Morgunblaðið - 29.01.1946, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagjur 29. jan. 1946
ilý framhaldssaga — Spennandi — Skemtileg
.........................................................
ÁST
| Cfr,,
C-
kiiiiiuiuiiuuiuumiiiuuiiuuuiiuuiiiumiiiiiiiuiiiiuuiimiuiirituuiiiiiiiiuuimiiiiiiiiiuiiiiuiiuuuiuiiuiiiuuimiMuiuiimiiiiuiiiniuuiliuimuuuiuuiiiMiuiiiiuuir
í MEIIMUIU
JJaulor CJatdu/e//
3. dagur
Fylgist með frá byrjun
Stöðvarstjórinn hristi höf-
uðið. „Vagninn myndi aldrei
komast hingað 'í þessu veðri.
Það er langbest fyrir ykkur, að
fara með Watson.“ Hann gekk
að hitamælinum. „Frostið er alt
af að áukast. Nú er hann kom-
inn niður í fimmtán gráður“.
„Hm — það lítur ekki út fyr-
ir, að við eigum annars úr-
kosta, en fara með þessum
Watson“, sagði Jerome, þungur
á brúnina, og dustaði um leið
með mikilli varfærni kusk af
erminni sinni.
Stöðvarstjórinn horfði for-
vitnislega á hann. — Þetta
hlaut að vera sonurinn, sem
undanfarin ár hafði verið á sí-
feldum flækingi um Evrópu og
Ameríku, og hafði orð á sjer
fyrir að vera gjálífur og eyðslu
samur. Hann var víst listamað
ur. Hann lítur út fyrir að vera
geðillur, hugsaði stöðvarstjór-
inn með sjer. Hann er fínn með
sig, og glæsilega búinn —*■ ekki
vantar það, klæddur í loðkápu
eins og kvehmaður, í gljáfægð-
um stígvjelum, með gullbúinn
göngustaf. Jamm — það er stór
borgarbragur á honum, en jeg
er viss um, að hann er skap-
vondur. Hann er dökkur í and
liti, eins og hann hafi unnið
erfiðisvinnu undir berum
himni — og svona líka þveng-
mjór. Hann heldur sjálfsagt, að
það sje karlmannlegt, að hafa
svona hvítar hendur, prýddar
gullhringum. Jeg kannast við
hörundslit hans. Jeg hefi áður
augum litið drykkjumenn.
Jerome starði hugsandi í eld
irin. Hann sneri sjer ekki við,
en sagði rólega: „Jeg vona, að
yður geðjist vel að því, sem
þjer sjáið, maðijr minn“.
Stöðvarstjórinn kafroðnaði.
Jim glotti illkvitnislega.
„Þjer verðið að afsaka, herra
minn“, stamaði stöðvarstjór-
inn vandræðalega. „Jeg var
bara dálítið forvitinn. .. . “.
„Reynið þá í guðs bænum, að
svala forvitni yðar!“
Jerome reis á fætur, og gekk
út að glugganum. Stöðvarstjór
inn tók eftir því, að hann var
örlítið haltur á hægra fæti. •—
Hann hafði víst verið liðsfor-
ingi í stríðinu og særst. — Hann
gekk eins og hermaður — hann
var axlabreiður eins og hermað
ur. En hann hafði áreiðanlega
verið óvæginn við undirmenn
sína.
Jerome starði út um glugg-
ann. Svo fór hann að flauta, og
settist aftur á bekkinn. — Hann
krosslagði fæturna, óg brosti
vingjarnlega framan í stöðvar-
stjórann.
. „Eigið þjer heima í Rivers-
end?“ spurði hann.
„Já, herra“.
Jerome hristi höfuðið. „Jeg
hefi að vísu verið lengi að heim
an — en það er dálítið skrítið,
að jeg skuli ekki muna eftir
yður“.
„Jeg átti heima í Thornton-
ville, þangað til frændi minn
dó“.
