Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Qupperneq 71

SUNNANFARI
71
250 krónur fyrir þær, en honum þótti það ekkert of mikið, sem jeg heldur ekki
þakka honum, því fyrir 4ða Conto af Child Harold bauð Murrey Byron 1500
pund, en Byron heimtaði 2500 pund sem eru = 45.000 krónur fyrir fáein blöð;
nú eru rímurnar náttúrlega helmingi betri en þetta og helmingi hentugri
Islendingum, því hvaða gagn heíðu þeir af 4ða Conto í Child Harold? Jeg ætti
eptir því að fá 90.000 krónur, og svo heimta jeg ekki nema 250!9
Benedikt biður síðan Jón að koma rímunum á framfæri við
forlög í Kaupmannahöfn og segist engum treysta betur fyrir þeim.
Hann vill líka, að Jón leiðrétti og bendi á það, sem betur má fara
„[...] yður þoli jeg vel leiðréttingar, ef þér viljið gera þær [...]“,
skrifar hann.
Benedikt Gröndal finnst hann vera vanmetinn af löndum
sínum. íslendinga hér heima kallar hann hvað eftir annað pöpul,
sem ekki beri skynbragð á list. Hann finnur til þess, að hann er ekki
nefndur, þegar taldir eru upp íslenskir andans menn. Hann
skrifar opinskátt um þessar tilfinningar sínar í bréfum til Jóns
Þorkelssonar, sem varðveitt eru í Landsbókasafni. Hann tekur
gagnrýni einnig afar illa. Hann skrifar oft um í bréfum sínum til
Jóns, að hann fái slæma gagnrýni í blöðunum heima, t.d. í Isafold.
Hann skrifar 26.11.1892:
„[...] nú hef jeg beðið ferfaldan ósigur, scilicet 1 fyrir rímurnar, 2 fyrir
ritgjörðina í Tímaritinu, 3 fyrir eptirmálann og 4 fyrir kvæðið sem jeg sendi
yður [...] jeg er orðinn svo lúbarinn í lífsins skóla og alvanur því, að mér sé vísað
á dyr.“10
Ritstjórinn hafði hafnað rímunum til birtingar, en fram kemur í
fyrri bréfum Benedikts, að hann hefur haft miklar vonir bundnar
við þær. Jón hafði skrifað honum frá Kaupmannahöfn, en Bene-
dikt tekur svar Jóns orðrétt upp í sama bréfi:
Gáið þér að því, að þér hafíð svo mikið nafn sem skáld, að það þarf mikilla
muna við til þess að þér aukið það, og athugið þér, hvort þér gerið það með
þessum Gaungu-Hrólfsrímum.
Benedikt bætir sjálfur við þetta strax á eftir:
Beiskari og rólegri Ironi og fordæmingar-dóm mundi eg varla hafa hugsað
mér. Hefði rímurnar verið á skinni, frá 13. eða 14. öld, skyldu þær þá ekki hafa
verið öðruvísi skrifaðar?
Hann sættir sig afar illa við þessi endalok og tekur málið upp
aftur og aftur. Hann er ósáttur við það virðingarleysi, sem honum
finnst sér sýnt. Rímnaskáldskap vill hann hefja til vegs og virðingar