Heimskringla - 10.09.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG 10. SEPTEMBER, 1930
HEIMSKRINCLA
7. BLAÐSIÐA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
Baróninn þaut á fætur og starði
undrandi á tengdason sinn.
“Fyrirgefið mér, herra Berkow.
Mér hefir víst misheyrzt ? Töluðu
þér um að afsala?”
“Að afsala mér aðalstigninni ef hún
verður mér boðin, já, það gjöri eg
sannarlega, herra barón!”'
Windeg var orðinn algjörlega utan
við sig, sem sjaldan kom þó fyrir.
“Einmitt það, en eg hlýt þó að biðja
yður að skýra mér frá hver orsökin
er til þessa í sannleika undarlega
háttalags yðar. Eg er mjög forvit-
inn eftir að heyra hana.”
Arthur leit til konu sinnar. Hún
hafði kippzt við í sæti sínu er hún
heyrði orð hans og roðinn færðist
ákaft um kinnar henni. Þau horfð-
ust í augu eitt augnablik; en eigi leit
út fyrir að hinn ungi maður yrði
bljúgari við augnatillit þetta, þvi það
mátti heyra þrjózku í röddinni er
hann mælti:
“Neitun mín er að mínu áliti eigi
eins undarleg eins og það, hvernig
tilboðið um þessa tign er framflutt
við mig. Ef að faðir minn hefði
verið sæmdur aðalstign fyrir dugnað
þann er hann óneitanlega hefir sýnt,
þá hefði eg auðvitað sem sonur hans
og erfingi einnig tekið á móti því.
Slíkur frami er eðlilegur og heiðar-
legur. En nú hafa menn eigi þótzt
geta veitt föður mínum þessa viður- |
kenningu og eg ætla ekki að leggja
neinn dóm á það, hvort ástæður þær,
sem mönnum hefir virzt vera þar í
vegi, eru fullgildar eður ekki. Eg
fyrir mitt leyti hefi alls ekki til þess
unnið, að mér sé veitt slík sæmd, og
þessvegna neita eg líka fastlega að
taka á móti henni, því mér finnst
rétt að láta höfuðstaðinn ekki þurfa
að hafa það fyrir umtalsefni að
tengdum mínum við Windegs ættina
hafi orðið að fylgja aðalstign.”
Síðustu orðin talaði hann blátt
áfram ,en þó kreysti Eugenia varir-
nar reiðilega saman. Var það vissu-
lega ásetningur hans að losa sig við
allt, er gaf henni rétt til að fyrir- [
líta hann? Og á þessari stundu ósk- :
aði hún þá meir en nokkru sinni aður
að geta það.
“Eg sé nú að eg hefi algjörlega J
vaðið í villu og svima viðvíkjandi
tilgangi yðar með tengdum þessum,”
sagði baróninn seinlega, "en eg verð
spurningu föður síns því í sama
^ augnabliki, var hurðin rifin upp á
gátt og Wilberg kom þjótandi inn,
j náfölur í andliti. "Er herra Berkow
|hér? Fyrirgefið náðuga frú! Eg
j verð samstundis að tala við herra
Berkow!”
“Hvað hefir komið fyrir?” spurði
Arthur og gekk til hins unga manns,
er gat eigi dulið á yfirbragði sínu að
hann flutti sorgarfregnir.
"Það hefir orðið slys!” sagði Wil-
berg “niðri í námugöngunum —
faðir yðar hefir meiðst mikið —
mjög mikið — yfirsjónarmaðurinn
sendi mig eftir yður.”
Hann komst eigi lengra með frá-
sögn sina. Arthur þaut þegar fram
hjá honum og út og Wilberg ætlaði
að fara á eftir honum en baróninn
bað hann að staldra við:
“Hafi þér sagt syninum fullan
sapnleika?” sagði hanji alvarlega.
Fyrir mér þurfi þér eigi að skýla
neinu. Er Berkow dauður?”
