Heimskringla - 10.09.1930, Blaðsíða 4

«. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 10. SEPTEMBER, 1930
H«ím akringla
(StofnuB 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: 86537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
íyrlríram. AUar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGFÚa HALLDÓRS Irá HöfnuTS
Ritstjóri.
Utanáskrift til blaðsins:
Manager THE VIKING PRZSS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til riistf&rans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent A je„ Winnipeg.
“Heimskringla” is published by
tnd printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 S'vrgent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG 10. SEPTEMBER, 1930
Stjórnvizka dr. Sigurðar
i.
“Fjöllin tóku jóðsótt, og fæddist hlægi -
leg mús.” Seinni hluti þessa forna spak-
mælis á við dr. Sig. Júl. Jóhannesson og
afkvæmi hans í síðasta Lögbergi. Hann
skrifar sitt “evangelíum” í því eina skyni
að því er séð verður, að hreinþvo sig af
því, að hann hafi nokkru sinni verið ann-
að en liberal fiokksmaður, en hafi aðeins
verið að daðra við verkamenn og aðra
flokka sér til fylgisöflunar. Þetta má vel
vera satt, og ætti hann sjálfur að vita bezt
grein á sinni pólitísku heilsu og skrifleg-
.um samningum við liberal flokkinn 1921.
En hvemig sem því er farið, þá stendur
hitt þó óhaggað, að sjálft Lögberg vildi
ekki við hann kannast í þessum kosning-
um og kallaði hann “verkamannafulltrúa,
sócíalista og bolshevika", og virðist því
eins og hann hafi þá, eins og nú, verið
taliim jafnaðarmður frekar en nokkuð
annað. Vér vorum alls ékki að segja það
Sigurði til ámælis, þótt hann hafi verið
og væri jafnaðarmaður, síður en svo. —
Miklu fremur mætti virða honum það til
vorkunnar, en hitt, að hann skuli vilja
vera að rugla mannorði sínu með þeim
flokki, sem hrakið hefir hann á hornum
sér og skammast sín fyrir hann.
/
II.
Til þess að fylla dálka Lögbergs með
einhverju, sem kynni að geta líkst máls-
vöm fyrir gaspur sitt um pólitíska óþjóð-
rækni Heimskringlu, setur doktorinn dá-
litla klausu um stjóramálaflokka, sem er
líkust því að hún væri tekin upp úr barna-
skólabók, en kemur vitanlega ekkert því
máli við, sem Heimskringla var að ræða
um, er hún fyrir skemmstu gerði ofurlitla
tilraun til að siða doktorinn í rithætti.
Hann raöar flokkunum öllum í eina fylk-
ingu, og skipar þeim þar undir merki eft-
ir þeim virðingum, er honum finnast þeir
verðskulda, og hann heldur að ráða megi
af flokksnöfnunum um afstöðu þeirra til
þjóðþrifa og framfara. En auðvitað er
þetta einn hinn mesti barnaskapur, og
ein af þeim blekkingum, sem fákænir
menn láta stundum flekast af. Það er eins
með stjórnmálaflokkana og trúflokkana.
Nöfnin á flokkunum em aðeins erfða-
góss og gefa ekkert til kynna með sann-
indum um rétta afstöðu þeirra til mann-
félagsmálanna, eins og hún er nú. Nöfn-
in eru sköpuð undir allt öðrum kringum-
stæðum, og lúta að allt öðrum málum, en
nú eru efst á baugi. Þannig var t. d. uni
Lútherstrúarmenn. Enginn maður er
Lútherstrúar nú í réttum skilningi þess
orðs, þ. e. trúir eins og Lúther, af því að
hann er löngu dáinn og menn eru búnir
að gleyma honum, og hvernig hann hugs-
aði. Það er er heldur ekki unnt að trúa
eins og hann nú, því að viðhorf manna
við heiminum hiýtur að vera annað, af
því að hann lifði á annari öld. Samt sem
áður er hópur manna, sem kallar sig
Lútherstrúar. Og hvernig mundi nú
þessi hópur standast próf doktorsins? Án
efa var Lúther framsóknarmaður á sínum
tíma í trúarefnum. Nú em Lútherstrúar-
menn komnir í afturhalds- eða kyrstöðu-
stefnuna. Nafnið eitt hefir haldist ó-
breytt. Þó að nú “lúterskir” hefðu
nefnt sig “liberal’’ í trúmálum eða “bylt-
ingaflokk’’, eða eitthvað enn annað fyrir
fjórum öldum síðan, þá hefðu þeir vafa-
laust kallast það ennþá, en útkoman hefði
orðið sú sama nú. Þeir hefðu verið íhalds-
menn eða “conservative’’ í raun og vem.
