Eimreiðin - 01.05.1896, Síða 29

109
til þess, að bjarga lífi dóttur hans. Ef um nokkurt annað, honuni
óviðkomandi mannslíf hefði verið að tefla, þá hefði honum naum-
ast skilizt það.
»Já, víst hefur rnjer skjátlazt með brúna,« sagði hann við
sjálfan sig. »Guð hjálpi rnjer—hvað mjer hefur skjátlazt. En
var það þá svo mikil synd, að hönd guðs þurfi að leggjast á mig
fyrir það?«
Og hann gat ekki slitið það úr huga sjer, var að hugsa um
það allt kveldið, að þetta rnundi vera hegning — hegning fyrir að
hafa verið móti brúnni. En það var engin sanngirni í þessari
hegningu — það var likast þrælmennskulegri hefnd — að taka af
honum einka-barnið hans fyrir eina brúarskömm. Hann fór að
verða sárgramur við guð, reiður. En það mýkti ekkert sorgina.
Hún varð að eins sárari, naprari.
Læknirinn kom inn seint um kveldið, rnældi hitann og sagði
fyrir, hvað gera skyldi um nóttina. Sigvaldi hafði ekki augun af
honum, reyndi að lesa hverja hugsun hans út úr andlitinu á hon-
um. A lækninum sást ekkert. Hann var alvarlegur en stillilegur.
Sigvaldi reyndi að telja sjálfum sjer trú um, að það væri auð-
sjeð á ándlitinu á lækninum, að hann væri ekkert hræddur um
hana. Hann væri víst ekki svona rólegur, ef hann hjeldi, hún
mundi deyja — það er að segja, ef honum þykir nokkuð vænt um
hana, sem honum þykir víst. f*að leyndi sjer reyndar ekki, að
hún væri fárveik, því að hún hefði ekki fulla rænu. En hún væri
svo hraust.
En innst í huga sjer var hann sjer þess meðvitandi, að hann
var að reyna að draga sjálfan sig á tálar. Hvernig sem hann fór
að, gat hann ekki þurkað þá vissu út, að dóttir hans var í dauð-
ans hættu.
Um miðnættið fór hann að hátta. Hann hefði reyndar helzt
viljað vaka hjá dóttur sinni um nóttina. En stúlkan, sem átti að
vera hjá henni, fjekk hann til að fara í rúmið. Hann gat, hvort
sem var, ekkert gagn gert, og hann var úrvinda af þreytu eptir
allar geðshræringarnar um daginn.
Hann sofnaði fljótt, en svaf óvært — hafði allt af í svefninum
veður af einhverju óláni, sem yfir sjer vofði. Lengst af var brúin
eitthvað við það riðin. Að síðustu var hann að hamast við að
brjóta hana af ánni, og eptir mikla erfiðismuni tókst honum það.
Hann heyrði hana hlunkast niður í vatnið — en sá þá, að Margrjet