"Já,” stundi Wilberg upp. “Hann
fór upp úr námunni með Hartmann
verkstjóra, böndin slitnuðu — Hart-
mann bjargaði sér með því að stökkva
á næsta klettasnös, en herra Berkow
steyptist niður í hyldípið. Mönnum
er ókunnugt um hvernig slysið hefir
aðborið, en það er eigi hægt að halda
því leyndu. Viljið þér, herra barón
flytja hinni náðugu frú þessar sorg-
arfréttir. Eg verð að fara.”
Hann þaut á stað eftir Arthur, en
Windeg sneri sér við o ggekk á móti
dóttur sinni sem auðsjáanlega var í
mikillli geðshræringu.
“Hvaða fregnir hefir þú fengið
pabbi? Wilberg leyndi þvi eigi á
útliti sínu, að eitthvað alvarlegt hefir
aðborið. Hvað er það?”
“Hið verzta!” sagði baróninn mjög
viðkvæmur. “Við vorum rétt áðan
að ákæra og lasta þefinan mann svo
þunglega, Eugenie, nú er úti um hat-
ur og fjandskap milli hans og okkar
— dauðinn hefir eytt því.”
XIV
Vika var liðin frá dauða Berkows
sorgarhátíðin var afstaðin en þunga
þeim, sem hvilir yfir hverju sorgar-
húsi var ekki aflétt. Menn urðu þess
enn meira varir nú, þegar kyrrð var
kominn á eftir útförina og allt það
umstang er henni var samfara. Ber-
kow var svo alþekktur meður, að
dauði hans þóttu stórtíðindi. Menn
kepptust um að sýna syni hans
hluttekningu. Líkfylgdin hafði ver-
ið afarfjölmenn. Skrifborð unga
og biðu þeir hans allir á skrifstof-
unni. Þeir voru flestir með svo
miklum áhyggju og óttasvip að auð-
séð var, að eitthvað meira stóð til
heldur en fyrir siðasakir að heilsa
nýja húsbondanum. “Það var Ijóti
grikkurinn!” sagði forstöðumaður-
inn við Schaffer, sem var nýkominn
frá höfuðborginni. “Verra gat ekki
komið fyrir! Við höfum lengi vitað
hvað þeir höfðu í hyggju og eins er
ástatt í hinum námunum hér í grend-
inni. En að þeir skildu verða svona
fljótt tilbúnir, að höggið skyldi dynja
á okkur einmitt núna! Við erum al-
veg á þeirra valdi.”
“Hartmann hefir valið tímann vel”
sagði yfirverkfræðingurinn gremju-
lega. "Hann veit hvað hann gjörir,
þegar hann byrjar ófriðinn án þess
að hinar námurnar séu með. Hús-
bóndinn dauður og hlé á öllum við-
skiftum, erfinginn óhæfur til að taka
duglega í taumana og svo kemur
hann með sínar kröfur! Eg hefi all-
taf sagt að þessi Hartmann er okkur
til ógæfu. Verkmennirnir eru góðir,
enginn getur láð þeim, þó þeir vilji
láta tryggja líf sitt og limi með
umbótum í námunum og fá uppbót
á launum sínum. Þeir hafa lengi
átt við erfið kjör að búa og þeir
sjálfir hefðu aldrei komið fram með
annað en sanngjarnar kröfur, er við
hefðum getað gengið að. En það
sem þeir nú fara fram á undir þess-
um foringja, er hrein og bein upp-
reisn móti allri stjórn og reglu!”
“Hvað ætli ungi húsbóndinn geri
nú?” spurði Wilberg, heldur lítilsigld-
ur að sjá: hann var hugdeigastur
allra starfsmannanna, og var þó
enginn þeirra vongóður.
"Það, sem hann hlýtur að gjöra
einsog nú stendur á” sagði Schaffer
alvarlega, "er, að hann verður að
ganga að skilmálum þeirra.”
