Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1986, Blaðsíða 12

ÓLAFUR ÞORSTEINSSON
Vorið
Það rennur hér lítill lækur
sem liðast um græna haga.
Hér undu margir áður
ylríka sumardaga.
Hæst upp í Hlíðarfjalli
hulduvættir búa,
á sólríkum sumardegi
að sumarblómum hlúa.
Þar búa sér blómaálfar
bústað ífögrum liljum,
blóðbergi og birkiskógum,
bláklukku ídjúpum giljum.
Fífill, sóleyogfjóla
fögur túnin skreyta.
Lóa oglítill þröstur
um loftið flugið þreyta.
Þú óspiilti íslenski gróður
ert ávallt í huga mínum,
það eru svo undur fáir
sem una ífaðmiþínum.
Ólafur Þorsteinsson er frá Háholti í Gnúpverja-
hreppi en hefur verið lengst af verzlunarmaöur
í Reykjavík.
SIGURÐUR STEFÁN
BALDVINSSON
Þrællinn -
þú eða ég
Er ásjóna heimsins
hellist yfir mig
heitum, starandi augum,
— brestur mig kjark
— égkikna íhnjánum
— ég kemst ekki úr stað.
Erásjóna heimsins
horfirámig
hijúfum, stingandi augum,
— ferhrollur um bakið
— bresta mér stoðir
— blaktirmín vitund.
Er ásjóna heimsins
hæðistaðmér
hlýjum, staðföstum augum,
— hverfurmér þor
—þreytan íalgleymi
—þrælsóttinn lifir.
Sigurður Stefán er Reykvíkingur og hefur fengist
við Ijóðagerö í mörg ár en ekkert verið birt áður.
Hann starfar sem aöstoðarverkstjóri hjá ÁTVR.
V í S U R
JÓN GUNNAR JÓNSSON TÓK SAMAN
Baldur Eiríksson frá Dvergsstöð-
um við Eyjafjörð er fæddur
1910, stúdent frá Menntaskól-
anum á Akureyri, skrifstofu-
maður þar, og nokkuð fengist við blaða-
mennsku. 1981 kom út eftir hann ljóða-
bókin Dvergamál. Þaðan er eftirfarandi
vísum hnuplað, án skýringa, færðar úr
réttu samhengi.
Með einstakri gætni gerast má
að grafa í jarðar iður,
þvi búenda óðul aðeins ná
eitt hundrað metra niður.
En allar götur þar ofan frá
og ofan í heljardýkið,
afnotaréttinn enginn má
eigna sér, nema ríkið.
Ég hugsa til myrkrahöfðingjans,
að honum það ekki dámi, —
ef mennirnir taka hitann hans
og heimkynni eignarnámi.
Tvær sumarleyfisvísur.
Þótt vikurn saman sé veður bjart
og vegina ríkið hefli,
þá verður það alltaf undur margt,
sem er manni fótakefli.
Stundin er týnd við töf og kák,
tækifærin að baki,
og úrslitaleikir i lífsins skák
leiknir í tímahraki.
Bflaviðgerðarmaður í Kópavogi hafði
verkstæði áfast við hús sitt. Þegar mikið
var að gera, sem raunar oftast var,
gleymdi hann stundum að renna upp
buxnalæsingu á ónefndum stað, og þótti
konunni hans þetta leiðinlegt, sem von-
iegt var. Einhverju sinni sem oftar leit
hún inn til hans og sagði: Nú held ég
að flestir séu búnir að loka búð nema
þú. Eiginmaðurinn sá að hún hafði rétt
að mæla, en svaraði með þessari vísu:
Ertu komin enn með rex,
sem aldrei trúi ég linni?
Ekki loka ég alltaf sex
eðlisbútík minni.
Bróðir þessa manns er líka hagmælt-
ur. Hann fór ásamt konu sinni til lækn-
is. Konan fór inn á undan. En þegar
maðurinn hafði líka lokið erindi sínu, vék
hann talinu að veikindum konu sinnar,
sem höfðu löngum verið meiri en hans
og vöktu meiri áhyggjur þeirra hjóna.
Einkenni þeitra voru meðal annars
ótímabærar blæðingar. Hafði læknirinn
lengi átt við þetta að stríða, en engin
ráð fundið. Hann svaraði því eftir-
grennslunum eiginmannsins með þessum
orðum: Satt að segja held ég að þetta
sé nú mest á sálinni hjá konunni.
Eiginmaðurinn tók þessari athuga-
semd með litlum skilningi. Og varð fátt
um kveðjur. Þegar hann kom heim skrif-
aði hann þessa stöku á bréfkort og sendi
lækninum og sagði sig um leið úr læknis-
söfnuði hans fyrir sig og konu sína:
Eflaust dæmast alveg rétt
öll þin læknisfræði,
ei þó hafi ég áður frétt
að úr sálum blæði.
Hér eru þrjár vísur eftir Ólínu Jónas-
dóttur frá Fremrikotum í Skagafirði f.
