Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Síða 91

FRÁ STEPHANI GUTTORMSSYNI
91
þið séuð kunnugir á einhvern hátt.“ Sem ástæðu fyrir því, að hann
sjálfur hafi ekki skrifað þér til um þetta færir Guðmundur fyrst í
bréfinu. „Eg hefi ekki utanáskrift hans, svo ég sé viss um að rétt sé,
þess vegna ekki ritað honum.“
Utanáskrift Guðmundar Friðjónssonar er:
á Sandi,
Aðalreykjadal,
Suður-Þingeyjarsýslu.
Sjálfur hefur Guðmundur mikið álit á þér sem skáldi, segir, að
þú sért „stórskáld“ og að hann hafi komizt að orði, er þeir
Guðmundur Hannesson læknir ræddu um kvæðabálkinn A ferð
og fiugi: I þeirri bók einni saman er meiri skáldskapur en í allri
kvæðabók Matthíasar.“' En Guðm. Hannesson hafi viljað ganga
feti framar.
Eg tel víst, að þú verðir við tilmælum Guðmundar, enda er hann
líklegastur allra núlifandi rithöfunda að skrifa svo um þig sem
skáld, að við megi una. Og það sem mest á ríður, hann er ekki
hleypidómafullur eins og mörgum „gagnrýnurum“ hættir til að
vera.
Eg byrjaði ekki fyrr en í ótíma að skrifa þetta bréf, og verður það
því ómyndarlegar úr garði gert en ég befði viljað. Nú fer póstur
bráðum að fara, og verð ég því að hafa hraðar hendur. - Þú biður
mig í bréfi þínu að láta þig vita, hvort ég hafi ekki verið sá hinn
sami, sem reit grein þá í „Svövu“, sem þú minnist á. Jú, allt er sama
persónan. Ég var hér á árunum nokkurs konar „hárjárn“, og var
mér tamt að fetta fingur út í hitt og þetta, sem ég sá og sem ekki
kom að öllu heim og saman við mína eigin „kokkabók“.
Magnús hafði ég hvorki heyrt né séð, svo að persónulegur
óvildarhugur frá minni hálfu gat ekki komið til mála. En ég var
innblásinn einhverjum „fítonsanda“ gegn öllu því, sem mér fannst
meiða mína þjóðernistilfinningu, einkum ef mér þótti slíkt runnið
að einhverju leyti frá „Enskinum“. En svo var ég nú of hársár og of
öfgafullur.
Ég met Magnús meira nú en ég matti hann þá. Reyndar hefur
mér alltaf þótt kvæði hans mörg lipur og lýsa góðum tilfinningum.
Og flest, sem frá honum kemur, finnst mér góðra gjalda vert og
þess vert, að hlynnt sé að honum sem skáldi. Mér hefur þótt vænt
I Ée set betta eftir minni. Getur skeð það sé ekki alvee orðrétt. En meininein er
óbrjáluð. S.G.