“Nú það getur hann sannarlega
ekki gjört!” sagði yfirverkfræðing-
urinn hvatlega. “Þá væri úti um alla
stjórn og reglu og hann yrði öreigi
áður en árið væri liðið. Eg viidi ekki
vera hér við námumar ef svo færi.”
Schaffer ypti öxlum. “Hann mun
samt eigi eiga annars úrkosta. Eg
er búinn að segja ykkur, að hagur
okkar stendur ekki með blóma nú
sem stendur. Við höfum orðið fyrir
fjártjóni í seinni tíð, þurft að greiða
stórar skuldir og margar þungar
kvaðir hvila á okkur, — það má 6-
hætt segja, að eina björgin okkar er
það sem námumar gefa af sér jafn-
óðum. Ef hætt verður vinnu hér í
nokkra mánuði, svo við ekki getum
allar sannanir vanta, hljóta menn að
Þegja.” |
| “Alítið þér að mögulegt sé að hér
sé um glæp að ræða?” spurði Schaf-
fer i hálfum hljóðum.
Forstöðumaðurinn ypti öxlum.
“Rannsóknin hefir ekki leitt neitt i
Ijós annað en það, að kaðlarnir hafi
slitnað. Það getur hafa orðið sjálf-
krafa, en Hartmann einn veit hvernig
það hefir viljað til. Ef einhver annar
en hann ætti í hlut, þá væri öllum
grun lokið. En hann er liklegur til
alls.”
“En hugsið um að hann stofnar
sjálfum sér í mesta lífsháska. Hann
gat búizt við að hrapa sjálfur niður
í hyldýpið.”
Yfirverkfræðingurinn hrissti höf-
uðið. “Þér þekkið ekki Ulrich Hart-
mann rétt er þér haldið að hann
mundi hika við að leggja líf sitt í
hættu, til að fá áhugamálum sínum
framgengt. Þér voruð hér viðstadd-
ur, er hann stöðvaði hestana. Þá
vildi hann bjarga. En vilji hann
tortína þá kærir hann sig ekki um
þótt honum sé glötunin vis um leið.
Þessvegna er maðurinn svo hættu-
legur, að hann tekur hvorki tillit
til sín sða annara og er fús til að
leggja allt í sölurnar, ef — .” |
Hann þagnaði skjótlega, því ungi
húsbóndinn kom inn i herbergið
Arthur var mikið breyttur; svarti
sorgarbúningurinn gjörði það að
verkum að andlitið sýndist vera enn-
þá fölara, ennis- og augnasvipurinn
bar vott um að honum hefði ekki
orðið svefnsamt þessar síðustu nætur.
Hann tók kveðju umsjónarmannanna
stillilega og gekk til þeirra.
“Eg hefi boðað yður á minn fund,
herrar mínir, til þess að ræða ýms
vandamálefni, er eg verð nú að ann-
ast, er faðir ' minn, er fallinn frá
Hér er margt að athuga og lagfæra,
meira en við var að búast. Þér vitið
að eg hefi ekki haft nein afskifti af
fjármálum og framkvæmdum, og get
ekki áttað mig í þeim í fljótu bragð:,
þó eg hafi reynt að kynna mér þau
þessa síðustu daga. Eg vona að þér
allir aðstoðið mig eftir megni, og
mun eg reynast yður mjög þakk-
látur.”
Undirmenn hans hneigðu sig; yfir-
verkfræðingurinn leit til forstöðu-
mannsins einsog hann vildi segja:
“Þetta var nú nógu skynsamlega
talað.”
