Morgunblaðið - 30.11.1976, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. NÓVEMBER 1976
37
Magnús Ólafsson: „Neta-
gerð“
Jón Dahlmann: Gunn-
ar í „Von“ og frú Mar-
grét Gunnarsdóttir
Jón Dahlmann:
Þvottalaugar
öxiskipuleggjara —
eöa af mannfólkinu í -
bænum við leiki og
störf. Þær myndir,
sem birtar eru hér,
tilheyra allar þess-
um gamla hluta sýn-
ingarinnar og skýra
sig að mestu leyti
sjálfar.
Jón Dahlmann: „Sunlight Soap“
— við Geysi
Reykjavíkurbær skömmu eftir sfðustu aldamót. Horft frá Grjótaþorpi upp
Austurstræti og Bakarabrekkuna.
Blásara-
kvöld
ÞAÐ hefur lengi verið venja
hjá áhugamönnum um kamm-
ertónlist að flokka hana aðal-
lega, eða það besta af henni,
sem strengjatónlist, en blást-
urshljöðfæratónlist hefur aft-
ur á móti lent að mestu leyti í
lakari flokka. Þessi skipting
var skiljanleg fyrr á tímum,
þegar blásturshljóðfæri voru I
bókstaflegri merkingu að
verða til og sömuleiðis þær
breytingar, sem nútimaleik-
tækni byggist á, voru að koma i
notkun og tónskáld þá vart til-
búin að fella þessa nýju tækni
að tónhugmyndum sínum.
Aldamótatónskáldin lögðu
áherzlu á notkun blásturs-
hljóðfæra, enda buðu þau upp
á lítt þekkta möguleika til blæ-
brigðasköpunar og öfluðu tón-
skáldum tækifæra til endur-
nýjunar á tónstíl sínum. Það
má vera að þeir sem áhuga
hafa á kammertónlist, laðist
Tðnllst
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
einkum að tónlist klassísku
meistaranna og séu lítið gefnir
fyrir nýrri tónlist. Eitthvað er
það nú brenglað sjónarmið, að
staðna í á þann hátt, þvi þróun
tónlistar er mál sem tónlistar-
áhugamenn mega ekki leiða
hjá sér, því annars er hætta á,
að þeir hrökkvi upp úr draum-
um sínum við það, að búið er
að „Imbaritma" alla tónlist, og
að listrænt markmið framtið-
arinnar verði rigbundið og ein-
skorðað við Imbahristihvötina.
Ef Imbahristingurinn verður
eina markmið tónskapenda og
aðrar víddir látnar þoka fyrir
einokandi og fábrotnum
siberjanda, er hætt við að þeir,
sem nú eiga erindi við klass-
Iska tónlist telji sér úthýst,
þegar slagkraftsmaskinan
verður farin að keyra áfram
alla sinfóniska tónlist og eng-
inn nennir að hlusta á hana
nema hann geti hrist sig eftir
hljóðfalli hennar. Þessi Imba-
hristingsmengun er ekki bara
stundarfyrirbæri. Hún gegn-
umsýrir allt samfélag nútim-
ans, er keyrð áfram af fé-
græðgi ög á aðild að afsiðun
samtíðarinnar. Það er sterkt
samspil milli tónlistarneyzlu
og hegðunar manna.
Imbahristingssmekkurinn
er mjög útbreiddur og má
segja t.d. að sjónvarpið sé hel-
sjúkt af þessari vinsældapest,
enda er hlaupið á eftir hvaða
imbaprumpi sem á boðstólnum
er. Önnur tónlist er ekki til
samkvæmt mati þessara sjúkl-
inga og jafnvel ekki áhugi fyr-
ir henni sem fréttaefni. Frétta-
menn og listrænt þenkjandi
starfsmenn fjölmiðla, sem nú
segjast hafa brennándi áhuga
á að betrumbæta samfélag
okkar, mættu hugleiða að hve
miklu leyti sú afsiðun, sem
þeir þykjast vera að berjast
við, er studd af lélegri listfró-
un, skrumskælingum og fyrir-
litningu á öllu sem er gott og
fallegt.
pegar fréttastofa sjónvarps-
ins hefur ekki aðstöðu til að
láta þess getið, að ungt fólk,
sem á timum hagsmunatog-
streitu, hefur tima tl að fást
við fagrar iþróttir, er það ekki
vegna þess að slikt sé ekki
fréttaefni, heldur að þeir eru
blindaðir af Imbaæðinu, blind-
ir og sljóir á allt sem ekki
vekur með þeim Imbahrist-
ingsgleði. A sama iíma og fjall-
að er um Imbatónlist i fjöl-
miðlum eins og hún sé undur
og stórviki, með þvílíkum
uppitektum að „menn mega
fara að vara sig“, er varla pláss
Framhald á bls. 40