Morgunblaðið - 10.08.1975, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. AGtJST 1975
33
stinga henni síðan í ofninn. Eft-
ir góða stund tók Guð kökuna
út úr ofninum, en komst þá að
raun um að kakan var ekki
nærri nógu vel bökuð, hvit og
ræfilsleg og því henti hann
henni i norður og þar með varð
hviti kynstofninn til. Guð gerði
nú aðra tilraun og hnoðaði deig
í nýja köku, setti hana i ofninn
og lét hana bakast vel og lengi.
Þegar hann tók kökuna út úr
ofninum var hún kolsvört og
viðbrennd og alveg ómöguleg
kaka aó dómi Guðs. Hann henti
henni því til suðurs og þar með
urðu svertingjarnir til. Þegar
Guð hafði síðan hugsað málið
og iært af mistökum sínum setti
hann þriðju kökuna i ofninn og
þegar hann tók hana út var hún
hvorki of hvít né of svört og nú
var Guð ánægður. Fyrsti
amharinn var kominn á legg og
Guö setti hann á hátind heims-
ins, Eþiópíu, til þess að
kynflokkurinn stæði næst hon-
um og elsku hans og síðan fylg-
ir sögunni að allir amharar séu
afkomendur drottningarinnaf
af Saba og Salómons konungs,
en kunnug er skyndiheimsókn
hópuðust þeir allir að okkur og
vildi hver leigja sitt tæki. Þetta
tókst þó slysalaust um síðir og
við báðum ökumann okkar að
aka til norsku kristniboðs-
stöðvarinnar í þorpinu. Hann
hélt nú það en skildi auðsjáan-
lega ekkert hvað við vorum að
tala um því hann tók nú að
keyra hringi í þorpinu hinn
glaðklakkalegasti á svip. Við
létum okkur vel líka, því það
var gaman að fylgjast með
bæjarbragnum, en Ioks sáum
við húsaþyrpingu sem gat verið
norska stöðin, héldum þangað
og höfðum hitt á rétta staðinn.
Þar hittum við Jóhannes,
fagnaðarfundir, og síðan haldið
af stað í bíl hans inn í Afríku
áleiðis til Arba Minch. Við
stöldruðum við um stund á leið-
inni i frumskógi og þar hittum
við ungan amhara sem
Jóhannes ræddi við. Jóhannes
spurði hann hvort hann ætti
land. Amharinn sagðist hafa
séð land sem hann ætti að fá
úthlutað úr landi fyrrverandi
landeiganda sem hann hafði
unnið hjá, en hann var ekkert
viss um hvenær hann myndi
Texti & myndir
Árni Johnsen
Bruggsölukonurnar á þorps-
torginu ( kring um potta sfna
og kirnur.
Kaupmaður ( iitlu þorpi sýnir
varning sinn.
drottningarinnar að hitta
Salómon á sinni tið.
Áfram skrölti rútan og við
nálguðumst nú óðfluga þorpið
þar sem við ætluðum úr á miðri
leið til Arba Minch sem er
nálægt miðlinu Afríku um 500
km sunnan við Addis Ababa.
Samferðamenn mínir kvöddu
mig með handabandi og ég sá
það síðast til þeirra að það var
verið að stafla í rútuna, þvi nýir
farþegar höfðu slegist í hópinn.
Við vorum eins og hálf illa
gerðir hlutir i kösinni á rútu-
bílastöð þorpsins, því þar voru
engir nema heimamenn og þeir
töluðu aðeins sitt eigið mál. Við
leigðum okkur um síðir hest-
kerru og kostaði það talsvert at,
þvi þegar ökumennirnir sáu að
við ætluðum að Ieigja kerru,
fara að rækta þá spildu á ný.
Einhverntíma, sagði hann, og
lallaði inn í skóginn, saddur
'eftir matinn sem við höfðum
gefið honum.
Þetta var sunnudagur og i
einu þorpinu sem við ókum i
gegn um sátu allir þorpsbúar á
torginu þar, öllu heldur mold-
varpanum. Þeir voru mörg
hundruð, sumir sátu á sinum
stað, en flestir virtust vera
þarna af gömlum vana. Það
kraumaði í bruggpottunum og
margir voru nokkuð drukknir,
en drykkjuvandamál er þarna
mikið. Allir voru þó vinsamleg-
ir, enda Jóhannes þekktur um
þetta land fyrir að gera hið
ótrúlega, lækna fólk.