Jerome fannst hann kannast
við nafnið. „Thorntonville". -—
Hann þagnaði. „Þá hljótið þjer
að kannast við ungfrú Maxvell
— unnustu frænda míns, Al-
freðs Lindsey?"
Stöðvarstjórinn færði sig
nær. „Já — hvort jeg kannast
við hana. Það er mjög glæsileg
og falleg stúlka — sem margir
dást að“. Það var einhver
hreimur í rödd hans, sem
Jerome geðjaðist ekki að. —
Hann gretti sig, sneri sjer und
an, og tók aftur til við að blístra
• Nú heyrðust dunur miklar
og dynkir fyrir utan dyrnar cf
andartaki síðar var þeim hrunc.
ið upp. Inn kom stór og hrika-
legur náungi, fannbarinn, og
bölvaði ógurlega. Kalli stökk á
fætur og gelti í ákafa.
Stöðvarstjórinn sneri sier
að komumanni. „Þú ert þá
kominn, Bill. Ferðu aftur heim
í kvöld?“
Bill Watson góndi á ókunnu
mennina tvo, með opinskárri for
vitni. „Já. Jeg er tilneyddur.
Gamla konan er að sálast úr
gigt, og getur ekki mjólkað
kýrnar í fyrramálið“.
„Þessir herramenn hjerna
þurfa að komast til Uppsala. —
Það átti að sækja þá hingað,
en enginn kom. Geturðu tekið
þá með þjer í vagninum?"
Bill hristi höfuðið. „Það er
ekki hægt. Þeir myndu frjósa í
hel á leiðinni. Best fyrir þá að
bíða til morguns. Þá er hægt að
senda sleða eftir þeim“.
Jerome reis á fætur. „Við
ætlum að koma með þjer, Bill,
ef þú hefir ekkert á móti því“.
Vagninn barðist á móti hríð-
inni. Farþegarnir tveir sátu
þjett saman. Það heyrðist ekki
mannsins mál fyrir dyninum í
veðrinu. Jerome bölvaði með
sjálfum sjer. Það hafði verið
óðs manns æði að leggja út í
þetta ferðalag. Hann myndi á-
reiðanlega liggja í lungna-
bólgu á morgun — ef hann
kæmist þá lifandi á leiðarenda.
Hestarnir voru að örmagnast
af þreytu. Bill Watson veifaði
svipunni og kallaði til þeirra
hvatningarorð. Hann þjáðist
með þeim. Hann sagði Jerome
það, áður en þeir lögðu af stað,
að hann treysti sjer ekki til
þess að aka upp hæðina. Þykt
íslag væri undir snjónum. Vagn
inn kæmist aldrei upp brekk-
una. Þeir yrðu að fara fótgang-
andi.
Jerome hafði ekki komið til
Riversend í fimm ár. Þá hafði
hann dvalið heima, meðan hann
var að ná sjer eftir sárið, sem
hann hlaut í stríðinu. Þegar
hann ræddi við kunningja sína
um Riversend, var hann vanur
að segja, að það væri ömurleg-
asti staðurinn á öllum hnettin-
um. Á meira en þrjátíu árum
hafði íbúatalan þar tæplega
tvöfaldast, þó að borgir hefðu
sprottið upp eins og gorkúlur
alt í kring.
Hvað var bogið við Rivers-
end? Jerome vissi það ekki. Ef
til vill var ástæðan sú, að mið-
stjettin þar var heimsk og
þröngsýn, þoldi engar breyt-
ingar. Á meðan styrjöldin stóð,
hafði til dæmis fjelag eitt ,,út-
lent“ komið fram með óskir
um að reisa verksmiðju þar, til
þess að framleiða ábreiður fyr-
ir herinn. Eftir miklar umræð-
ur afrjeðu landeigendurnir að
neita um leyfi til byggingarinn-
ar. Fjölskylda Jerome, sem átti
bankann, hafði átt drjúgan þátt
í því. Jerome hugði ástæðuna
þá. að ráðamennirnir á staðnum
hefðu verið hræddir um, að
verkamennirnir á bæjunum og
í þorpinu kynnu að hafa orðið
„dutlungafullir“, vegna hinna-
góðu launa, sem verksmiðjan
hefði greitt, og þannig orðið
vinnuveitendum til óþéeginda.