Þetta er aðeins gert til að gera Sigurði
lækni það ljóst, að það er pólitísk hjátrú,
að hugsa að teikning hans af íhalds- og
framsóknarflokkum standist í reyndinni,
þótt hún standist á pappírnum eða í hug-
lægum skilningi. Dagleg og söguleg
reynsla skákar algerlega þeirri hugmjmd,
að liberal flokkur eða framsóknarflokk-
ur þurfi á nokkurn hátt að vera frjáls-
lyndari eða framsæknari, en aðrir flokk-
ar, aðeins fyrir þá sök, að þeir voru ein-
hverntíma skírðir þessum nöfnum. Hún
jafnvel mótmælir því, að mikil von sé til
þess. í þessu falli, eins og öðmm, gildir
sú regla, að það era ekki • flokkanöfnin,
sem ráða giftu lands og þjóða, heldur
mennimir, sem flokkana mynda, án alls
tillits til flokksheitisins. Vit þeirra og
forsjá ræður sigri eða ósigri.
III.
Annars er Heimskringla ánægð með
þau blessunarríku áhrif, sem áminning
hennar hefir haft á rithátt dr. Sig. Júl.
^óhannessonar. Seinni hlutinn af grein
hans er óvenjulega prúðmannlega og
stillilega skrifaður, þrátt fyrir barnaskap-
inn, sem í honum felst. Næst ætti dokt-
orinn að íhuga, hvort hin pólitíska trú
hans á flokksheiti standist rey'nsluna. í
sannleika virgist hann hafa rekið sig á
meira frjálslyndi hjá “liberal’’ flokknum,
en hann bjóst við, er hann taldi sig þurfa
að fá það skriflegt hjá homum, að mega
fyigja sannfæringu sinni. Enda dáist
hann að því frjálslyndi! En oss virðist
slíkt frjálslyndi ekki vera meira en það,
sem hver maður er rétt borinn til, og
hvorki ætti að þurfa að fá skriflegt eða
láta sér detta í hug að biðja um skriflegt
frá nokkrum manni eða flokki. Hitt, að
doktorinn lætur sér koma slíkt til hugar,
sýnir merkilega frumstæðar hugmyndir
hans um allt, sem frjálslyndi heitir. Það
vekur þó ennþá meiri furðu, að svo komnu
máli, að þessi sami maður neyðist til að
vera á móti flokknum og með öðrum
flokki í mikilsverðum málum. Gefur þetta
ekki glæsilega hugmynd um sannarlegt
frjálslyndi flokksins, og undrar oss, að
doktorinn skuli því geta talið sig til hans.
Enda væri það röksamlegast af honum,
samkvæmt röðun hans á stjómmálaflokk
unum, að telja gervalt hjálpræðið lengst
til vinstri í jafnaðarmannastefnunni, þ. e.
hjá kommúnistum, og ætti Sigurður þá
sízt að vera að valhoppa nokkursstaðar
í námunda við hin “kyrstæðu öfl” þjóð-
félagsins, heldur að hafa djörfung og kjark
til að skipa sér hreinlega í þann gerbylt-
ingarflokk. En allir vita, að kommúnist-
ar telja allt auðvaldsskipulag jafn illt og
óhafandi, hvort sem það kallast conserva-
tive, liberal eða progressive, og telja það
allt kvisti af sama stjórnvizkumeiðinum,
en aðferð þeirra og undirstöðuheimspeki
er gerólík. Hrí er þá læknirinn ekki nógu
mikið sjálfum sér samkvæmur, til að hylla
þann flokk af alefli, fyrst hann telijr hann
ganga lengst í umbótaáttina? Slíka sam-
kvæmni í orðum og gerðum væri hægt að
virða, meira en þenna pólitíska hringl-
andahátt og vergang, sem læknirinn hef-
ir nú skýrt oss frá, að hann hafi verið á,
þar sem hann hefir í raun og veru alltaf
svikið sína æðstu hugsjón, þ. e. vinstri
flokkana í jafnaðarstefnunni, en þó ver-
ið ótrúr þeim flokki, sem hann hefir lát-
ist fylgja.
