Lesbók Morgunblaðsins - 09.04.1994, Blaðsíða 8

Þórarinn kvað sér
vanhenta annað.
En er Kjartan Ólafsson
spyr þessi tíðindi ríður
hann þegar við tólfta
mann og kom í Tungu
snemma dags. Fagnar
Þórarinn honum vel og
bauð honum þar að vera.
Ekki skal þig í skaða þó að
Bolli kaupi eigi landið því að
ég mun kaupa þvílíku verði og
ekki mun þér duga mjög í móti
að mæla því sem ég vil vera
láta því að það mun á finnast
að ég vil hér mestu ráða í
héraði og gera þó meir eftir
annarra manna skaplyndi en
Laugamanna.
Kjartan kvaðst heim
mundu ríða um kveldið
en eiga þar dvöl nokkura.
Þórarinn frétti að um
erindi. Kjartan svarar:
Því að verðið skal
bæði rífiegt, það er
Bolli hefir mér fyrir
heitið landið, og
gjaldast skjótt.
Það er erindi mitt hingað
að ræða um landkaup
það nokkuð er þér Bolli
hafið stofnað því að mér
er það í móti skapi ef þú
selur land þetta þeim
Bolla og Guðrúnu.
Dýrt mun mér verða
drottins orð um þetta
mál. En það væri
næst mínu skaplyndi
að kaup þetta væri
kyrrt sem við Bolli
höfum stofnað.
Ekki kalla ég það
landkaup er eigi er
vottum þundið. Ger nú
annaðhvort að þú
handsalar mér þegar
landið að þvílíkum
kostum sem þú hefir
ásáttur orðið við aðra
eða bú sjálfur á landi
þinu eila.
Þórarinn kaus að selja honum landið.
Vóru nú þegar vottar að þessu kauþi,
Kjartan reið heim eftir landkaupið.
Hinn þriðja dag páska reið
Kjartan heiman við annan
mann. Fylgdi honum Án svarti.
Þeir koma í Tungu um daginn.
Þetta spurðist um alla Breiðafjarðardali. Hið sama
kveld spurðist þetta til Lauga. Þá mælti Guðrún:
Svo virðist mér Bolli sem
Kjartan hafi þér gert tvo kosti
nokkuru harðari en hann gerði
Þórami, að þú munt láta verða
hérað þetta með litlum sóma
eða sýna þig á einhverjum
fundi ykkrum nokkuru sljór en
þú hefir fyrr verið.
Bolli svarar engu og gekk þegar
af þessu tali. Og var nú kyrrt það
er eftir var langaföstu.
Kjartan vill að Þórarinn ríði með hinum vestur til Saurbæjar að játa
þar skuldarstöðum því að Kjartan átti þar miklar fjárreiður. Þórarinn
var riðinn á annan þæ. Kjartan dvaldist þar um hríð og beið hans.
Þann sama dag var þar komin Þórhalla málga. Hún spyr Kjaiian
hvert. Hann kvaðst fara skyldu vestur til Saurbæjar. Hún spyr:
Muntu reka erindi mitt? Eg á
frænda vestur fyrir Hvítadal
í Saurbæ. Hann hefir heitið
mér hálfri mörk vaðmáls.
Vildi ég að þú heimtir og
hefðir með þér vestan.
Hversu lengi
munt þú vera.
Ég mun riða
vestur Sælingsdal
en vestan
Svínadal.
Hverju skaltu
leið ríða?
Það er líkast að
ég ríði vestan
fimmtadaginn.
Kjartan hét þessu,
Guðrún mælti:
Síðan kemur Þórarinn
heim og ræðst til ferðar
með þeim. Ríða þeir
vestur um Sælings-
dalsheiði og koma um
kveldið á Hóla til þeirra
systkina. Kjartan fær þar
góðar viðtökur því að þar
varhin mesta vingan.
Þórhalla málga kom heim til
Lauga um kveldið. Spyrja synir
Ósvífurs hvað hún hitti manna
um daginn. Hún kvaðst haf hitt
Kjartan Ólafsson. Þeir spurðu
hvert hann ætlaði. Hún sagði
slíkt af sem hún vissi.
Bæði var hjá tali þeirra
Guðrúnar Bolli og synir
Ósvífurs. Þeir Óspakur
svara fá og heldur til áleitni
við Kjartan sem jafnan var
vant. Bolli lét sem hann
heyrði eigi.sem jafnan er
Kjartani var hallmælt því að
hann var vanur að þegja
eða mæla í móti.
Og aldreigi hefur hann
verið vasklegri en nú
og er það eigi kynlegt
að slíkum mönnum
þyki allt lágt hjá sér.
Vel má Kjartan því
allt gera djarflega
það er honum líkar
því að það er reynt
að hann tekur enga
þá ósæmd til að
neinn þori að skjóta
skafti að móti honum.
Auðfynt þótti mér það
á að Kjartani var ekki
annað jafnlétt hjalað
sem um landkaup
þeirra Þórarins.