1885 og átti því aldarafmæli á síðasta
ári. Dánarártal hennar hef ég ekki til-
tækt, en hún varð gömul kona. Vísna-
og minningasafn kom út eftir hana 1945,
seinna minningabókin aukin.
Haustið að sér hug minn dró,
helst þó fram til dala,
þar sem gegnum þögn og ró
þúsund raddir tala.
Heim í æsku hlýjan stað
hugann aftur langar.
Veslings Jarpur, veistu það,
við erum bæði fangar.
Sólin hrindir svala frá
sveigum bindur hólinn,
gullnar myndir grefur á
gamla Tindastólinn.
J.G.J.
Horft á heiminn
eftir
GABRIEL LAUB
Fjandaher
utan úr
geimnum
Einhver UFO-sinninn varð á sínum tíma til þess að saka annan
UFO-sinna um njósnir í þágu geimveranna. Báðir trúðu mennim-
ir á verur þessar sem hingað koma á fljúgandi diskum. Þeim
bar ekkert á milli nema hvað annar leit á þetta sem vini en
hinn trúði að þetta væru fjandsamlegar verur.
Hvemig sem því var nú farið verður hinu víst ekki neitað að
fyllstu varkámi er þörf því reynslan segir að vinir njósni stundum
líka um vini sína og sitji um þá öllu fremur en óvinina jafnvel.
Hefði málið komist fyrir dómstóla og þessi UFO-maður fengið sína refsingu fyrir
njósnir á vegum grænu, eða kannski fjólubláu krílanna, þá hefði málið haft ófyrir-
sjáanlegar afleiðingar. Tilvera viti borinna geimvera sem hingað til hefur reynst
örðugt að sanna með neinum vísindum hefði þar með fengið lagalega staðfestingu.
Og slíkt hefði óðara leitt af sér óhemju mörg þjóðréttarleg vandamál, hreinræktaða
lögfræðisprengingu, sem skapað hefði fjölda atvinnutækifæra handa málafærslu-
mönnum og lögspekingum.
Þessi dómur hefði þótt sögulegur viðburður, ef ekki beinlínis tímamótamarkandi:
því dómurinn hefði óðara verið kunngjörður um allan heim sem þaðan í frá hefði
líklega gert sér grein fyrir því að nú vofði yfír honum innrás voldugra afla utan úr
himingeimnum. Það gat orðið til mikillar blessunar fyrir marga fleiri en þá sem
beijast fyrir afnámi takmarkana á fjölda námsmanna í lögfræðideildum.
Því ekkert magnar eindrægnina eins og sameiginlegur fjandi. Strax og við gerðum
okkur grein fyrir þvílíkri vá utan jarðarinnar mundi allur fjandskapur hjaðna á
milii jarðarbúa sjálfra.
Risaveldunum má vera rétt sama hvort þau græða á skammdrægum vopnabúnaði
ellegar kjamorkusprengjum sem skjóta á milli fjarlægra stjama; og við sem bara
stritum fýrir daglegu brauði, eða megmrthrfæði ef svo ber undir, mundum vitaskuld
sofa betur á nóttunni ef við hefðum vissu fyrir því að hér á jörðu væru einungis
til vopn sem spryngju ekki fyrr en í milljón kílómetra fjarlægð héðan.
Einræðisherrum veraldarinnar mætti líka vera sama um það hvort þeir nota
heimsvaldasinna, síonista og hryðjuverkamenn til að fóðra ótta þegnanna við lög-
regluna, ellegar þá alheimsógnina og féndur jarðarinnar!
Og hvað væri raunar fegurra en sameinað herforingjaráð jarðarinnar allrar til
vamar innrásinni utan úr geimnum, með bandarískum, rússneskum, arabískum,
ísraelskum ... jafnvel íslenskum hershöfðingjum? Þá yrðu nú til feit embætti handa
metnaðarfullum höfðingjum og væntanlegum stórmennum að sitja í orðsins fyllstu
merkingu og líta niður á smástyijaldir jarðarinnar einsog hver önnur brek frá
bemskudögum mannkynsins.
Ellegar þá tækifæri stjómmálamannanna! Að sitja í alheimsstjóminni og ráðuneyt-
unum þar, vera kosnir á alheimsþingið, í nefndir og samhæfíngarráð, deildir og
undirdeildir. Allir þeir sem aldrei nýttust heima fyrir gætu fengið eitthvað þama.
Þar yrðu gerðar áætlanir gegn hverskyns undarlegum geimógnum, hemaðartæknin
þrauthugsuð, rannsóknir skipulagðar, umræðum stjómað...
Erfiðið fengist margborgað með hluta af þeim milljörðum sem árlega er þegar
eytt tii vopnaframleiðslu og vígbúnaðar í heiminum. Vísindum og tækni mundu
opnast nýir sjóndeildarhringir, viðskiptin mundu blómgast á ný. Vanþróuð lönd
yrðu tæknivædd oggerð samkeppnisfær því heimspólitíkin mundi krefjast þess.
Og það albesta væri náttúrlega það að þetta mundi allt vera gert til að ógna
fjandmanni sem hvergi væri til nema í lagalegum skilningi.
12