Sjálfstæði Islendinga
Háðulegt er að sjá þeirri flugu lostið
upp í ísl. riti, að manndómur ísJendinga í
þessari álfu sé nú óðum að dvína og fjölgi
þeim stöðugt, sem þiggi þurfamannafé.
Ef íslendingar hafa nokkurntíma orðið
að þiggja þurfamannafé, var það einmitt
á frumbýlingsárum þeirra hér, þegar þeár
komu allslausir að ónumdu landi, og er
sannast að segja torséð, að það land væri
á nokkurn hátt ofgott, að styrkja frum-
býlingana lítið eitt á fyrstu árum þeirra
hér, sem ginnti þá til sín í gróðaskyni frá
óðulum þeirra og ættjörð, til þess að fara
hingað og byggja landið og leggja með
því grandvöllinn að velmegun þess. Mun
sá lítilfjörlegi fjárstyrkur, sem íslending-
um var greiddur í fyrstu til að setja sig hér
á laggirnar, fyrir löngu vera goldinn með
þeim óteljandi svitadropum og erfiðu
handtökum, er þeir hafa unnið þessu
landi til viðreisnar og framfara. Að elli-
styTkur sá, sem íslendingum er greiddur
hér í landi, geti heitið ölmusa til þeirra,
frekar en annara, nær auðvitað engri átt.
Því aðeins eru samþykkt lög um ellistyrk,
að hann þykir ekkert annað en makleg
viðurkenning til gamalla manna og slit-
inna, fyrir vel unnið starf í þágu lands og
þjóðar. Engum kemur til hugar, nema
nánasarlegustu smásálum, að sjá eftir
ellistyrk til gamalla og vinnulúimia manna
— enda væri það blóðugasta ranglæti og
svíðingsháttur af hverju ríki, að telja
þenna styrk til ölmiusu, því að sá maður.
sem unnið hefir í einhverju þjóðfélagi
störf sín til gamals aldurs, án þess að
bera svo mikið úr býtum, að það nægi hon
um til framfærslu í ellinni, hann á sann -
arlega hjá ríkinu, en ríkið ekki hjá hon-
um.
Hverjir þessir styrkir era þá, sem “Sam-
einingin” er að fjargviðrast út af í síðasta
tölublaði, að íslendingar þiggi sér til
vanza, er oss ekki vel ljóst.
Að fyrirtæki þeirra ýms eru styrkt af
ensku fé, ledðir beint af félagslegri að-
stöðu þeirra í landinu. Þó að íslendingar
hafi verið að reyna að viðhalda tungu
sinni og þjóðemi í þessu landi, og vér telj-
um þá viðleitni þeirra ekki nema holla og
ved viðeigandi, þá liggur og hitt í augum
uppi, að þeir geta ekki skoðað sig sem
neitt sérstakt ríki í ríkinu. Um öll mál
önnur en hin ser-fslenzku, eru þeir því
bundnir hérlendri þjóð félagsböndum, og
af þessu leiðir það, að engin vanvirða er
að því, né neitt athugavert við það, þótt
enskt fé sé lagt í fyrirtæki íslendinga hér
í landi, því að mllli enskra og íslendinga
getur ekki verið að ræða um neina að-
greiningu í öllum þeim málum, er lúta að
framför og velferð þessa lands. Enda er
eiginlega aJlt starf íslendinga hér í álfu
unnið beint eða óbeint í þágu ensks þjóð-
lífs. •
Jafn hlægilegt er það, að nokkur skömm
sé að því fyrir íslendinga hér, þótt enskir
kaupahéðnar fái að auglýsa varning sinn
meðal þeirra, harka og skjaldaskrifli, er
þeir reyna að pranga í þá, og sjáum vér
ekki að íslendingum veitist nein sérstök
náð með því. Er því allt raus “Sameining-
