Tíminn - 04.02.1984, Blaðsíða 8

8
LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1984
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn.
Framkvæmdastjóri: Gísli Sigurósson. Auglýsingastjóri: Steingrímur Gislason.
Skrifstofustjóri: Ragnar Snorri Magnússon. Afgreiðslustjóri: Sigurður Brynjólfsson.
Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson, Elias Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi: Oddur V.
Ólafsson. Fréttastjóri: Kristinn Hallgrimsson.
Umsjónarmaður Helgar-Tímans: Atli Magnússon. Blaðamenn: Agnes Bragadóttir,
Bjarghlldur Stefánsdóttir, Baldur Kristjánsson, Friðrik Indriðason, Guðmundur Sv .
Hermannsson, Heiður Helgadóttir, Jón Guðni Kristjánsson,
Jón Ólafsson, Kristín Leifsdóttir, Samúel Örn Erlingsson (íþróttir), Skafti Jónsson.
Útlitsteiknun: Gunnar Trausti Guðbjörnssson.
Ljósmyndir: Guðjón Einarsson, Guðjón Róbert Ágústsson, Árni Sæberg. Myndasafn:
Eygló Stefánsdóttir.
Prófarkir: Kristín Þorbjarnardóttir, Flosi Kristjánsson, Guðný Jónsdóttir
Ritstjórn skrifstofur og auglýsingar: Síðumúla 15, Reykjavík. Sími: 86300. Auglýsingasími
18300. Kvöldsímar: 86387 og 86306. ‘
Verð í lausasölu 20.00, en 22.00 um helgar. Áskrift á mánuði kr. 250.00.
Setning og umbrot: Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent hf.
Umgengnin við
náttúru landsins
■ Það er virðingarvert hjá Ferðamálaráði áð hefjast
handa um nýtt átak til að vekja athygli innlendra og
erlendra ferðamanna á mikilvægi þess að virða og vernda
viðkvæma náttúru landsins:
Tilgangurinn með þessu átaki er fjórþættur:
1. Að vekja athygli á viðkvæmri náttúru landsins.
2. Að leiðbeina um góða umgengni
3. Að vara við hvers konar náttúruspjöllum.
4. Að tryggja að framfylgt verði lögum og reglum um
umgengnishætti.
Átakið hefst með samkeppni um slagorð, sem verður
rauði þráðurinn í öllu því starfi, sem framundan er.
Slagorðin eiga, á einfaldan og skýran hátt, að minna á
megintilgang átaksins. Textinn verður að vera stuttur og
hnitmiðaður, og auðvelt að snúa honum yfir á önnur
tungumál.
Sérstök verðlaun verða veitt fyrir beztu slagorðin.
Sú tillaga um slagorð, sem valin verður, mun sjást víða.
Útbúin verða skilti með slagorðunum, og þeim komið fyrir
á stöðum, þar sem er mikil umferð ferðamanna. Þau verða
og yfirskrift alls þess efnis, sem komið verður á framfæri.
Þau verða einnig notuð á límmiða og veggspjöld.
í greinargerð Ferðamálaráðs eru rökin fyrir umræddu
framtaki þess rakin á eftirfarandi hátt:
„Á síðustu áratugum hefur íslenskri þjóð orðið æ
ljósara, að hún á landi sínu skuld að gjalda. Myndarleg
afborgun var greidd með þjóðargjöfinni til landgræðslu,
og því yfirlýsta stefnumiði, að koma gróðri í það horf, sem
var, þegar land var numið. En það eru margar afborganir
eftir, þótt eilítið hafi saxast á skuldina.
Pað verður ávallt erfitt að draga úr því tjóni, sem
náttúruöflin valda, svo sem uppblástur og eldgos. En það
má draga úr og stöðva skemmdir af mannavöldum. Pað
verður þó ekki gert, nema með átaki allra íslendinga og
almennri baráttu fyrir bættri umgengni við landið.
Ýmis tækni nútímans veldur því, að aldrei hefur verið
jafn nauðsynlegt að snúast til varnar og einmitt nú. Með-
bættum og auknum bílakosti eiga fleiri og fleiri þess kost,
að ferðast um landið, einkum hálendið, þar sem eru
viðkvæmustu gróðurreitirnir og fegurst náttúra. Bættar
samgöngur milli íslands og umheimsins fjölga til muna
j erlendum ferðamönnum, sem til landsins koma á eigin
I farartækjum.
Tæknin hefur einnig fært manninum margvísleg þægindi
í formi útbúnaðar og umbúða, sem undantekningalítið er
gert úr efnum, sem ekki eyðast. Ekki þarf annað en að
' benda á fjörur í nágrenni þéttbýlis, svo menn átti sig á hve
mikið vandamál er á ferðinni.
Þetta og margt annað gerir það að verkum, að þjóðin
þarf nú að vera betur á varðbergi en nokkru sinni fyrr til
að tryggja fagra og óspillta náttúru, sem ekki verður bætt,
ef illa fer.