Það var eigendum stórjarð-
anna til mikils yndis, hve á-
standið í þorpinu og á bæjun-
um minti á hið forna Ijensskipu
lag. Það virtist ekki eiga fyrir
Riversend að liggja að taka
nokkrum breytingum á ókomn-
um árum. Þar höfðu menn að-
eins eitt áhyggjuefni: unga
fólkið sýndi óhugnanlegan á-
huga á því að fara til fjarlægra
borga og bæja. Það var vitan-
lega nýja járnbrautin, sem átti
sök á því. Eigendur Riversend
höfðu barist hetjulega gegn
henni, og horfði vænlega um
sigur fyrir þá, þangað til gamli
maðurinn, William Lindsey,
reis alt í einu upp, öllum að ó-
vörum, og krafðist þess, að járn
brautin yrði lögð í gegnum
þorpið. Þetta vakti mikla furðu
meðal vina hans. Árum saman
hafði hann látið kjörson sinn,
Alfreð, ráða öllu. Það var að-
eins í þetta eina sinn, að brost-
in rödd hans heyrðist. Hann
neitaði að gefa nokkra skýringu
nje ræða málið. Og hann hafði
ekki framar skift sjer af mál-
efnum bankans.
Jerome hafði veríð heima
meðan á deilu þessari stóð, og
haf?fi skemt sjer konunglega.
Hann hafði unun af því að sjá
fósturbróður sinn bugaðan, þó
að Alfreð væri ekki þannig gerð
ur, að hann ljeti vonbrigði sín
í Ijós. En hann var ekki alveg
skyni skroppinn, og hann hafði
sterkan grun um, að Jerome
hefði átt sinn þátt í því, að
járnbrautin var lögð í gegnum
Riversend. Gámli maðurinn
unni syni sínum, og þótt Alfreð
harmaði það ekki, fjell honum
miður, að frændi hans skyldi
hafa svo mikið vald yfir föður
sínum. Hann var sannfærður
um, að þau áhrif gætu ekki
verið til góðs. Hvernig mátti
það vera? Jerome var eigin-
gjarn, eyðslusamur, lastafullur,
blygðunarlaus. Alfreð var sann
færður um, að Jerome væri
hjartanlega sama um, hvernig
fólkinu í þorpinu vegnaði. Hann
hefði aðeins "gert þetta vegna
einhverra dutlunga. — Ef til
vill hafði hann rjett fyrir sjer
í því. —
Stríðsherrann á Mars
renyjaiaya
Eftir Edgar Rice Burrough*.
124.
Þeir rjeðust á mig allir þrír í einu, og jeg hefði sjálfsagt
fallið fljótlega, nema vegna hepni minnar. Sá fremsti af
vörðunum reyndi að krækja sverði sínu í hægri hlið mjer,
eftir að þeir allir þrír höfðu hrakið mig upp að veggnum,
en um leið og jeg skaust til hliðar, flæktist krókurinn á
sverði hans í spjótsköptum sem hjengu á veggnum.
Áður en hann gat losað sverð sitt, hafði jeg rekið hann
í gegn, og svo beitti jeg þeirri aðferðinni, sem hefir bjarg-
að mjer oft og mörgum sinnum, þegar illa hefir litið út,
— jeg hóf geysta sókn gegn þeim tveim, sem eftir stóðu,
neyddi þá til þess að hopa, með því að láta höggum og
lögum rigna yfir þá, uns þeir voru í vandræðum og orðnir
dauðskelkaðir.
Þá fór annar þeirra að hrópa á hjálp, en það var of seint
til þess að geta bjargað þeim.