arinnar’’ um þessi efni algerlega ótíma-
bært og úti á þekju. Jafn fátækleg sál-
arfræði er það, að hugsunarháttur lítiJ-
magnans (inferiority complex) þróist af
því, ef borið sé fé í menn. Inferíority
complex kemur af kúgun og þrælatökum,
sem stjórnarvöld eða mannfélag beitir ein-
staklinginn. Ef íslendingar hér í Canada
reynast svo nýtir þegnar, að land eða fylk-
isstjórnir sjá sóma sinn og gleði í því, að
taka höndum saman við þá um að efla
fyrirtæki þeirra og framkvæmdir, þá er
það sannarlega ekki vottur um annað en
vaxandi manndóm þeirra og áhrif, og ættu
allir almennilegir íslendingar að gleðjast
af því. Það er litið á þá sem menn, sem
sæma beri viðurkenningu fyrir dugna,ð
sinn og atorku. En í hinnsta skilningi er
þó allur sá styrkur, sem stjórnarvöld veita,
gefinn í hagnaðarskyni, og því aðeins lát-
inn í té þeim mönnum eða félögum, sem
talin eru að verða muni þjóðinni til gagns
eða sóma á einhvern hátt. Væri því sízt
ástæða fyrir íslendinga, þótt þessi nýja
fósturjörð þeirra rétti þeim stöku sinnum
örvandi hönd, að finnast sér sneypa í því
ger, heldur hið gagnstæða. Hugsunar-
háttur lítilmagnans þróast hjá þeim smá-
sálum einum, sem öfunda náunga sína
og samlanda, þegar þeir er.u sæmdir slfkri
viðurkenningu, og blása fyrir þá sök út
frá sér baneitruðum anda rógs og sundr-
ungar.
Það eru ekki líkindi til, að hér
verði nein rokna uppskera í ár.
í suðurhluta sléttu fylkjanni
þriggja beið hún sumstað-
ar hnekki af þurkum, og ryð
var snemma hnusað upp í Mani-
toba og austurhluta Saskatche-
wan. En síðari fréttir draga úr
því. Og á markaðsverðið virð-
ist það ekki hafa haft mikil á-
hrif.
Þessi áætlun um uppskerana
í ár, er 80 miljón mælum meiri
en nppskeran reyndist 1929, og
er hærri en hún hefir verið að
J meðaltali s.l. 10 ár. 1 sjálfu sér
I hefir þetta nú einhver áhrif á
Iverð hveitis, en ekki að svo
I miklu leyti, að verðið þurfi að
I vera þess vegna eins lágt og það
! er. Annað kemur hér til greina.
IÞrátt fyrir það, þótt uppskeran
væri með minnsta móti síðast-
jliðið haust (1929), var óselt af
ihveiti hér 30 júlí 1930, 131,057,-
. 519 mælar. í þessari upphæð
era taldir um 20 miljónir
; mæla af bandarísku hveiti. -
Hefir aldrei jafn mikið verið hér
af óseldu hveiti um þetta leyti
árs. Era tölur þessar teknar eft-
ir skýrslum W. Sanford Evans
StatsticaJ Service í Winnipeg,
sem áreiðanlegar eru taldar.
Þetta óselda hveiti og þessa árs
uppskera er því um það eins
mikil og uppskeran mikla 1928
var (en hún nam 566 miljónurn
mæla). Að því er þessa árs
uppskeru snertir, er hún því
ekki svo mikil, að áhyggjur
þurfi að gera sér út af henni, en
upphæð hveitisins, sem á hverju
ári er óselt, og alltaf eykst, er
að verða alvarlegt umhugsun-
arefni.
Til frekari fróðleiks og þessu
máli til sönnunar, skulu hér
birtar skýrslur yfir 10 sJ. ár, er
sýna greinilega að upphæð ó-
selds hveitis hefir ávalt farið
vaxandi . Ennfremur skal tekið
fram, að hér er aðeins átt við
canadiskt hveiti.
