Eimreiðin - 01.01.1903, Side 63

63
um að lifa í gleði og glaum, en hann svaraði, að hann yrði að
deyja.
Pá lamdi hún hnefanum í borðið, og sagði honum meiningu
sína afdráttarlaust. »Já, já, þú vilt deyja, það vilt þú. Ég skyldi
ekki furða mig á því, ef þú bara værir lifandi. En líttu á þennan
skinhoraða skrokk, á máttlausu útlimina og dauflegu augun og
heldurðu svo, að þú eigir nokkuð eftir til að drepa. Heldurðu
að maður þurfi endilega að liggja í líkkistu til að vera dauðurf
Trúir þú því.ekki, að ég standi hér og sjái, hversu dauður þú ert?
Gústaf Berling, dauður?«
»Ég sé þú hefur hauskúpu í stað höfuðs, og mér sýnast ormarnir
skríða út úr augnatóftunum. Finnur þú ekki, að þú hefur munn-
inn fullan af mold? Heyrir þú ekki, hversu hringlar í beinunum,
þegar þú hreyfir þig? — Tú hefur drekt þér í brennivíni, Gústaf
Berling, og dauður ertu. — Pað, sem nú er eftir af þér, er bara
beinagrind, og henni viltu ekki lofa að lifa, ef slíkt getur kallast
líf? Éað er alveg eins og þú gætir ekki unt hinum dauðu að
dansa yfir leiðin í tunglsljósinu.«
• Skammast þú þín fyrir að hafa verið prestur, fyrst þú vilt nú
deyja? Pað væri þó heiðarlegra, ef þú vildir nota hæfileika þína
og gera eitthvert gagn á Guðs grænni jörð, skal ég segja þér.
Hversvegna komstu ekki strax til mín, þá skyldi ég hafa komið
öllu í gott lag fyrir þig. Nú væntir þú þér víst mikils heiðurs
af að verða hjúpaður líkblæju, lagður í hefilsspæni og kallaður fal-
legt lík.«
Förumaðurinn sat rólegur, næstum brosandi, meðan hun
lét dæluna ganga. Engin hætta, hugsaði hann, engin hætta!
Skógarnir eilífu bíða og hún hefur engan þrótt til að snúa sál
þinni frá þeim.
En majórsfrúin þagnaði og gekk nokkrum sinnum fram og
aftur um gólfið; svo settist hún við arninn, lagði fæturna upp á
eldstóna og studdi olnbogunum á hnén.
»Skollinn hafi það,« sagði hún og hló ofurlítið við, »það er
svo satt sem ég segi, að ég hef tæpast tekið eftir því sjálf. Held-
urðu ekki að flestir í þessum heimi séu dauðir eða hálfdauðir?
Heldurðu ég lifi? Ónei, ónei?«
!>Já horfðu bara á mig. Ég er majórsfrúin á Eikabæ, og ég
verð að halda að ég sé ríkasta frúin á Vermalandi. Bendi ég
með einum fingri, þá hleypur landshöfðinginn, bendi ég með