Arthur hélt áfram máli sínu:
“Fyrst og fremst verðum við að snúa
öllu athygli okkar að þeirri hættu
sem stafar af kröfum námumann-
þó að játa, að eg bjóst síst af öllu erfingjans var alþakið brefum og
við að heyra yður hafa slíkar skoð- 1 allar helztu frúr úr nágrenninu
anir; áður en þér kvæntust, virtust heimsóttu konu hans. Þetta manns-
þér vera á gagnstæðri skoðun.” lát bakaði samt engum sára sore,
“Aður en eg kvæntist!” Og um ekki einusinni einkasyni hins látna,
leið lék óumræðilega biturt og sem hann hafði þó viljað allt í té
gremjulegt bros um varir Arthurs. láta; en það er ekki auðvelt að elska
“Þá hafði eg enga hugmynd um þá, sem menn ekki geta virt. Það
hvernig stéttarbræður yðar, herra var annars ekki auðvelt að dæma um
barón, dæmdu um mig og hagi mína. hvort Arthur tæki sér dauða föður
En síðan hefir mér mjög greinilega síns nærri eða ekki. Hann var
verið skýrt frá þvi og eg vona að mjög stilltur, þegar aðrir voru við-
þér undrist eigi þótt eg vilji eigi að staddir, en hann var orðinn mjög
hægt sé að segja með sanni að eg alvörugefinn, síðan slysið vildi til og
vilji heimildarlaust þröngva mér inn ómannblendinn mjög; hann veitti
í hóp yðar aðalsmannanna.” | gv0 ag segja engum manni áheyrn,
Eugenie kreysti svo óþyrmilega nema þeim, er hann ekki gat komist
rós, er hún hélt á, að hún varð fyrir hj& að sinna. Engan furðaði á því
sömu forlögum og blævængurinn fyr hve róleg Eugenie var. Einsog fyrir |
í höndum Arthurs og féll kramin föður hennar þá var hatri hennar
niður á gólfið, en Arthur varð þess lokig með dauða Berkows; en syrgt
eigi var. Hann sneri baki við henni bann gat hún ekki — og þannig fór
en stóð frammi fyrir föður hennar, fiestum öðrum, sem höfðu ekki á-
er virti hann með undrun fyrír sér stæðru til að syrgja.
einsog hann væri í efa um að þetta | umsjónarmennirnir gátu ekki syrgt
væri tengdasonur hans, er þarna þann húsbónda er svo oft hafði móð-
stæði. ! gað þá með drambsemi sinni, sem
“Eg hefi vitaskuld enga hugmynd enga verðleika kuni að meta, heldur
um, hver hefir fært yður þessar ýktu áleit dugnað þeirra og kunnáttu vera
frásögn,” svaraði baróninn alvarlega, s}na eign, af því hann galt þeim kaup.
“en eg hlýt þó að biðja yður að taka Enn sigUr syrgðu verkamennirnir.
tillit til Eugenie einnig í þessu efni. j,e}r ]étu ekki hina minnstu hlut-
I þeim hóp, sem dóttir mín væntan- tekningu í ljósi. Þó margt mætti að
lega verður í í vetur getur hún ekki, Berkow finna, þá hafði hann verið
— þér megið ekki misvirða það, hæði hugvits og dugnaðarmaður.
herra Berkow — bprið hið borgar- ^ uann hafði barizt áfram úr fátækt >
til auðs og valda, hann hafði komið
1 á fót stórkostlegum fyrirtækjum og
______ ---------- -------- ------ hann hefði getað orðið bjargvættur
Dunglega til konu sinnar, sem tók enn morgUm þúsundum manna. En hann
:ngan þátt í samtalinu, þótt hún hafgj ekki orðið það. Því var það
/æri vön að hafa áræði til að láta e}nsog torfu væri létt af undirmönn-
ljós álit sitt og koma fram vilja um hans er hann Var fallin frá og
iínum. ' var sem þeir hvísluðu í hljóði. “Guði
“I vetur getur margt verið orðið sg j0f;»
Dreytt frá því sem nú er. Látið þér j Þag var efamál hvort erfinginn
jkkur Eugeniu sjá fyrir því. En nú að h}num mikla auð væri öfunds-
ilýt eg að fylgja fast fram neitun j verður> þar sem önnur eins breytnl
minni um að taka á móti þessari hefði verið hofð j frammi svo tugum
sæmd. Þar sem þessi metorð eru ára skifti af föður hans. Að minnsta
einungis mér boðin, þá hlýt eg líka kostj hlóðust miklar annir og á-
einn að ráða því hvort eg tek á móti ' hyggjur á hinn unga erfingja, og var
>eim eður ekki, og eg afsala mér — , það mái manna, að hann væri eigi
v—° vaxinn því starfi. Hann hafði reynd-
ar marga duglega og verkfróða menn
sér við hlið, en alla yfirstjórn hafði
faðir hans haft á hendi. og aldrei
lega nafn yðar, það var hvorki til
ætlun mín eða föður yðar.”
