Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 28

io8
»Já, þjer hafið beztu vonir — já, jeg vissi það.—Jú, jeg segi
yður satt, hún er hraust, stálhraust, blessaður verið þjer. Hún er
lík mjer með það eins og fleira. — Er það ekki undarlegt, að
mönnum sýnist hún ekkert lík mjer? — Hún hefur heilsuna mína.
Hún hefur aldrei legið neina legu, svo teljandi sje. Af hverju ætti
hún svo sem að vera óhraust?«
»Það er ekki gott að segja, af hverju það er. En maður gæti
t. d. hugsað sjer bæinn hjerna eina orsökina. Hann er bæði kaldur
og dimmur. Og svo hefur —•«
»Og svo hefur hvað?«
Læknirinn hafði verið rjett búinn að sleppa orðunum: »Og
svo hefur hún ekki átt sem bezt atlæti.« En hann gat ekki fengið
af sjer að særa karlinn með þeim í sorg hans, sem var svo ber-
sýnileg. Svo hann sagði í þess stað:
»Og svo varð henni kalt í gær og komst í geðshræring í
morgun.«
Sigvaldi þagði við ofurlitla stund og sagði svo:
»Já, en hún er svo hraust,« —Hann var auðheyrt að streitast
við að telja sjer trú um þetta, til þess að láta ekki hugfallast. —
»En heyrið þjer — var mjög áríðandi meðalið, sem þjer senduð
eptir?«
»Já, það eru mikil likindi til, að það hefði dugað betur en
nokkurt meðal, sem jeg hef. Mjer þykir mjög fyrir að svona
skyldi fara. En ef til vill tekst að ná í það seinna. Bara það
verði þá ekki um seinan. Nú hefði óneitanlega verið þægilegt að
hafa brúna.«
Brúin! brúin! Kom hún ekki þarna aptur! Það var eins og
hún elti hann líkt og vofa í þessum raunum hans. Hann gat
ekkert meira sagt, enda var einskis frekara að spyrja. Hann skildi
það vel, að læknirinn gat ekki sagt neitt meira, en hann hafði sagt,
og að dóttir hans lá fyrir dauðanum. Hann rölti því út úr stof-
unni, nokkuð valtur á fótunum, og um leið og hann fór út úr
dyrunum, heyrði læknirinn hann tauta fyrir munni sjer:
»Hún er svo hraust.«
Sigvaldi fór inn til dóttur sinnar, settist þar niður, studdi ol-
bogunum á borð og tók báðum höndum fyrir andlit sjer. Hann
hafði engan frið fyrir brúnni. Allt í einu hatði honum skilizt það,
að hún væri annað en óþarfi og eyðsla, þegar hann var farinn að
gera sjer í hugarlund, að hún kynni óbeinlínis að hafa getað orðið