Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1937, Síða 79

KVÖLDVAKAN Á BJARGI
61
augnaráð þess segir: Það er ekki
verið að bjóða okkur slíkan mat, eða:
Þetta hefði nú fremur átt að fara
°fan í okkur. Augnaráð þess fer
ekki framhjá Rönku gömlu. Það
hneyxslar hana ekki vitund. Þvert
á móti. Henni finst það alveg von-
legt, og hún hugsar: Það er ekki að
furða, þótt fleirum en mér finnist
nóg um, þegar farið er að tæta það
bezta úr björginni í þessa líka flæk-
inga.
Sigga fer að ympra á því, hvort
húsbóndinn ætli ekki að lesa upp-
hátt eða kveða rímur. Gamli maður-
'nn sem er að vinna hrosshárið
ieggur það til mála, að kveðnar séu
Svoldai'rímur. Aðrir vilja láta lesa
npp úr íslendingasögunum. En enda-
lokin verða þau að rímurnar eru
teknar. Einar hefir breiða og
dimma rödd, sem hljómar vel og
yfirgnæfir rokkhljóðið og draghljóð
hambanna.
Ljóshærða telpan situr á insta
núminu og tekur ofan af ull. Hún
verður að taka á af öllum sínum
hröftum til þess að reita toglagðana
°g vandlega verður hún að gæta þess
að ekkert af þelinu slæðist með.
Lugur hennar hefir nú í dag beinst
mn á nýjar brautir. Hún er stöðugt
að hugsa um huldufólkið og líf þess
1 klettunum, sem fyrir manna sjón-
um eru bara harðir og líflausir klett-
ar- En eftir því sem Ranka gamla
°& fleiri segja, þá eru þeir bústaðir
huldufólksins. Þarna lifir það og
hnærist eins og við hér. Þar fæðast
h’til börn og þar deyja gamlar mann-
eskjur og þetta gerist allt inn í lok-
llðum klettum.
’ð hlið ljóshærðu telpunnar situr
há og grönn stúlka, 17 ára. Hár
hennar er svart á lit og er fléttað í
tvær fléttur, sem leggjast niður
eftir bakinu. Hún er föl í andliti
með dimmblá og dreymandi augu.
Yfir henni hvílir mýkt og fúsleiki
æskunnar, þeirrar æsku, sem ekkí
hefir enn mætt neinum árekstrum.
Þessir óhörðnuðu drættir, sem ekki
eru fullmótaðir, sýna ljóslega að hér
hefir enn ekki reynt á neinskonar
átök. Hún hefir óhindrað þroskast
eins og blómið, sem sýgur frjóvgun
hinnar svölu moldar, sem teygar í
sig dögg himinsins og breiðir blöð
sín út mót vermandi sólargeislanum.
Hún situr álút og grúfir sig yfir
ullarlagð, sem hún greiðir úr með
hinum smágerðu hvítu fingrum. —
Þetta verk hentar henni vel. Hún
getur unnið það án umhugsunar. Og
hugur hennar dvelur ekki við þel-
lagðana. Rímna kveðskapurinn fer
framhjá henni. Rokkhljóðið, urg-
andi draghljóð kambanna, þyturinn
af snældu gamla mannsins, og tif-
hljóð prjónanna, allt er þetta eitt-
hvað, sem gerist án þess hún viti
eiginlega af því. Það er aðeins
ómurinn af þessum mismunandi og
ólíku hljóðum, sem stöku sinnum
berst að eyrum hennar, eins og eitt-
hvað úr langri fjarlægð.
Hugur hennar leitar út fyrir þrönga
baðstofu og þétta torfveggi. Hann
staðnæmist við dökkhærðan svein,
með hrokkið hár og breiðan hnakka,
og snör, þunglyndisleg, gráblá augu,
sem draga og seiða með einhverju
töframagni. Svo sterk eru þessi
augu að hún er neydd til þess að
standa kyr og horfa í þau hvar sem
hún er stödd og jafnvel í sjálfri
kirkjunni. Á meðan sálmasöng-
urinn hljómar gegn um kyrðina,