Arthur leit sem fljótast mjög
misvirðið eigi, herra barón — þeirri
upphefð, sem mér er eingöngu boðið
vegna hinnar tignu ættar konu
minnar.”
Windeg stóð snúðugt á fætur.
“Þá verð eg, svo fljótt sem hægt er,
að afturkalla það, sem eg þegar hefi
látið gjöra í máli þessu, svo eg verði
eigi meira til athlægis enn nú er orð-
ið. Eugenia, þú segir ekki eitt orð
í þessu máli. Hvemig lýst þér á
þessar skoðanir mannsins þíns?”
látið umsjónarmenn sina vita neitt
um hin mest áriðandi viðskifti sín;
nú vantaði allsstaðar auga og hönd
húsbóndans. Nú átti sonur hans að
taka við stjórninni, en undirmenn
hans báru ekki mikið traust til hans
í því efni.
Nú hafði nýi húsbóndinn stefnt
'*’^*~* ----- ------- I'IU iiaiui UJI
Hin unga kona komst hjá að svara 0jjum umsjónarmönnum á sinn fund
staðið í skilum með þantanir þær,
sem búið er að semja um fyrir yfir-
standandi ár, þá er okkur glötunin
vís.”
“Verkmennirnir hljóta að hafa kom-
ist á snoðir um þetta” sagði yfir-
verkfræðingurinn, “þessvegna eru
þeir svona ótrauðir. Hvað sagði
herra Arthur þegar þér skýrðuð hon-
um frá því hvernig ástatt væri?”
Allir litu til Scheffers.
"Hann sagði ekki neitt,” svaraði
Schaffer. “Hann þakkaði mér að-
eins fyrir, en hélt eftir skjölunum,
sem eg hafði fært þonum, kvaðst ætla
áð átta sig betur á þeim, fór með þau
inn á herbergi sitt og læsti að sér. i
Síðan hef eg ekki séð hann.”
“Eg talaði við hann í gærkvöldi,
þegar eg tilkynnti honum kröfur
námumannanna okkar,” sagði for-
stöðumaðurinn. “Hann náfölnaði j
reyndar, er hann heyrði þessi síð-
ustu óheilla tíðindi; en hann mælti
ekki orð frá munni og þegar eg
ætlaði að fara að hughreysta hann, |
og bjóst við að hann mundi ráðfæra I
sig við mig, þá lét hann mig fara frá
sér. Hann ætlaði fyrst að yfirvega
málið í kyrþey. Hvenær hefir það
spurzt, að herra Arthur hafi yfir-
vegað nokkurn skapaðan hlut? 1
morgun gjörði hann mér boð um að j
kalla yður alla saman á ráðstefnu.” I
Schaffer brosti hæðnislega. “Eg ;
er hræddur um að eg get fyrirfram I
sagt ykkur úrslit ráðstefnu. Hann j
mun segja; Látið að óskum verk-
mannanna, herrar mínir, uppfyllið
allar kröfur þeirra, en sjáið aðeins
um að eigi verði hætt vinnu í nám-
unum! Síðan mun hann tilkynna
ykkur að hann og tigna frúin flytji
inn til höfuðborgarinnar og láti ykkur
j eina saman eiga við vandræðin hér.
