Þjóðólfur - 30.10.1918, Blaðsíða 4

128
ÞJOÐOLFUR

owywyzt
c Gosdrykk]a og aldinsafagerðin

,SANITAS‘
í Reykjavík
mælir með vörum sinum. Notar að eins ný
aldini og beztu efni.
Alt vatn er dauðhreinsað og jafnan gætt hins
mesta hreinlætis í hvívetna.
Guðm. Björnson, landlæknir, er eftirlitsmaður.
Spyrjist fyrir um verð og biðjið um sýnishorn.

Skrítlur.
Dönsk fregn frá íslandi.
f nýkomnu dönsku blaði, „Fyns
Venstreblad", er birtur útdráttur
úr bréfl, sem sagt er, að einum
af lesendum blaðsins hafl borist
frá Laugabili á íslandi, Norðvest-
urlandinu. Er þar sagt frá því, m.
a., að Kaldator, héraðslæknir i
Armula við ísafjörð hafl geflð út
'fjölda fallegra tónsmíða. Síðan
stendur:
„Ekkja Sigurðar Jónssonar á
Laugabili gefur út í haust kvæða-
safn eftir sig, og heflr það hlotið
mikið lof höfuðskálda íslands —
m. a. fyrv. ráðherra Hannesar
Hafsteins.
Skáldskaparlöngun Guðmundar
Guðmundssonar virðist hafa mink-
að síðan rithöfundurinn tók að sér
ritstjórn blaðsins „Vísir" í Reykja-
vík.“
Skrifstofa og
afgreitsla þjððötfs
er í Hafnarstræti 16 (niðri). Op-
in virka daga kl. 1—4 e. h.
Par er anglýsingum veitt
móttaka og þangað eru menn
beðnir að snúa sér með alt sem
blaðið áhrærir.
keyptar hæsta verði
(hvor tegund fyrir sig) í
Voruhúsinu.
Vatnsaflið vinnur fyrir Sími 404.
bændur landsins. Símnefni: Álafoss.
Klæðaverksmiðj an
„Álafoss"
hefir þá ánægju að geta tilkynt sínum heiðruðu viðskiftaviuum,
að hún heldur áfram að vinna í fullurn gangl, og getur tekið
á móti afskaplega miklu af ull til vinnu í
lopa, plötu og band,
fyrir 1 æ g r i vinnulaun en tiltölulega nokkur önnur vinna fæst
unnin hér á landi.
Bændur! Það borgar sig eigi að nota handaflið til að
kemba. Látið Álafoss gera það — þér sparið stórfé með því.
Allar upplýsingar viðvíkjandi flutningum o. fl. fást hjá umboðs-
mönnum vorum.
Sendið því ull yðar strax til Afgreiðslu verltsrnlðjuimar
á Laugaveg 34, Reykjavík.
Klæðaverksmiðjan ,Álafoss‘, Rvík.
m
Arni Eiríksson
Saumavélar
með hraðhjóli
og verksmiðju-
ábyrgð til 10 ára.
Smávörur er snerta saumavinnu og hannyrðir,
I’votta- og lireinlætisvörur, beztar og ódýrastar,
Sænskir Primusar, primushansar og nálar.
14
í það hefir verið lögð, þvi að »astral-plan«, stjörnu-
sviðið, þýðir ekki í dulfræðum lífheim annara
hnatta. Hafa menn haldið, og halda að þeir »fari
úr líkamanum« sem þeir kalla og væru þó á ferð
á öðrum tilverusviðum. (»Astralplan« samsvarar
að miklu leyti því sem Swedenborg kallaði anda-
heim, mundus spirituum).
En það sem menn hafa haldið sína eigin sál, er
hafi yfirgefið líkamann og sé á ferð í andaheimin-
um, er í raun réttri annar maður, sem aðra stjörnu
byggir, og menn verða samvita við í svefni þannig
að þeim finst þeir sjálfir vera þessi annar maður;
fer þeim líkt og hinum svafða, sem segir: því er
verið að láta salt upp r mig, þó að það sé alls
ekki hans tunga sem salt kemur á, heldur tunga
svafnisins; hinn svafði er orðinn samvita eða sam-
sála öðrum manni. Það er engin furða þó að mönn-
um verði ógreitt að átta sig á þessu, meðan þeir á-
stunda ekki að læra að athuga slíkt sjálfir. En þegar
menn hafa áttað sig á þessu, þegar þeim er orðið
ljóst að það á sér stað sem eg nefni bioinduktion,
að einn líkami geiur magnast af annars sál, svo
að þeir verða samsála, sama »jegið« í báðum, þá
munu þeir sjá, hvernig vísindunum opnast svæði
sem menn hafa haldið að engum vísindum yrði
yfir komið. Mun hver uppgötvunin reka aðra, og
hver annari þýðingarmeiri fyrir inannlífið, þegar
komið er á þessa leið. Eitt af því sem menn verða
þá fljótir að skilja er það, hvers eðlis er sú tegund
af vitveiki sem kölluð er paranoia. ímyndanir hins
ruglaða eru nokkurskonar draumar, sem einsog
allir draumar, stafa af sálufélagi við annan mann.
15
Það er nokkurskonar paranoia þegar hinn svafði
finnur saltbragð ef salt er látið á tungu annars manns.
Og líkt er það með ímyndanir hins vitveika, hann
heldur að hann heyri og sjái það sem einhver annar
sér og heyrir í raun og veru; og þegar vitveikin kemst
á hæsta stig, heldur maðurinn að hann sé þessi
annar. Því miður hefir vitveikralækna ekki grun-
að hversu merkilegt rannsóknarefni þeir höfðu til
meðferðar; hafa þeir, sakir þess hve sálufræðin hefir
búið illa í hendurnar á þeim, verið iækna ófróðastir
á sínu sviði. En nú mun þetta fara að lagast. Mun
þess ekki iangt að bíða að byrjað verði að færa
sér í nyt þær athuganir sem eg hefi gert og fleiri
munu nú verða til að gera. Og sambandsfræðin
eða magnanarfræðin, mun líka kenna lækningarað-
ferðina. Þörfin á framförum í þessum efnum er
mikil, því að brjálsemi, einmitt sú tegundin sem
paranoia er kölluð, mun aldrei hafa orðið jafn al-
geng á jörðu hér og á þessum tímum.
Önnur veiki sem verður auðskilið hvers eðlis er,
þegar menn vilja nota sér uppgötvanir þær sem
hér ræðir um, er hysterían, móðursýkin, sem svo
er mjög rangnefnd. Veiki þessi byrjar oft þannig,
að manninn dreymir að hann verði fyrir áverka
eða slasi sig; og svo haldast verkirnir þegar hann
vaknar, þó að ekki verði séð að neitt sé að likam-
anum. Skýringin er sú, að maðurinn fær þátt í
veru einhvers sem er veikur eða meiddur, verður
honum samsála; þjáningar hins »hysteriska« eru
»induceraðir« af þjáningum einhvers annars.
Fröðleg athugun þessu til upplýsingar er i rit-
gerð eftir Máry Monteith, sem heitir Communica-