess, er Gunnu varð að bana.
Þóttust menn þá fá fulla vissu
fvrir því, að Gunna hefði verið
að boða þessa kúlu frá einum
þeim, sem hún fylgdi trúlega.
Ýmsar sögur fleiri eru til um
Ounnu. En ]>ær eru flestar á þá
leið, að hún gerði aðeins vart við
sig á undan komu þeirra, sem
hún fylgdi, birtist í draumi eða
l.iet heyra til sín á þeim leiðum.
sem komumenn fóru um.
---------------—