Eimreiðin - 01.05.1896, Síða 11

9i
»Haldið þjer, að þjer þykktust við mig,« sagði hann, »ef jeg
spyrði yður, um hvað þjer eruð að hugsa núna?«
Hún hrökk ofurlítið við og roðnaði. Henni fór einstaklega
vel að roðna.
»Hvers vegna í ósköpunum spyrjið þjer að því?« sagði hún.
Hann varð að halda áfram, úr því út í þetta var komið, og
svaraði hálf-vandræðalegur:
»Jeg spyr að því bara af því, að jeg fjekk allt í einu svo mikla
löngun til að vita það. En vitaskuld kemur mjer það ekkert við,
og — jeg bið yður fyrirgefningar.«
I sama bili rjetti hann það að henni, sem hún var að bíða
eptir. Og hún fór tafarlaust út.
Hún gat ekki haft hugann af þessu litla atviki allan daginn.
Svo lækninn langaði til að vita, hvað hún var að hugsa um.
Hún hálfskammaðist sín fyrir, að hún hafði ekki verið að hugsa
um neitt — hafði bara staðið og glápt út í gluggann, án þess að
vita i þennan heim nje annan, eins og flón. Talið skyldi nú hafa
orðið lengra, og hún skyldi hafa glæpzt á að segja honum satt,
að hún hefði ekki verið að hugsa um nokkurn skapaðan hlut —
ætli hann hefði ekki farið að hugsa, að hún væri heldur gáfuð
stúlka, eða hitt þó heldur?
Svo lækninn langaði til að vita, hvað hún var að hugsa um.
Honum kom það líka mest við! Hvern þremilinn varðaði hann
um, hvað hún var að hugsa um? Var það ekki stök ósvífni af
honurn, ókunnugum manni, að fara upp úr þurru að spyrja hana,
hvað hún væri að hugsa um? Gat hann ekki hugsað um sitt verk
og sjeð hana í friði, þar sem hún stóð í meinleysi og grannleysi?
Hvað hún var að hugsa um — ekki nerna það þó!
Svo lækninn langaði til að vita, hvað hún var að hugsa um.
Ofurlítið hugsaði hann þá um hana. Einhverja vitund tók hann
eptir henni.
En stóð henni ekki alveg á sama, hvort læknirinn tók eptir
henni eða ekki? Hvað varðaði hana um lækninn? Hann gat
stungið söðulbakaða nefinu á sjer inn í eitthvað annað en hennar
hugsanir. — En því Ijet hún svona? Hann sem hafði beðið hana
fyrirgefningar svo undur fallega og kurteislega. Ekki gat það talizt
nein ósvífni af honurn að yrða á hana. Það væri nokkuð drumbs-
legt, ef hann talaði ekkert við hana allan veturinn. En hann gat
talað um eitthvað annað en hugsanir hennar.