“Hann verður líka fyrir hverri
hörmunginni eftir aðra!” sagði Wil-
berg er þótti drengilegra að bera hönd
fyrir höfuð þeim er fjarverandi var;
“hin mestu karlmenni mundu hafa
gugnað við annað eins.”
| "Já, þér haldið venjulega með lítil-
magnanum,” sagði yfirverkfræðing-
urinn i háði. “Það er aðeins síðustu
vikurnar, að þér hafið fylgt gagn-
stæðri skoðun. Þér hafið ekki séð
sólina fyrir Hartmann. Eruð þér
ennþá í vinfengi við hann?”
| “Nei, í guðsbænum segið þér ekki
þetta!” sagði Wilberg óttasleginn!
"Mér stendur stuggur af manni þeim
j — síðan herra Berkow lézt.’
“Mér sömuleiðis!” sagði yfirverk-
fræðingurinn, "og svo fer vist flest-
um. Það er hræðilegt að þurfa ein-
mitt að semja við hann; en af því
anna, og hótun þeirra um að leggja
niður vinnuna, verði þeim ekki sinnt.
Hér eru reyndar ekki nema ein úr-
ræði fyrir hendi.”
Þeir félagar bjuggust við að nú
mundi hann skýra þeim frá brottför
sinni, en svo varð ekki. “Okkur
ríður mest á því, að komast eftir því
hvernig flokkaskipun námumannanna
er, og að því hver stjórni þeim,”
sagði hann.
Allir þögðu, engan fýsti að nefna
nafn mannsins, sem þeir rétt áður
höfðu bendlað við slysið á svo hræði-
legan hátt. Loks sagði yfirverk-
fræðingurinn:
“Hartmann stjórnar þeim, og því
er enginn efi á því að flokksskipun
þeirra er í góðu lagi.”
Arthur starði hugsandi fram fyr-
ir sig.
"Eg er líka hræddur um að svo sé,
og þá verður hér harður aðgangur,
þvi ekki er takandi í mál að láta al-
gerlega undan.”
“Það er ekki takandi í mál!” hróp-
aði yfirverkfræðingurinn og hrósaði
happi. Hófust nú almennar kapp-
ræður og sýndist sitt hverjum. —
Scheffer réði eindregið til að láta
undan og færði rök sinu máli til
stuðnings. Forstöðumaðurinn vildi
miðla málum, réði til að bíða og
reyna að koma samningum á.
Arthur hlustaði þegjandi og með
eftirtekt á umræður þessar. En er
Scheffer endaði ræðu sina með því að
segja ákveðinn: “Við hljótum að láta
undan!” þá leit hann svo einarðlega
upp að öllum hnykkti við.
“Við megum alls ekki gera það,
herra Scheffer!” “Við megum ekki
eingöngu taka tillit til gróðans, held-
ur verðum við líka að hugsa um
stöðu mína gagnvart verkmönnun-
um; virðing mín væri alveg fyrir
borð borin, ef eg léti þá með öllu
ráða. Eg ber reyndar ekki mikið
skyn á þessi efni; en það sé eg, að
kröfur þeirra ná engri átt, og það
hafið þér allir verið mér samdóma
um. Ýmislegt kann að vera að,
verkamenimir geta haft ástæðu til
að kvarta.”
“Það hafa þeir, herra Berkow,”
sagði yfirverkfræðingurinn hvat-
lega. “Þeir hafa rétt fyrir sér, er
þeir heimta aðgerð á námugöngun-
um og hæfilega launahækkun. En
allar hinar kröfurnar eru ósvífni
tóm, sem allt er foringja þeirra,
Hartmann að kenna. Hann er lífið
og sálin í öllum samblæstrinum.”
“Þá skulum við fyrst heyra hann
flytja mál sitt. Eg hefi gert boð eft
ir honum og hinum öðrum fulltrú-
] N af ns PJ • •• |0 ld ^ !

Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd BldK.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungrnasjúk-
dóma.
Er a?5 finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Heimili: 46 Alloway Ave.
TnlMtml: 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsimi: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — A?5 hitta:
kl. 10—12 * h. ogr 3—6 e. h.
