Eimreiðin - 01.05.1896, Síða 21

IOI
irnar, sem skáldið hafði verið á, þegar sálmurinn var ortur. Og
hún söng sálminn með, hátt, fullum rómi.
En þegar prjedikunin byrjaði, rann trúarleiðslan af henni.
Henni var með engu móti unnt að hlusta í neinu samanhengi á
það, sem presturinn var að lesa. Hún sá, að unnusti hennar hafði
ekki augun af henni. Og hún fór að hugsa um, hvílík unun það
væri, að mega hugsa til að þurfa aldrei að skilja við hann alla
sína ævi, mega allt af vera hjá honum, þegar hún vildi, ótrufluð,
óhrædd, og geta látið hann segja sjer allt það marga og mikla,
sem hann vissi og hún hafði enga hugmynd um. Það eitt, að
mega hlusta á hann tala,. hvenær sem hana langaði til, fannst
henni nægur fögnuður fyrir lífið.
En hún hafði ekki frið til að gefa þessum ljúfu hugrenning-
um lausan tauminn. Inn í þær fljettuðust hræðslutilfinningar,
ástæðulausar — hún vissi það vel •—, en hún gat samt ekki að þeim
gert. Skyldi ekki þetta allt saman loksins vera draumur? Eða
skyldi ekki eitthvað geta komið fyrir, sem velti um koll öllum
framtíðarvonum hennar? Og hún gat ekki að því gert, að henni
datt í hug út úr því alveg ómerkilegt, einskisvert atvik frá barn-
æsku sinni. Hún hafði sett bolla með mjólk í á annan endann á
dálítilli fjöl á eldhússborðinu, var að bíða eptir að fá pönnuköku,
sem henni hafði verið lofað með mjólkinni, og hlakkaði mjög til
þess hvorstveggja, því að hún var bæði svöng og þyrst. Svo hafði
hún dregið fjölina meira en til hálfs fram af borðinu, svo að lítið
vantaði á, að hún sporðreistist. Móðir hennar hafði ekkert tekið
eptir þessu prili, og kom við fjölina, svo bollinn kastaðist, ásamt
fjölinni, fram á gólfið og brotnaði. Hún mundi glöggt, hvernig
mjólkurlækirnir höfðu runnið um eldhússgólfið, og að bollinn
brotnaði í fimm parta, fjóra hjer um bil jafn-stóra og einn lang-
minnstan.
Og svo varð henni litið á föður sinn, og þá fyrst fann hún
til þess, að það var siður en ekki ástæðulaust fyrir hana að vera
hrædd um, að loptkastalar hennar yltu um koll. Hún minntist
þess, þegar faðir hennar hafði verið að kalla á eptir henni á leið-
inni til kirkjunnar. Hún minntist þess, hvernig hann hafði haft
vakandi auga á henni undanfarið, augsýnilega verið að stía þeim
sundur, og hve kuldalega honum hafði legið orð til læknisins.
Hún skildi ekki, hvernig samþykki föður hennar átti nokkurn