Þjóðin verður að snúast gegn skemmdarverkum á eigin
landi. Hún verður að koma í veg fyrir, að hjólbarðar risti
í sundur gróðurreiti og grastorfur, hún verður að hafna því,
að vegir um hálendið verði varðaðir gler- og plasthrúgum,
og að plastumbúðir og brúsar bregði annarlegum lit á lyng
og móa. Þjóðin verður að afneita þeirri ómenningu, að
vegir og opin svæði séu ruslatunnur og vegaskilti
skotmörk.“
Vissulega ber að taka sterklega undir þessar röksemdir
Ferðamálaráðs.
Þ.Þ.
skrifað og skrafað
Raunhæfa
kjarasamninga
Guömundur Bjarnason al-
þingismaður skrifar grein í
Dag undir fyrirsögninni
„Raunhæfir kjarasamning-
ar“. Guðmundur segir:
„Nú er öllum orðið það
Ijósí að ríkisstjórnin hefur
náð verulegum árangri í bar-
áttunni við verðbólguna.
Árangur þessi kemur best
fram í því að á seinustu
mánuðum hafa vextir lækkað
fimm sinnum og verulegar
líkur má telja á að þeir lækki
enn meira á næstu vikum. Þá
má einnig benda á að vöru-
verð stendur nú nánast í stað
og sumar vörur jafnvel lækka
í verði. Það er staðreynd að
vísitala matvöru lækkaði lítið
eitt í desember, ekki vegna
aukinna niðurgreiðslna úr
ríkissjóði, heldur vegna al-
mennrar lækkunar eins og
t.d. á ávöxtum og sykri.
Engum blandast hugur um
að þessi árangur í glímunni
við verðbólguna hefur í för
með sér verulegar kjarabætur
ekki síst fyrir þá sem hafa úr
litlu að spila, eða eru
skuldugir vegna húsnæðis-
bygginga eða - kaupa. Óða-
verðbólgan sem áður ríkti og
þær stórgölluðu aðferðir sem
giltu við útreikning verðbóta
á laun léku hins vegar verst
þessa þjóðfélagsþegna sem
nú hafa allt að vinna.
Það er því mjög áríðandi
að þeir kjarasamningar sem
nú eru framundan hleypi ekki
af stað nýrri verðbólguskriðu
með því að fela í sér tilraun
til að skipta meiru en aflað
er. Af slíkum samningum
hlýtur þjóðin að hafa fengið
meira en nóg. Þeir verða að
vera innan þeirra marka sem
stjórnvöld hafa sett sér og
líklegt má telja að þjóðarbú-
ið þoli eins og nú er ástatt.
Þá er og Ijóst að það litla
svigrúm sem fyrir hendi kann
að vera verður að nýta til að
bæta hag þeirra sem nú eiga
við verulega örðugleika að
stríða. Nauðsynlegt er að um
þetta náist fullkomin sam-
staða.
Hinir lægstlaun-
uðu gangi fyrir
Flest erum við þannig sett
að við getum hert ólina en þó
eru nokkrir sem ekkert svig-
rúm hafa, mega ekki við
neinu. Þvt betur mun þessi
hópur ekki vera mjög fjöl-
imennur ef marka má niður-
stöður úr láglaunakönnun
kjararannsóknanefndar, en
hann er til. Ætti því að vera
auðvelt að veita honum veru-
legar úrbætur án þess að neitt
fari úr böndum.
Svo virðist sem verkalýðs-
forystan hafi hvorki vilja né
getu til að semja sérstaklega
um úrbætur fyrir þetta fólk,
heldur sé líklegt að þær kaup-
hækkanir sem um kann að
semjast fari upp allan launa-
stigann. Ef svo fer er ljóst að
lítið kemur í hlut hvers og
eins.en þó heldur fleiri krón-
ur til þess sem flestar hefur
fyrir. Svona má þetta ekki
verða, því á ríkisstjórnin að
bjóða viðsemjendum sínum
þá upphæð sem svigrúm er
talið vera fyrir til launahækk-
unar eða kjarabóta í einu eða
öðru formi til þeirra lægst
launuðu eða verst settu.
Öfl upplausnar
og sundrungar
Sjálfsagt kemur menn til
með að greina eitthvað á um
hvernig þessari upphæð yrði
best varið og auðvitað höfum
við margsinnis heyrt þær rök-
semdir að hækkun lægstu
launa ýti upp á við þeim næst
lægstu og svo koll af kolli. En
að þessu sinni hvorki mega
né eiga stjórnvöld að hlusta
á slík rök. Nú eiga aðeins
lægstu launin að hækka, og
treysti launþegaforystan sér
ekki til að semja á þennan
hátt eiga stjórnvöld sjálf að
ráðstafa fjármagninu til
fólksins eftir öðrum leiðum.