óselt hveiti
31. ág. 1920, 9,290,425 mælar
31. ág. 1921, 13,727,088 —
31. ág. 1922, 19,462,664 —
31. ág. 1923, 11,749,995 —
31. júl. 1924 45,158,819 —
31. júl. 1925 26,482,696 —
31. júl. 1926 36,350,483 —
31. júl. 1927, 50,765,435 —
31. júl. 1928, 77,626,071 —
31. júl. 1929, 104,383,221 —
31. júl. 1930, 111692,519 —
Hveitiverðið
Það hefir um frtt verið meira talað og
ritað á þessum síðustu og verstu tímum,
en lágverðið, sem nú er á hveiti. En um
það, hverjar orsakir séu til þess, virðist
mönnum ekki að isama skapi ljóst. Væri
það þó þess vert að gera sér grein fyrir
þeim, ef einhverja bót skal á því ráða. —
Lækninum, er iUa gengur að grafast fyr-
ir upptök meinsins, gengur, eins og að lík-
um lætur, illa að bæta það.
Allt hlýtur þetta þó að vera þeim Ijóst,
er mest hafa með sölu á hveiti að sýsla.
En hvað sem til kemur, er á þeim upplýs-
ingum legið. Bóndinn er engu nær en áð-
ur um það, þó að hann hafi nú orðið fyrir
stórhnekki af sölunni á framleiðslu sinni,
hvað næst muni taka við. Honum er að-
eins ráðlagt að framleiða og framleiða
sem mest, hvð sem hag hans af því líður.
Viðvíkjandi verði á hveiti hefir vana-
lega mikið verið lagt upp úr því, hvernig
uppskeruhorfurnar eru. Og nú, eins og
að undanförnu, hefir ein spáin og ágizk*
anin rekið aðra í því efni. í minnsta lagi
hefir verið áætlað, að uppskeran í haust
næmi 340 mlijónum mæla, en í mesta lagi
400 miljónum. Ef meðaltal yrði af þessu
tekið, til að byggja skoðun sína á, yrði þá
uppskeran um 370 miljónir mæla.
Skýrsla þessi skýrir sig sjálf.
Sölukreppan hefir smám sam-
an aukist og einna mest seinni
árin, þótt undarlegt megi heita.
eftir að hveitisamlagið tók að
starfa, sem á stefnuskrá sinni
hafði að koma á sem mestu sam
ræmi á milli eftirspurnar og
sölu á hveiti, til þess að afstýra
óeðlilegu verðfalli á því. Can-
ada virðist hafa tapað hveiti-
sölu í þeim löndum, er því reið
mest á að halda henni. Astæð-
an fyrir því er eflaust að miklu
leyti viðskiftastefna Canada við
þessi lönd, og stefna sú, er í
sölu á hveiti hefir verið fylgt.
, Og þar sem að hveitisamlagið
; hefir nú orðið umráð yfir 55^
eða meira en helmingi alls hveit-
is í Canada, verður það að bera
ábyrgðina á því, að sínu leyti,
hvernig komið er. Á hitt ber
einnig að líta, að hveitifram-
leiðslan hefir aukist til nokk-
urra muna í öðrum jlöndum. En
úr því er þó fremur lítið gert, í
þeim löndum, sem mest hafa
keypt áður af canadisku hveiti.
Þessi lönd hafa f þess stað keypt
Argentínuhveiti, og öllu öðru
fremur, hveiti frá Rússlandi.
Hve mikið að Rússland flytur
út úr landinu af hveiti, er ek’ki
hægt að ná í neinar skýrslur
um. En álit margra er, að það
sé skæður keppinautur annara
landa, er hveiti þurfa að selja
út um heim. En hvort sem svo
er nú eða ekki, er það ekki með
öllu ólíklegt, að ennþá sé til
markað-ur í öðrum löndum fyr
ir canadiskt hveiti, og að hveiti-
ræktinni hér sé ekki eins bráð
hætta búin, af of mikilli fram-
leiðslu, og ætla mætti, af á-
standi hveitimarkaðarins nú að
dæma . Hitt getur ekki dulist,
að í þann útlenda markað verð-
ur að ná aftur, og það hið bráð-
asta.
En þetta er hægra sagt en
gert. Eins og nú stendur á, er
ekki skýrt frá uppskerubresti í
neinu landi, og við það ’hveiti,
sem nú er óselt í öllum hveiti
ræktarlöndum heim-sins, sem
nemur 450 miljón-um mæla,
bætist nú þessa árs uppskera.