Jeg hafði nú örlög þeirra í hendi mjer, og hrakti þá um
herbergið, uns þeir voru komnir þangað, sem jeg vildi
hafa þá, — þar sem hinir hlekkjuðu náðu til þeirra með
vopnum sínum. Og fyrir þeim fjellu þeir báðir. En hróp
þeirra höfðu ekki verið árangurslaus, því nú heyrði jeg
þeim svarað fyrir utan, jeg heyrði menn ko*ma hlaupandi
og glamra í vopnum þeirra, einnig fyrirskipanir foringja.
„Dyrnar, John Carter“, hrópaði Tardos Mors. „Fljótur
að loka dyrunum, Carter!“
Jeg gat þegar. sjeð varðmennina út um dyrnar, og eftir
skamma stund yrðu þeir komnir að þeim. Jeg stökk að
dyrunum og skelti hinni þungu hurð aftur með braki.
„Slagbrandinn fyrir“, hrópaði Tardos Mors.
Jeg reyndi að setja hann fyrir, en hann vildi ekki bifast.
„Lyftu honum svo lítið fyrst“, hrópaði einn hinna rauðu
manna.
Jeg heyrði nú að gulu hermennirnir hlupu upp stigann
og að dyrunum. Og jeg lyfti slagbrandinum og skaut hon-
um fyrir hurðina, einmitt í því að hinn fremsti af vörð-
unum henti sjer á hana.
MARGAR sögur fara af Win-
ston Churchill á stríðsárunum
og meðal annara ein um heim-
sókn hans til Roosevelts for-
seta.
Churchill var boðið til dvalar
í Hvíta húsinu og þáði hann
það fegins hendi. Honum voru
fengin vistleg herbergi til um-
ráða og þótti þeim tvíbýlið
þægilegt, Roosevelt og Churc-
hill, enda var margt, sem um
þurfti að ræða, og þá á öllum
tímum dags.
Churchill er vanur því að fá
sjer heitt bað, til þess að ná úr
sjer þreytunni, og ekki breytti
hann þeirri venju meðan hann
var gestkomandi í Hvíta hús-
inu.
Dag nokkurn var hann ný-
kominn úr baði og gekk um
gólf í herbergi sínu alsnakinn
og blaðaði í einhverjum skýrsl-
um, sem honum höfðu borist,
þegar Roosevelt kom alt í einu
inn itil hans í hjólastól sínum.
Flestir skyldu halda, að
Churchill hefði orðið feiminn
að vera svona berstrípaður í
viðurvist æðsta manns Banda-
ríkjanna. Svo var þó ekki. Hann
sneri sjer að forsetanum bros-
andi og sagði:
„Herra forseti, eins og þjer
sjáið, hefi jeg als engu að leyna
fyrir yður“.
Meðan Churchill var forsæt-
isráðherra þótti það sýnt, að
þéir mundu margir, sem sjá
vildu hann dauðann. Hafði
hann því um sig sjerstakan
hervörð og var í því liði ein
sveit loftvarnamanna með loft-
varnabyssu og öllum tilheyr-
andi útbúnaði. Ferðaðist sveit
þessi með honum, hvert sem
hann fór, og var gamli maður-
inn hreykinn af liðsafla sínum
og vildi láta bera mikið á byss-
unni.
Loftvarnasveitin bar þó ekki
tilætlaðan árangur. Hafði ver-
ið gengið út frá því sem vísu,
að Churchill mundi fara í loft-
varnabyrgi sitt, þegar hættu-
merki voru gefin, en mönnum
til mikils hugarangurs var langt
frá því,, áð þær vonir rættust.
Strax og loftvarnamerki voru
gefin, þaut forsætisráðherrann
að vísu upp frá skrifborði sínú
— en i stað þess að fara niður
í kjallara, hljóp hann sem fæt-
ur tóguðu upp á þak og stóð
þar og fylgdist með orustunni,
hvað sem á dundi. Var það aS
lokum tekið til bragðs, að gefa
engin loftvarnamerki í þeirri
byggingu, sem Churchill var í,
enda þótti af tvennu illu betra
að hafa hann við skrifborð sitt
en uppi á þaki, þegar á loft-
árásum stóð.