Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 14

94
um. Og því fór fjarri, að henni þætti það miður, að læknirinn
minntist aldrei á að dansa eða leika sjer, enda treysti hún sjer
naumast til þess; fjörið var svo lítið og þrótturinn. Hún þreifaði
óafvitandi á þeim óyggjandi sannleika, — sem opt virðist annars
dyljast mönnum — að fyrir ungt, gáfað, kyrlátt, barnslegt og óreynt
fólk er naumast önnur nautn innilegri en sú, að eiga tal við lipran
og vel menntaðan mann um helztu öflin í mannssálunum — á hverri
öld sem þær sálir hafa verið hjer í heimi — og að finna skilnings-
og hluttekningargróðurinn í hug sínum fara vaxandi.
Og svo margfaldast nautnin auðvitað, þegar eins stendur á og
hjer. Því 'að það duldist ekki einu sinni Margrjeti sjálfri, að henni
var farið að þykja vænt urn lækninn. Hún fann það bezt tvo
daga, sem hann var að heiman, hve órótt henni var, hvað þráin
eptir heimkomu hans var innileg, hvað kvíðboginn fyrir því, að
hann yrði lengur að heiman, en hann hafði gert ráð fyrir, var
hjartanlegur. Aldrei kom hún svo til hans fram í stofuna, að
henni hitnaði ekki um hjartaræturnar á leiðinni; og aldrei fór hún
svo frá honurn, að hún þættist ekki hafa fúndið nýja sönnun fyrir
því, hvað hann væri góður maður.
Ut úr fornsögunum barst tal þeirra á þá fáu útlendu rómana,
sem hún hafði lesið, og þaðan á það litla, sem hann hafði sjeð af
lifinu í öðrum löndum. Hann hafði verið 8 mánuði í Kaupmanna-
höfn, og hann sagði henni frá glæsilega manngrúanum á götunum,
kirkjunum, leikhúsunum, málverka- og standmyndasöfnunum, höll-
unum, lystigörðunum og annari fegurð þar, sem hafði fest sig i
huga hans. Auðvitað hafði hann sjeð ljótari hliðina að nokkru.
En hennar gat hann að engu. Hann fann, að hugur hennarveitti
henni ekki viðtöku. Hann var of barnslegur, einfaldur, óæíður;
ímyndunarafl hennar stóð í of lausu samanhengi við önnur öfl í
sál hennar til þess að spillingin gæti vakið hluttekning hjá henni,
eða ljótleikurinn á nokkurn hátt samrýmzt fegurðinni.
Eitt kveld, þegar hún hatði staldráð við hjá honum í rökkrinu,
sagði hann henni frá sjóferðinni. Hún hatði aldrei á sjó komið.
Hann hafði ekki verið sjóveikur, að eins kulsæll nokkuð og lystar-
lítill. A annari leiðinni hafði himininn verið skafheiðríkur fyrstu
dagana og sjórinn spegilsljettur. En þau ógrynni, sem hann hafði
þá líka getað gleypt í sig af ljósi! Svo var það einn morguri,
þegar hann kom út á þilfarið, að gnýr var í lopti; himininn var
orðinn grár og garalegur, skýstrókarnir ruku saman, vötðust hver