Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 1

B r ú i n.
Eptir Einar Hjörleifsson.
I.
Haustið var komið.
Hrafnarnir höfðu setið á þingum í mýrarholtunum, svartklæddir,
og krunkað viturlega, eins og þjóðmálagörpum sómdi. Og þeir
höfðu ráðstafað málefnum stjettarinnar samvizkusamiega, svo að
hverjir tveir hrafnar höfðu fengið sinn ákveðna bæ. Þar ætluðu
þeir að krunka og flögra um veturinn, og hafa vakandi auga á
hverjum einasta fiskroðssnepli og hverju einasta vambarstykki, sem
í ógáti kynni að verða fleygt út á hjarnið, og á hverri einustu
kind, sem kynni að drepast úr pestinni eða lenda ofan i skurð í
vetrarhlákunum.
Rjúpan hafði gersamlega haft fataskipti. Það var reyndar al-
kunnugt, að hún gerði engri skepnu mein, nema ef hún fann
einstöku sinnum ánamaðk í grasrótinni, svo að hún átti ekki
sökótt við neinn eða neitt milli himins og jarðar. En samt sem
áður þótti henni vissara að fara úr móbrúna kjólnum og í hvíta
kyrtilinn. Því að fálkinn hafðist við á klettasyllu ekki alllangt
frá, og honum var alls ekki trúandi. Reyndar vissi hún, að þau
voru í raun og veru systkin, og að fálkinn hafði veður af því.
En hún hafði ekkert gagn af því, því að hann mundi aldrei neitt
eptir því, fyr en hann var búinn að rota hana með grjóthörðu
vængbarðinu og var kominn með nefið alveg inn að hjartanu í
henni. Þess vegna læddist hún hvít og hnuggin eptir lautunum,
þorði mjög sjaldan að hætta sjer upp á þúfnakollana og ljet ekki
lifandi vitund á sjer bera.
En helsingjarnir og lóurnar höfðu afsagt með öllu að vera
kyr um veturinn. Þau vissu, að þau gátu ekki lifað eins og rjúp-
an, án þess að syngja og leika sjer. Og svo leizt þeim ekki á
tíðarfarið. Þau höfðu því flutt sig, flogið langt, langt burt, þangað
sem vetrarnæturnar eru langtum styttri og sólskinið langt um
heitara, svo að blóm springa út um hávetur. Þar gátu þau sungið
og trallað og leikið sjer og hlegið að vetrinum og rjúpunni þaul-
sætnu, sem hnípti allt af norður undir heimskauti.
Kuldarnir höfðu komið snemma. Þegar í öndverðum septem-
bermánuði voru næturnar orðnar kaldar, svo að þegar bjart var
6