Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 68

148
Það sleit þau æsku bróður-bönd,
sem bundu’ hans hug og mund,
er áður fyr á hennar hönd
hann horfði marga stund.
Hann fann það enn, hve blóðið brann,
er brosti’ ið kæra fljóð;
hann orti vísu um vanga þann,
það var hans bezta ljóð.
Nú mátti’ hún loksins heyra’ hans hjartans óð.
Og liðnum yndis-árum frá
steig ótal mynda fans,
sem hneigðist ljúft með bros á brá
að brjósti ins sæla manns;
þær hvísla í eyra hins unga sveins
þeim orðum hver um sig:
»Jeg bý við hjarta hennar eins,
því hún á líka mig;
hún elskar, elskar, elskar, elskar þig«.
Svo hugði’ hann loks á heim og tíð —
og Hóraz gamli beið;
það tókst sem fyr ið forna stríð,
og fór á sömu leið.
Á sjer hann ótal augu leit,
og eins og neista fann;
það kom frá skólans sveina sveit,
er sá hver stríðið vann.
Það var enginn, enginn nema hann.
En það var annað augnaráð,
sem öðrum neistum skaut,
er gátu heitum glóðum stráð
hans greiðu sigurbraut.
Hann sagði: »Búin bernsku-synd«,
og beit á vör um leið,
sem skelfdi’ hann einhver meinleg mynd
og minni um heimskan eið.
Nei, það var ekkert — að eins vörin sveið.