Við Jóhannes gengum þarna
um góða stund, en síðan
héldum við aftur að bilnum. Þá
sáum við að hópur heima-
manna, sem allir voru fremur
fáklæddir, hafði safnazt saman
i kring um konuna mína, sem
hafði gengið upp i þorpið, og
þeir hlógu alveg ofsalega. Við
sáum að hún brosti hin vand-
ræðalegasta á móti og reyndi að
tala við þá. Það gekk ekki vel,
en einn kunni hrafl í ensku og
hann gat komið henni i skilning
um að þorpsbúar væru að hlæja
að tánum á henni, slíkar tær
höfðu þeir aldrei séð, þær voru
með rauðar neglur. Nokkrum
dögum síðar í öðru þorpi vorum
við spurðir að þvi hvar konan
með rauðu neglurnar væri.
Eftir skemmtilega dvöl I
þessu frumstæða þorpi, héldum
við af stað sem leið lá inn að
miðri Afriku til. islenzks
heimilis, með steinöld allt um
kring.
Lög nr. 40 fr6 23. april 1968; 21. grein: „Dómsmálaráðherra setur
nánari reglur um ökutækjaskrð, skráningu og afskráningu ökutækja.
Hann getur og fyrirskipað skráningu á reiðhjólum og ákveðnum
tegundum vinnuvéla og tengitækja".
Lög og
reglur
Hverjir borga sektir? Þeir, sem eru
svo óheppnir að lenda í radarnum
falda? Þeir, sem ekki aka fínustu
bilunum??? Þeir, sem ekki eru verðir
laganna? Þeir sem ekki eru sendi-
ráðsstarfsmenn?
Maður nokkur ók frá lögreglu-
stöðinni við Hverfisgötu eftir að
hafa greitt þar kr 3000 i sekt
fyrir að hafa verið sagður aka
eftir Háaleitisbraut einhvern til-
tekinn dag með 85 / klst
hraða skv óáreiðanlegri
radarmælingu Maðurinn ók eftir
Skúlagötu i vetur á eftir lögreglubif-
reið, sem heita átti i venjulegum
akstri þar eð hún notaði hvorki blikk-
andi viðvörunarljós né sírenu. Öku-
hraðinn var 70 — 80 km/klst
Hvað með hámarkshraðann? Var
nokkur stöðvaður fyrir of hraðan
akstur? Nei, aldeilis ekki. Sami mað-
ur hefur i tvigang ekið eftir Breið-
holtsbrautinni á eftir lögreglubifreið
á 90 km/klst hraða án þess að um
neyðarakstur væri að ræða
Fyrsta spurningin, sem skýtur
upp kollinum við slíkar aðstæður, er
hvers konar forréttindabúningur það
eiginlega er, sem verðir laganna
Öryggisbíll. Eykur hann öryggið I
umferðinni?
Komnir til ára sinna þessir Ætla
mætti að umferSarlögin væru lítiS
yngri.
klæðast? Minnið rekur til kvikmynd-
ar er sýnd var hér fyrr á árinu í einu
kvikmyndahúsanna um verði lag-
anna í einu ákveðnu landi. Myndin
var langt frá þvi að vera islenzk, en
við erum kannski ekki eins víðs fjarri
spillingunni og sumir vilja vera láta.
i þeirri kvikmynd virtust lögin alls
ekki ná til þeirra, sem laganna áttu
að gæta . . .
Hvernig er siðan hægt að ætlast
til að menn beri virðingu fyrir lög-
um, þar sem ejeki einu sinni verðir
laganna ganga á undan með góðu
fordæmi.
Hér er hins vegar alls ekki verið
að veitast að Iþgreglunni, sem slikri
fyrir umrædd atriði, heldur kerfinu,
sem við sjálf búum við og höfum
skapað og steypt fast i mót Miklu
algengara er að sjá lögreglubila
halda niðri umferðarhraðanum
heldur en hitt.
Mergurinn málsins er hins vegar
sá að umferðarlögum okkar þarf að
breyta. Hámarkshraðinn er of lágur,
eftir honum er almennt ekki farið
Hann er bara einhvers konar við-
miðun. Margir virðast sammála um
að hámarkshraðinn sé og lágur en
enginn vill ganga á undan með að
reyna að fá hann hækkaðan
Það er hins vegar ekki einungis
hraðinn, sem úr lagi er heldur um-
ferðarmenningin margumrædda, en
hún er í raun ekki til
Ökukennslan er á lágu stigi og
nauðsynlegt er að ökukennarar séu
betur menntaðir og æfingarsvæði
þarf að koma upp Slikt æfingar-
svæði mætti nota bæði til kennslu
og síðan fyrir áhugaklúbba um hrað-
akstur þess utan, ef leyfi fyrir slíkt
fengist einhvern tíma í þessu landi
Að maður tali nú ekki um fjármagn.
Þá þ'arf endurskoða rækilega
Framhald á bls. 37