Hvort sú leið heitir afkomu-
trygging, húsaleigustyrkir,
dagvistargreiðslur, tekju-
trygging, fjölskyldubætur,
neikvæður skattur eða bara
láglaunabætur skiptir ekki
höfuðmáli. Aðalatriðið er að
koma aðstoðinni til þeirra
sem þurfa á henni að halda
og það þarf að gerast fljótt.
Nær öruggt má telja að ein-
hverjir annmarkar finnist og
upp komi hörð gagnrýni
hvernig sem að málum verð-
ur staðið. Einnig má telja
fullvíst að einhverjir „óverð-
ugir“ njóti bóta. Framhjá
því verður aldrei komist.
Ekkert slíkt má koma í veg
fyrir nauðsynlegar aðgerðir.
Látum ekki þau öfl sem
með áróðri sínum reyna nú
að efna til upplausnar og
sundrungar í þjóðfélaginu
ná undirtökunum. Mikilvæg-
ast af öllu er að sá árangur
sem náðst hefur í efnahags-
málum tapist ekki aftur,
kjarasamningar verði raun-
hæfir, atvinnuvegirnir styrk-
, ist og allir haldi fullri atvinnu,
1 um þetta verða stjórnvöld og
þjóðin öll að sameinast."
á vettvangi dagsins
Valdimar Guðmannsson:
Hvar er unga fólkið?
■ Nú eru níu mánuðir liðnir síðan
þjóðin gekk að kjörborðinu og valdi þar
fulltrúa til næstu 4ra ára.
Ekki er úr vegi fyrir okkur framsókn-
armenn að hugleiða aðeins úrslit kosn-
inganna hvað varðar Framsóknarflokk-
inn, því flokkurinn tapaði fylgi í öllum
kjördæmum en mismikið þó.
Alvarlegast virðist þó tap flokksins í
Reykjavík og Reykjanesi, þar sem þessi
kjördæmi virtust álíta sig það sterk að
þau gætu leyft sér að fella landsbyggða-
menn úr miðstjórn flokksins á flokks-
þinginu haustið 1982. Sú aðferð tókst
það vel að í það minnsta tvö kjördæmi
fengu ekki fuiltrúa í miðstjórn, en síðan
koma þessi tvö fjölmennustu kjördæmi
landsins þannig út fyrir B-listann að
þaðan kemur 1 þingmaður, sennilega
stendur sá maður fyrir sínu enda búinn
að fá gott uppeldi hér í Norðurlandi
vestra en að sjálfsögðu hefur hann ekki
nema 1 atkvæði á Alþingi þótt góðursé.
Annars er ekkert skrýtið þótt Fram-
sóknarflokkurinn tapi fylgi milli kosn-
inga á meðan sá hugsunarháttur ræður
ríkjum að ungt fólk (og kvenfólk á
hvaða aldri sem er) er aðeins notað sem
auglýsing og eða skrautfjöður svo þeir
sem ofar eru á listanum geti fleytt sér
áfram með því að benda á þetta ágæta
fólk, þarna rétt fyrir neðan, gallinn er
bara sá að þessu fólki er aldrei hleypt
ofar, því ef einhver hinna útvöldu er nú
orðinn það hrumur að hann treystir sér
ekki lengur í slaginn er yfirleitt dreginn
fram einhver gæðingur sem kannske
aldrei hefur mætt á félagsfund í Fram-
sóknarfélagi, hvað þá að hafa starfað
fyrir flokkinn. Á meðan þannig er staðið
að verki er ekki von á góðu, það hlýtur
því að koma í okkar hlut sem erum á
SUF-aldri og þeirra kvenna sem eru að
berjast fyrir pólitísku lífi sínu innan
Framsóknarflokksins að fá vinnubrögð-
um breytt.
Bestur árangur næðist sennilega ef
FUF-félög ásamt þeim ágætu konum
sem áhuga hefðu, fengju að stilla upp
öllum framboðslistum flokksins fyrir næstu
kosningar, hver í sínu kjördæmi, þá
þyrftu þingmenn okkar vonandi ekki að
syngja lengur á þingflokksfundum,
Kvennmannslaus í kulda og trekki kúri
ég volandi og svo framvegis.
Þó svo að þessi kostur verði nú ekki
valinn þá verða framboðslistar allir að
taka miklum breytingum og vona ég að
með kjöri Guðmundar Bjarnasonar sem
ritara flokksins komi sú hugarfarsbreyt-
ing sem þarf til að snúa hröðu undan
haldi í sókn en það tekst ekki nema með
róttækum breytingum því helst þyrftum
við einn Guðmund Bjarnason og eina
Dagbjörtu Höskuldsdóttur í hvert kjör-
dæmi til að ná flokknum upp úr þeim
öldudal sem hann er nú kominn í.
Með félagskveðju
Bakkakoti, 30. jan. 1984
Valdimar Guðmannsson,
Formaður FUF A-Hún.