Að verð á hveiti ve-rði fyrst um
sinn -lágt, og allmikið lægra en
undanfarin ár, virðist því auð-
sætt. Og í raun og veru er það
1 fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og liinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
eitt af því undarlega, að Hveiti*
samlag Canada skyldi ekki fyr-
ir löngu hafa komið auga á,
þetta, og skyldi fyrir aðeins
hálfu ári síðan sitja af sér þá
sölu á liveiti, sem sjáanlegt
hefði átt að vera því, að ekki
yrði fyrst um -sinn aftur kostur
á. Að haga sölu á canadisku
hveiti eftir ástæðum, sem fyrir
henni eru út um heim, eða eft-
irspuminni, verður hér eftir að
vera athugað og meira til greina
tekið en gert hefir verið. En
sé það líka gert, er ekki ólíkJegt
að ná m-egi aftur í þann mark-
að, er Canada nú hefir tapað
eða farið á mis við. Auðvitað
fylgir því verðlækkun nokkur.
en það er sprsmál hvort að hún
hefði orðið eins tilfinnanleg og
' raun er nú á orðin, -ef í tíma
hefði betur verið fyrir því séð.
Hveitisalan hér er háaJvar-
legt mál. Og sé nokkur sá
maður hér tfl, sem bót getur
ráðið á henni, ætti hann að
vera til þess fenginn. Það gerir
ef til vill minnst til, hvort að
hveitisöJufélögin hér, eða Sam-
lagið eða sambandsstjórnin
gangast fyrir því, að útvega
slíkan mann. En eins og tekið
hefir áður verið fram í Heims-
kringlu, væri ef til vill greiðara
í fyrir sambandsstjómina, með
millilandasamningum sínum, en
nokkurntíma fyrir korn-sölufé-
lögin, að afla nýs markaðar í
útlöndum fyrir hveiti. En tiJ
þess að þa-u viðskifti gætu orð-
ið bindandi, yrði sambandsstjórn
in að hafa umsjón og ráð á sölu
hveitisins með höndum. Og hitt
er víst, að sambandsstjórainni
er eins vel treystandi til þess,
að velja bezta manninn, sem völ
er á til þessa, ein-s og nokkrum
einstaklingi eða félagi. Korn-
félögunum og Samlaginu finnst
nú ef til vill nokkur fómfærsla
fyrir þau í þessari hugmynd
felast, en það sem mestu varð-
ar í þessu máld, er að losa bónd-
ainn við þá fórnfæ-rslu, sem hann
hefir orðið fyrir í þessu sam-
bandi, og sem er sú eina raun-
verulega fórnfærsla, sem urn
er að ræða. Þetta virðist oss
langlíklegasta leiðin út úr ó-
göngu-num, hvort sem nokkur
samtök verða hafin til þess að
hún verði farin eða ekki.
Vesturfylkin þrjú hlupu und-
ir bagga eins og kunnugt er
með hveitisamlaginu, er í vörð-
urnar rak með hveitibirgðirnar,
sem óseldar voru af ársupp-
skerunni í fyrra. Þótt ýmislegt
mælti nú með því að þessi að-
stoð væri veitt, er það nú Ijóst,
að hún er ekki nein veruleg
lækning meinsins, sem græða
þurfti, því þörf á slíkri aðstoð
er eins mikil nú og þá. En nú
sjá fylbin -sér ekki fært að veita
bana aftur. Liggur sú ástæða
til þess, að það sem þau ábyrgð-
ust af uppskeru ársins 1929, er
enn óselt. Og hve langur tími
líður áður en það er selt, er bágt
að vita. Þess vegna eru fylkin
nú hrædd að binda sér frekari
byrðar á herðar. Lánsamning-
ur þeirra var gerður við sölu-
nefnd Samlagsins, og hveitið,
sem um var að ræða, var aðeins
það hveiti, ejr til sölunefndarinn-
ar var komið fyrir 1. ágúst 1930.
En nú hefir frézt, að 10 miljón-
ir mæla hafi sölufélaginu bo-r-
ist eftir það af þessa árs upp-
skeru. Hvort fylkin taka það
með í reikninginn, er ekki kunn -
ugt. En vérði sú raunin á, að
þau geri það, verða þau að
greiða eins dollars niðurborgun