Heimill: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
210-220 Medleal Arta Ðldy?.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21834
Vi?5talstími: 11—12 og 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
21« MGDICAL ARTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stundar eln«cOns:ii aug^nn- eyrna-
nef- og kverka-njÓkdóina
Er a?5 hitta frá kl. 11—12 f. h.
og: kl. 3—6 e. h.
Talilmi: 21S34
Heimil^ 688 McMillan Ave. 42691
Tnlsfml: 2N HK0
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
«14 Somernet Bloek
PortaKe Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. S. G. SIMPSOIV, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur líkklstur og annast utn útfar-
ir. Allur útbúnatSur sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvartSa og legstetna.
843 SHERBROOKE ST.
Pbonei «6 607 WISNIPBC
um verkamanna. Þeir eru víst
komnir. Hhrra Wilberg, gerið svo
vel að sækja þá.”
Wilberg fór út úr stofunni frá sér
numinn af undrun. Scheffer hleypti
brúnum og leit á forstöðumanninn,
sem tók i nefið og horfði á félaga
sína, en loks horfðu allir á unga hús-
bóndann, sem allt í einu var farinn
að taka til sinna ráða og skipa fyrir.
Þeim félögum leizt miðlungi vel á
það háttalag, öllum nema yfirverk-
fræðingnum, sem sneri baki að félög-
um sínum og nam staðar við hliðina
á Arthur, eins og hann nú fyrst vissi
hvar hann ætti heima.
Wilberg kom nú inn aftur, og á
eftir honum komu þeir Ulrich Hart-
mann, Lorenz og einn námumaður-
inn, en þeir tveir héldu sig að baki
Ulrichs, svo sem til að sýna að hann
væri foringiHn.
“Gluck auf!” sögðu þeir alir, en
hugur virtist ekki fylgja máli, er þeir
báru fram þessa gömlu námumanna-
kveðju. Ulrich hafði ætíð verið
þóttalegur í framkomu, en nú bar
enn meira á því en áður, þar sem
hann átti nú í fyrsta sinn að mæta
húsbóndanum og yfirmönnum sín-
um, ekki. sem undirmaður þeirra feil
að taka á móti skipunum, heldur
sem réttur samningsaðili, jafn rétt-
hár þeim. Hann þóttist fullviss um
þrótt sinn og um vanmátt mótstöðu-
manna sinna. Hann leit yfir hópinn
og síðast á húsbónda sinn með fyr-
irlitningarbrosi, og beið þess að á
hann yrði yrt.
(Framihald)
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
L'ógfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfrceðingar
709 MINING EXCHANGE Bldg
Stmi: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21 613
J. Christopherson,
Islenzkur Lögfræðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGING
5 St. James Place Tel. 35076
Bjömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Musíc, Composition,
Theory, Counterpoint, Orchei-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TEACHER OP PIANO
834 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar Ii. Ragnar
Píanókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
558 MARYLAND ST.
(milli Sargent og Ellice)
TALSÍMI 36 492
TIL SÖLU
AÖDÍRU VERÐI
“FBRNACB" —bœBI vUSar Of
kola "furnace” lltttl brúkatJ, t
til s81u hjá undlrrttuíum.
Gott tæktfæri fyrlr fölk út 4
landi er bæta vllja hltunar-
áhöld á helmillnu.
GOODMAN & CO.
786 Toronto St. Stml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
BaKKafe and Farnttnre Motl.g
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um hæinn.
100 herbergl meb eSa án batJs
SEYMOUR HOTEL
ver8 sanngjarnt
Slmt 28 411
C. G. HUTCHISON, elKanðI
Market and Klng St.,
Wtnnlpeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
f kirkju Sambandssafnaðar
Messur: — á hver jum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndin: Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuði.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld I hverjum
mánufii.
Kvenfélagið: Fundir annan þriBju
dag hvers mánaðar, kl. 8 að
kveldinu.
Söngflokkuri~*i: Æfingar á hverju
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum »
sunnudegi kl. 2.30—3.30 e. .
V.